Kobe należy do grona wiecznie nienasyconych sportowców, dlatego cztery tytuły mistrza NBA wciąż nie zaspokajały jego głodu zwyciężania. Poza tym Michael Jordan koszykarski szczyt zdobywał aż sześciokrotnie, a Bryant pragnął co najmniej wyrównać ten wyczyn. Ten facet nigdy nie miał dość, a każdy trening traktował z namaszczeniem równym finałowej serii. - Jeśli zdobyłeś na nim punkty lub zrobiłeś coś, co go zawstydziło, to on traktował to jako wyzwanie i skupiał swoją uwagę na tobie do chwili, w której cię zdominował - Brian Shaw wraca pamięcią do dawnych czasów. - Czasem potrafił stanąć ci na drodze i powiedzieć: "Chcę, żebyś to powtórzył". Wtedy mogłeś próbować się wymigać, ale on był tak nieugięty, że w końcu się zgadzałeś i graliście dopóki on nie zrealizował swoich celów.
Osoby z długą listą osiągnięć na koncie bardzo często słyszą od innych, iż mają wielkie szczęście, że znalazły się w miejscu, w którym się znalazły. Takie słowa są krzywdzące, gdyż sukcesy odniesione szczęśliwym trafem zdarzają się incydentalnie, a w ogromnej większości przypadków okupione są tytaniczną pracą, potem, krwią i łzami. - Supergwiazdy nie są supergwiazdami przez przypadek - mówi Tim Grover, trener personalny na poziomie NBA. - Michael Jordan był Michaelem Jordanem ze względu na to, co robił na parkiecie i poza nim. Inaczej jego los nie potoczyłby się w ten sposób. Identycznie jest z Kobem. To kombinacja poświęconego czasu, wysiłku, zdobytej wiedzy oraz gotowości do słuchania innych.
Na przestrzeni lat podejście "Black Mamby" do treningów urosło wręcz do miana legendy. John Celestand kariery w lidze zawodowej nie zrobił, ale doskonale pamięta przygotowania do sezonu 1999/2000, kiedy to Kobe złamał nadgarstek w rzucającej ręce i pomimo tego każdego dnia pojawiał się na zajęciach jako pierwszy, półtorej godziny przed czasem. - To mnie wkurzało, gdyż na studiach i w liceum to zawsze ja jako pierwszy przybywałem na trening - wspomina. - Na domiar złego, mieszkałem zaledwie 10 minut drogi od hali, podczas gdy Bryant na dotarcie na miejsce musiał poświęcić ponad pół godziny. Wstyd mi się przyznać, ale dzień po jego kontuzji byłem strasznie podekscytowany, gdyż sądziłem, iż nie ma szans, żeby i tym razem pojawił się na zajęciach jako pierwszy. Ba, wątpiłem w to czy w ogóle zaszczyci nas swą obecnością. Po przybyciu na miejsce poczułem jednak niepokój, kiedy usłyszałem dźwięk piłki odbijanej od parkietu. "To nie może być prawda!", pomyślałem. To była prawda. Kobe już trenował. Miał zabezpieczoną prawą rękę, więc dryblował i rzucał lewą.
Zwycięskiego składu podobno się nie zmienia, lecz jeśli chce się pozostawać w grze o najwyższe cele przez dłuższy czas, to zespół trzeba wciąż udoskonalać. Zgodnie z tą myślą przed sezonem 2009/10 do Jeziorowców dołączył Metta World Peace, znany wcześniej jako Ron Artest. Zawodnik ten jeszcze w poprzedniej kampanii stanowił o sile teamu, który sprawił ekipie z LA najwięcej problemów w drodze po trofeum im. Larry'ego O'Briena, a teraz w wielkim stylu wdarł się do pierwszej piątki ekipy pod batutą Phila Jacksona. W końcowym rozrachunku Lakersi jednak zaprezentowali się troszkę słabiej niż poprzednio, kończąc kampanię zasadniczą z bilansem 57-25, dającym pierwszą pozycję w Konferencji Zachodniej, ale drugą w całej NBA, tuż za plecami Cleveland Cavaliers. Stało się tak głównie przez to, że po siedemnaście spotkań opuścili Pau Gasol i Andrew Bynum, a "Czarna Mamba" zmagał się ze złamaniem palca, które później jeszcze długo dawało mu się we znaki. Podopieczni "Zen Mastera" mimo wszystko jednak byli faworytami do zgarnięcia drugiego tytułu z rzędu.
