W tym artykule dowiesz się o:
Jak zostać mistrzem?
W większości państw, w których uprawia się żużel, rozgrywane są również indywidualne mistrzostwa kraju. Dla wielu zawodników to najważniejsza impreza w całym sezonie. Warto dodać, że pierwsze tego typu zawody przeprowadzano już w latach 30. XX wieku.
W Polsce, Szwecji czy Wielkiej Brytanii finał indywidualnych mistrzostw kraju składa się z jednodniowego turnieju. Jak zatem zostać mistrzem? Najpierw trzeba przebrnąć przez eliminacje, a potem, już w decydującym starciu, nie popełnić żadnego błędu.
Na pierwszy rzut oka wydaje się to bardzo proste, rzadko jednak zdarzało się, aby po złoto sięgnął zawodnik, na którego nikt nie stawiał, choć oczywiście historia żużla zna takie przypadki. Dla przykładu - mistrzami Polski zostawali Adam Skórnicki (Leszno, 2008) czy Tomasz Jędrzejak (Zielona Góra, 2012). Również triumf Szymona Woźniaka był sporą niespodzianką.
Trudniejszą drogę mają zawodnicy z państw, w których mistrza wyłania się na podstawie wyników z kilku rund. Tam trzeba utrzymać równą formę przez cały sezon. I jak wszędzie - mieć nieco szczęścia.
W naszym zestawieniu zaprezentujemy żużlowców, którzy sztukę zwyciężania opanowali do perfekcji. Rekordzista ma na swoim koncie aż szesnaście tytułów mistrzowskich. Z rzędu!
[b]
5. miejsce - 8 tytułów (ośmiu zawodników)[/b]
Aż ośmiu zawodników plasuje się na piątym miejscu naszego zestawienia. Wśród ośmiokrotnych mistrzów swojego kraju znajdują się prawdziwe legendy czarnego sportu z Tomaszem Gollobem na czele. Najlepszy polski żużlowiec w historii swój zwycięski marsz rozpoczął w 1992 roku od triumfu w Zielonej Górze. Po raz ostatni złoto wywalczył 17 lat później w Toruniu.
Tyle samo tytułów ma na swoim koncie Tony Rickardsson. Sześciokrotny mistrz świata po pierwsze złoto na szwedzkiej ziemi sięgnął już w 1990 roku, a więc w wieku zaledwie dwudziestu lat.
W minionym roku do tego zaszczytnego grona dołączył Billy Janniro. Amerykanin był najlepszy w składających się z czterech turniejów IM USA, dzięki czemu prześcignął Grega Hancocka w ilości zdobytych tytułów i jest pod tym względem najlepszym zawodnikiem ze swojego kraju.
Zawodnicy z ośmioma mistrzostwami kraju: Gary Ford (Kanada) - 1976-1977, 1979-1982, 1985-1986 Len Dillon (Kanada) - 1983-1984, 1987, 1989-1990, 1992-1994 Tony Rickardsson (Szwecja) - 1990, 1994, 1997-1999, 2001, 2004-2005 Kaj Laukkanen (Finlandia) - 1997, 1999, 2000-2004, 2006 Tomasz Gollob (Polska) - 1992-1995, 2001-2002, 2006, 2009 Manuel Hauzinger (Austria) - 2002, 2004-2010 Alexandru Toma (Rumunia) - 2002-2003, 2006-2007, 2010-2012 Billy Janniro (USA) - 2008, 2010-2011, 2013-2017
4. miejsce - 9 tytułów (Larry Ross, Luis Vallejos, Kai Niemi, Ove Fundin)
Zestawienie otwierają zawodnicy, którzy aż dziewięciokrotnie sięgali po mistrzostwo swojego kraju. Jako pierwszy sztuki tej dokonał legendarny Ove Fundin. Szwed po raz pierwszy był najlepszy w swoim kraju już w 1956 roku, a ostatnie złoto zdobył w sezonie 1970. Obecnie zwycięzcy Drużynowego Pucharu Świata otrzymują trofeum jego imienia.
W 1990 roku do tego grona dołączyli Kai Niemi i Larry Ross. Tego pierwszego powinni pamiętać szczególnie kibice w Tarnowie, Fin wystąpił bowiem w dwóch meczach tego zespołu w sezonie 1992. Z powodzeniem ścigał się również na długim torze.
Czwartym zawodnikiem, i jak do tej pory ostatnim, z dziewięcioma tytułami na koncie jest Argentyńczyk Luis Vallejos.
