Ju-jitsu - zasady
Ju-jitsu to 'sztuka łagodności' albo 'łagodna sztuka'. Polega na minimalizowaniu przewagi siłowej przeciwnika dzięki ustępliwości, cierpliwości, a nawet uległości. Do naczelnych zasad ju-jitsu należy: "ustępliwość pokonuje siłę" i nieco późniejsza: "ustąp, aby zwyciężyć". Znający technikę walki ju-jitsu wiedzą, że nawet silniejszego, wyższego, cięższego od siebie przeciwnika można pokonać, jeśli będą cierpliwi, rozważni i nie będą stawiać oporu. Wydaje się to dosyć nierozsądne. Jak to nie stawiać oporu przeciwnikowi? Ale nauczyciele ju-jitsu mówią, że czasem trzeba ustąpić, dać się popchnąć albo przytrzymać, żeby zdezorientować przeciwnika i pozbawić go przewagi. Ten krótki moment dekoncentracji napastnika zawodnik ju-jitsu może wykorzystać na wyprowadzenie ciosu i uderzenie w czuły punkt.
Kolejna zasada ju-jitsu brzmi: "minimum wysiłku, maksimum skuteczności". Chwyty ju-juitsu służą bowiem zatrzymaniu i rozładowaniu siły przeciwnika, co pozwala nawet o wiele słabszym zawodnikom odnieść zwycięstwo. Nie trzeba wkładać dużo agresywnej siły do walki technikami ju-jitsu. Zdecydowanie lepiej jest wykorzystywać siłę intelektu i ducha. Ju-jitsu uczy także, że burza łamie dęby, ale trzciny tylko kołysze, co rozumie się tak, że twardą nieustępliwością można doprowadzić do autodestrukcji. Natomiast mądrze wykorzystana uległość pozwala przetrwać niebezpieczeństwo i odnieść zwycięstwo.
Ju-jitsu - technika
ZOBACZ WIDEO Robert Kubica: Nigdy nie byłem w tak dobrej formie fizycznej
Wśród ciosów stosowanych w ju-jitsu można wskazać rozmaite duszenia, rzuty, a także dźwignie. Warto wiedzieć, że w początkowych etapach rozwoju ju-jitsu wcale nie było sztuką łagodną, ale miało służyć zabiciu przeciwnika w walce wręcz, w sytuacji pozbawienia broni. Stosowanie wymienionych dźwigni miało doprowadzić do złamania kości przeciwnika. Ponadto zawodnicy ju-jitsu stosują tzw. szybkie kontakty, czyli ciosy i uciski nakierowane na czułe punkty ciała przeciwnika.
Ju-jitsu - historia
W Krajach Dalekiego Wschodu: Indiach, Chinach, Japonii w walce wręcz wykorzystywano nie tylko ciosy gołą pięścią, ale także uderzenia innymi częściami ręki, nogami, a nawet głową. W celu wzmocnienia ciosów i ochrony ciała nie stosowano rękawic, ale uczono się specjalnych technik uodparniania.
ZOBACZ WIDEO: Martin Lewandowski: Zawodnicy MMA buntowali się przeciw zarobkom "Pudziana"
W Japonii rozwinęło się wiele systemów i stylów walki nie tylko wręcz, ale także z wykorzystaniem broni. Wywodzą się one z tradycji samurajskich technik walki wojennych, które funkcjonowały pod nazwą bugei i bujitsu. Samuraje walczyli z wykorzystaniem miecza ken-jitsu, piki ayri-jitsu, łuku kyu-jitsu, a także "gołymi rękami" - ju-jitsu.
Nazwę ju-jitsu dyscyplina przyjęła dopiero w XVII w. za sprawą japońskiego lekarza - Akyama Shirobei Yoshitoki. Wprowadził on tę nazwę dla własnej szkoły Yosin-Ryu.
Ju-jitsu - rodzaje
Bardzo trudno przeprowadzić precyzyjny podział rodzajów ju-jitsu z uwagi na znikomą literaturę na ten temat i brak wiarygodnych źródeł. Warto jednak wymienić najważniejsze szkoły ju-jitsu w Japonii:
- Takenouchi-ryu,
- Kito-ryu i Jikishin-ryu,
- Kyushin-ryu,
- Yoshin-ryu,
- Tenshin-shin’yo-ryu,
- Sekiguchi-ryu.
Warto też wymienić, coraz popularniejsze w dzisiejszych czasach, brazylijskie ju-jitsu. Wywodzi się ono z japońskiego pierwowzoru, ale kładzie nacisk na walkę z jednym przeciwnikiem i to walkę w parterze.
