Truls Kamhaug bezkonkurencyjny w Oslo. Były zawodnik GKM-u na podium

Grudziądz, walczą dwie najgorsze ligowe drużyny w Polsce, na Olimpijskim raptem kilkaset osób, a co ciekawe, w jedynej kasie tego dnia zabrakło programów (?), bieg 5 - ze strony GKM-u Sokołowski i Endrich, ze strony Sparty Kułtucki i z taktycznej (już w piątym biegu !) Glinka za beznadziejnego Bg.Jądera...Sparta dostawała wtedy regularne baty, wygranie przez nią biegu graniczyło z cudem, a tymczasem ludzie przecierają oczy ze zdumienia, bo oto Glinka walczy z Sokołowskim o prowadzenie, a co było wtedy szokiem Kułtucki walczy z Endrichem o 1 punkt (zazwyczaj wtedy drugi zawodnik Sparty jechał daleko za rywalami i mijał łuki szosowo, jeśli się wcześniej nie wywrócił), publika oniemiała - dwóch Spartan walczy o punkty (!), co ciekawe - kompletnie nic nie było widać, środek lata, sędzia przysnął i roszenie było dopiero po tym biegu, ostatecznie po dawno nie widzianych emocjach, w tumanach kurzu Glinka przyjechał przed Sokołowskim, a Kułtucki na samej kresce o błysk szprychy minął Endricha, dostał takie owacje od wiernej garstki na trybunie głównej jakby mistrzem jakimś został, a mama Karola Kułtuckiego na tejże trybunie aż się popłakała ze wzruszenia...takie to były czasy, to był taki emocjonujący przerywnik w samym środku bryndzy lat 80 na Olimpijskim (mijanka lat kryzysowych), akurat z udziałem Endricha właśnie, niechlubnym, bo przywieźć śliwkę ze Spartą to była plama, więcej już go tego dnia na tor nie puścili, co ciekawe w tym meczu Heniek Piekarski ze Sparty jeździł pod piątką w GKM-ie Grudziądz, gdzie odbywał służbę wojskową, a Jerzy Budzeń z GKM-u szalał wtedy po torze dziwną techniką - odbijając się od band, oczywiście nie muszę dodawać, że Sparta, co było wtedy codziennością dostała od GKM-u baty... rok wcześniej (1984) Endrich miał na Olimpijskim bardzo dobry, dużo lepszy występ, a Sparta dostała megasromotnie w tyłek, później jeszcze w sezonie'88 przyjechał Krystian do Wrocławia z KKŻ-em Krosno, ale to już wówczas Krosno dostało, Sparta się już podnosiła... takie to były dzieje ligowych występów Endricha we Wrocławiu, zdaje się, że nawet mam gdzieś jego autograf...