Gabriel Waliszko. Z drugiej strony ekranu: To siedzi w głowie żużlowca (felieton)

Gabriel Waliszko 18 Czerwca 2018, 18:59

WP SportoweFakty / Romuald Rubenis / Na zdjęciu: Tor w Daugavpils

Z drugiej strony ekranu to felieton Gabriela Waliszki, dziennikarza nc+.

***

Tu nie chodzi o żadną chorobę. Chodzi o pomoc dla facetów, którzy gnają 120 km/h bez hamulców i wyprzedzają się na grubość żyletki. Całe życie przelatuje im nieraz przed oczami, bo to jest pasja i miłość. To sposób na zarabianie pieniędzy i utrzymywanie rodziny. Wybór.

• Quiz. Sprawdź swoją wiedzę o żużlu!

Zapytałem więc o to doświadczonego i wykwalifikowanego psychologa, który przyjął zaproszenie do studia. - Sportowcy pracują z psychologami nie dlatego, że coś komuś dolega. Tylko dlatego, że o umysł trzeba dbać jak o maszynę na której jeżdżą - powiedział człowiek, który od 2012 roku pracował z ponad 30 żużlowcami i trenerami. Biało-czerwonymi piłkarzami też. I nie ważne tu akurat nazwisko, bo jak sam ten dżentelmen przyznaje, miejsce psychologa jest w cieniu. Na scenie jest sportowiec i jego trener. Znamienne, że nasi żużlowcy (na razie) nie chcą za bardzo przyznawać publicznie, że sięgają po pomoc. Nawet bardzo ogólnikowo czy wręcz zdawkowo. - Psycholog to zawód zaufania publicznego, więc bardzo ważny jest obowiązujący kodeks etyczny - podkreślał mój gość. Może więc mają jakieś złe doświadczenia albo przeświadczenia? Albo zwyczajnie nie są na takie wyznania jeszcze gotowi?

Opinie o żużlu jako dyscyplinie najbardziej napierającej na wyniki usłyszałem nie pierwszy już raz. - Nadmierne oczekiwania to po prostu ogromna presja. Obok piłki nożnej żużel jest w czołówce sportów jeśli chodzi o zorientowanie na sukces. Porównywanie się do innych i typowe nastawienie na wynik występują tu w wielkiej skali - tłumaczył kiedyś inny pan psycholog zajmujący się też olimpijczykami i mistrzami świata. I po własnych obserwacjach i rozmowach z żużlowcami podzielam tę opinię. Bez dwóch zdań.

Jak więc jechać, kibicować, zarządzać, analizować żeby nie zwariować? Kochać to, bawić się, mieć dystans. - Przecież nie będę się okaleczał z powodu słabszej jazdy. Trzeba mieć luz - stwierdził niedawno jeden profesor żużla. I pewnie trafił w punkt. Zawsze można zwrócić się o mentalny trening, a w tej pomocy nie stawać w pierwszym rzędzie na żużlowej scenie. A jak wszystko idzie w pewnym momencie za daleko, to można zrobić dwa kroki w tył. I odpocząć. Trening głowy jest czasem potrzebny bardziej niż ćwiczenie wytrzymałości czy szybkości. Wiem z autopsji.