Zawodnicy z dziewięcioma tytułami mistrza kraju: Ove Fundin (Szwecja) - 1956-1957, 1960, 1962, 1964, 1966-1967, 1969-1970 Kai Niemi (Finlandia) - 1977-1982, 1984, 1988, 1990 Larry Ross (Nowa Zelandia) - 1976-1980, 1985, 1988-1990 Luis Vallejos (Argentyna) - 1988-1991, 1993-1995, 1998, 2004
3. miejsce - 10 tytułów (Leigh Adams, Jason Bunyan, Lars Gunnestad, Hennie Kroeze, Micrea Agrisan, Horacio Ceferino Ilacqua)
Na czwartym miejscu powiało egzotyką. Pierwszym zawodnikiem, który zakończył karierę z dziesięcioma mistrzostwami kraju jest Horacio Ceferino Ilacqua. Co więcej, Argentyńczyk wygrał dziesięć razy z rzędu.
Jako drugi sztuki tej dokonał Hennie Kroeze. Holender dwukrotnie (1983, 1987) był finalistą Indywidualnych Mistrzostw Świata. Warto dodać, że jako pierwszy wywalczył w meczu ligi angielskiej 21 punktów, a miało to miejsce 21 sierpnia 1976, przy okazji spotkania Halifax Dukes z Birmingham Brummies.
Wśród żużlowców, którzy mogą pochwalić się dziesięcioma mistrzowskimi tytułami, znajdują się takie nazwiska jak Leigh Adams czy Lars Gunnestad. W tym gronie znajduje się także Jason Bunyan - Brytyjczyk znany ze startów w GP Nowej Zelandii z dziką kartą. Dziesięć złotych medali ma także Rumun Micrea Agrisan.
Zawodnicy z dziesięcioma tytułami mistrza kraju: Horacio Ceferino Ilacqua (Argentyna) - 1968-1977 Hennie Kroeze (Holandia) - 1972, 1974-1975, 1978, 1980, 1982-1986 Lars Gunnestad (Norwegia) - 1988, 1990-1993, 1995, 1998-1999, 2001, 2003 Micrea Agrisan (Rumunia) - 1993-1999, 2001, 2004-2005 Leigh Adams (Australia) - 1992-1994, 1998, 2000, 2002-2003, 2005-2006, 2009 Jason Bunyan (Nowa Zelandia) - 2004-2006, 2008-2010, 2012-2016
2. miejsce - 12 tytułów (Ole Olsen, Jiri Stancl, Armando Castagna)
Tylko trzech zawodników w historii wywalczyło aż dwanaście tytułów mistrza kraju. Wśród nich znajduje się m.in. były dyrektor cyklu Grand Prix, Ole Olsen. Duńczyk po raz pierwszy zwyciężył w 1967 roku, a po raz ostatni w sezonie 1981. W międzyczasie aż trzy razy został indywidualnym mistrzem świata.
Zaledwie dwa lata później jego wyczyn powtórzył Jiri Stancl, który zdominował rywalizację w Czechach w latach 70. XX wieku. O ile Olsen wygrywał w turniejach jednodniowych, o tyle Stancl za każdym razem brał udział w mistrzostwach składających się z wielu rund, dlatego jego wynik jest tym bardziej imponujący.
Jako ostatni po dwanaście tytułów sięgnął Armando Castagna. Włoch rządził i dzielił na krajowych torach przede wszystkim w latach 90. XX wieku. W 2017 roku złoty medal wywalczył jego syn, Michele.
Zawodnicy z dwunastoma tytułami mistrzowskimi na koncie: Ole Olsen (Dania) - 1967-1973, 1975-1977, 1979, 1981 Jiri Stancl (Czechy) - 1970, 1972-1981, 1983 Armando Castagna (Włochy) - 1984-1986, 1988, 1990-1995, 2000-2001
1. miejsce - 16 tytułów (Matej Zagar) Niekwestionowany lider zestawienia. Matej Zagar od wielu lat jest zdecydowanie najlepszym zawodnikiem w swoim kraju. Jak wyliczyli prowadzący portal speedwaychampions.com, Słoweniec wyprzedza zajmujących drugą lokatę o aż cztery tytuły.
Zagar po raz pierwszy mistrzem Słowenii został w 2002 roku, kiedy miał zaledwie 17 lat. Aż do dziś nie znalazł pogromcy wśród swoich rodaków i wszystko wskazuje na to, że ten stan jeszcze przez jakiś czas się utrzyma.
Słoweński żużel od kilku lat boryka się z ogromnymi problemami, przede wszystkim z chętnymi do uprawiania żużla. W Słowenii znajdują się aktualnie trzy tory, a żużlowców jest... pięciu. Warto dodać, że Słoweńcy swoje mistrzostwa najczęściej rozgrywają wspólnie z Chorwatami.
Gdyby brać pod uwagę przedstawicieli innych odmian żużla, to zdecydowanie najlepszy byłby Per Olof Serenius. Szwed, który przez ponad czterdzieści lat ścigał się w ice speedwayu, aż 22 razy był mistrzem swojego kraju (lata 1980-2012).
Zawodnicy z szesnastoma tytułami mistrzowskimi: Matej Zagar (Słowenia) - 2002-2017
ZOBACZ WIDEO Oficjalne promo 2018 PZM Warsaw FIM SGP of Poland
na Instagramie 
na Facebooku 
