Żużel. Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych. Smolinski wyżej od jedynego mistrza świata z Niemiec

Indywidualne Mistrzostwa Niemiec (w tym dawniej RFN)

Za naszą zachodnią granicą "czarny sport", mimo nieśmiałych prób, próbuje iść w górę, choć nadal daleko tej dyscyplinie do bycia popularną, medialną czy pozwalającą na godny zarobek. Dowodem jest organizacja w tym kraju międzynarodowych imprez wysokiej rangi i to zwykle z dużą frekwencją na nich oraz wciąż mała, ale mimo wszystko obecność w nich najlepszych niemieckich żużlowców. W tym kraju od zawsze wyznawano głównie ściganie na torze długim i trawie, z którymi klasyczny żużel przez lata konkurował. Był jednak czas, gdy speedway był mocno zauważalny i przykuwał dużą uwagę społeczeństwa.

Zbiegło się to z początkami Indywidualnych Mistrzostw Niemiec, które zostały zainaugurowane dopiero pod sam koniec lat 70. Niedługo potem reprezentacja RFN potrafiła zdobyć dwa brązowe krążki Drużynowych Mistrzostw Świata (1981-1982), a jeden z zawodników tytuł mistrza świata. Nie on jest jednak tym, który posiada najwięcej tytułów krajowego czempiona, na czym skupiamy się w naszym cyklu. Wpływ na to ma właśnie wspomniany wyżej fakt, że sama rywalizacja została zorganizowana późno, tj. gdy był on już po 30. urodzinach. A kto tak jak rzeczony właśnie mistrz znalazł się w najlepszej trójce?

CZYTAJ WIĘCEJ: Szok w Wielkiej Brytanii. Kolejny klub wycofał się z ligi

Gerd Riss - 4 złote, 5 srebrnych, 1 brązowy

Pamięta jeszcze rywalizację przed zjednoczeniem Niemiec. Na każdym z podium stał w latach 1985-1987, potwierdzając, że drzemie w nim duży potencjał. Pozostałych siedem zaliczył do końca lat 90., choć trzeba zaznaczyć, że wówczas mistrzostwa były też nierzadko z udziałem uznanych zawodników z zagranicy (posiadających niemiecką licencję). Dla przykładu Riss w edycjach w 1991, 1993 i 1995 roku zdobywał srebro, przegrywając kolejno z: Węgrem Zoltanem Adorjanem i dwukrotnie Brytyjczykiem Marvynem Coxem. Na żużlu ścigają się również jego synowie: Erik i Mark, ale wiele wskazuje na to, że żaden nie nawiąże do sukcesów ojca.

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Dania

ZOBACZ WIDEO Żużel. Kto lepiej jeździ drużynowo? Paweł Przedpełski porównał Jasona Doyle'a i Chrisa Holdera

Egon Muller - 5 złotych, 2 srebrne

Może żałować, że w RFN oficjalne mistrzostwa odbyły się dopiero w roku 1979, gdy liczył sobie 31 lat i był już uznawany za niemiecki numer jeden, mając za sobą starty w finałach IMŚ czy w głównej mierze sukcesy na długim torze (m.in. trzy tytuły na świecie). W momencie, gdy ściganie o prymat w ojczyźnie ruszyło, stawał na podium co roku do 1985. Muller zwykle zwyciężał i na długie lata dawało mu to miano tego najbardziej utytułowanego. Oczywiście należy pamiętać, że urodzony w Kilonii żużlowiec to przede wszystkim indywidualny mistrz świata z 1983, kiedy to "pozamiatał" konkurencję przed własną publicznością w Norden.

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Czechy

Martin Smolinski - 7 złotych, 2 srebrne, 3 brązowe

Co ciekawe, miał nieskończone 18 lat, gdy posmakował pierwszego medalu. Obecnie ma nie tylko najwięcej tytułów, ale też najwięcej podiów w IM Niemiec. A przecież wiadomo nie od dziś, że na renomie, splendorze i uznaniu wśród swoich rodaków temu zawodnikowi zależy przede wszystkim. Smolinski dba dzięki temu o hojnych sponsorów i własne biznesy. W ostatnich kilkunastu latach rzadko kiedy więc brakowało go na "pudle", a zwykle zwyciężał krajowe finały, potwierdzając, że jest na własnym podwórku najlepszy. Po zdobyciu mistrzostwa w 2016 stał się numerem jeden w tabeli wszech czasów. To też jedyny Niemiec, który stał na podium pojedynczej rundy cyklu Grand Prix (triumf w Auckland w Nowej Zelandii w 2014 - red.).

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Australia