Patrząc w statystyki, szanse Los Angeles Lakers na kolejny pierścień należało ocenić jako co najmniej takie same jak w rozgrywkach 2008/09. Kobe Bryant notując 27 "oczek", 5,4 zbiórki, 5 asyst oraz 1,5 przechwytu był bezdyskusyjnym numerem jeden w składzie, ale za plecami miał pomocników takich jak Pau Gasol, Lamar Odom, Andrew Bynum, Metta World Peace, Derek Fisher, Shannon Brown czy Jordan Farmar, z których aż czterech zakończyło zmagania z dwucyfrowymi średnimi punktowymi. Dodając do tego tytaniczną pracę na tablicach w wykonaniu pierwszej trójki z nich, otrzymano zespół, który w play-off's pokonał kolejno teamy Oklahoma City Thunder, Utah Jazz i Phoenix Suns, co zaowocowało ponownym awansem do wielkiego finału, który miał być wielkim rewanżem z Boston Celtics.
Najważniejsi żołnierze w armii Celtów nie zmienili się od finałów A.D. 2008. Tym razem jednak Ray Allen, Kevin Garnett, Paul Pierce i Rajon Rondo musieli pogodzić się z porażką po tym jak Jeziorowcy najpierw wyrównali stan rywalizacji na 3-3, a następnie wygrali 83:79 decydujące spotkanie w serii. Mecz numer siedem od początku był bardzo wyrównany pomimo słabej dyspozycji strzeleckiej Kobego, który w pierwszych trzech kwartach trafił łącznie 5/20 rzutów z pola. Co ciekawe, niesiony dopingiem fanów w Staples Center "Black Mamba" szóstą celną próbę z gry zaliczył dopiero niecałe pięć i pół minuty przed końcową syreną, ale to nie przeszkadzało mu w punktowaniu na przyzwoitym poziomie, gdyż w ostatnich dziewięciu minutach meczu trafił aż osiem z dziewięciu rzutów wolnych. - Cholernie mi zależało, ale czym bardziej się starałem, tym bardziej mi nie szło - mówił już po wszystkim. - Cieszę się, że moi koledzy dali radę.
Kampania 2009/10 okazała się dla Bryanta niezwykle owocna. Kobe po raz dwunasty otrzymał powołanie do reprezentacji Zachodu na All-Star Game, a także wpisał sobie do CV kolejne nominacje do pierwszej piątki NBA oraz pierwszej piątki najlepszych obrońców. Po boju przeciwko Boston Celtics odebrał natomiast nagrodę MVP finałów i mógł się poczuć jak "Magic" Johnson czy Kareem Abdul-Jabbar, którzy również otrzymywali te statuetki po legendarnych starciach z Celtami. - Seria przeciwko Bostonowi to absolutny numer jeden w moim prywatnym rankingu - mówi Kobe. - Stawaliśmy naprzeciw trzem przyszłym członkom Koszykarskiej Galerii Sław, przegrywaliśmy już 2-3 i mieliśmy w pamięci porażkę z 2008 roku. No i jeszcze mój złamany palec. To wszystko czyni tamten tytuł bardziej wyjątkowym od pozostałych.
Koniec części dwunastej. Kolejna już w najbliższy poniedziałek.
Bibliografia: Los Angeles Times, Sports, Illustrated, USA Today, Toronto Star, awbutler.blogspot.com, insidesocal.com, nba.com, basketball-reference.com.
