Justyna Kowalczyk mówi o walce z depresją. "Potrzebuję silnych leków, by móc spać w nocy"

Karol Borawski 19 Grudnia 2017, 08:01

Newspix / TOMASZ MARKOWSKI / Na zdjęciu: Justyna Kowalczyk

• Justyna Kowalczyk w pogoni za rywalkami. Celem awans do pierwszej trzydziestki

- Byłam wtedy naprawdę chuda. Jak tylko coś zjadłam, od razu poszłam do łazienki, by wszystko zwymiotować. Było to sześć miesięcy przed igrzyskami w Soczi - powiedziała reprezentantka Polski fińskiemu portalowi Ilta-Sanomat.

- Ciężko trenowaliśmy, miałam szczęście w zawodach. Były dni, kiedy nie mogłam opuścić mojego pokoju, ale moje wyniki się nie zawaliły - dodała.

Zwycięstwo w Soczi można rozpatrywać w kategoriach cudu. Polka startowała na igrzyskach nie tylko w czasie najcięższej depresji, ale i ze złamaną kością śródstopia. Mimo wszystkich przeciwności sięgnęła po złoto w biegu na 10 km.

Depresja wpłynęła na wydajność zawodniczki. - Czułam, że moje wyniki się zawalą. Byłam bezsilna i naprawdę chora. Nie chciałam żyć. Nie wstawałam z łóżka przez dwa tygodnie - zdradziła.

Justyna Kowalczyk avoimena IS:lle – piinaava sairaus kalvaa yhä hiihtotähteä: "Tarvitsen vahvoja unilääkkeitä" (Ilta-Sanomat) https://t.co/X2e335cX9z

— News Bot (@kangaske) 17 grudnia 2017

Rodzice i brat Kowalczyk rozmawiali z trenerem Aleksandrem Wierietielnym, aby już dwa miesiące po igrzyskach rozpoczął z zawodniczką lekkie treningi. To nie pomogło. Reprezentantka Polski rozpoczęła terapię, a o swojej chorobie zdecydowała się opowiedzieć w mediach.

- Przez całe życie słuchałam smutków innych ludzi. Przyszła moja kolej, aby poprosić o pomoc i opowiedzieć o wszystkich moich problemach. To był ostatni sposób na ułatwienie mi życia. Nie musiałam się już uśmiechać, gdy nie chciałam - przyznała.

Proces leczenia nadal jest w toku. Najbliższym sportowym celem Justyny Kowalczyk są nadchodzące igrzyska olimpijskie w Pjongczangu. Zdobycie medalu byłoby kolejnym małym cudem. Proces powrotu na ścieżkę sukcesu nie jest łatwy. Największym przeciwnikiem Kowalczyk jest ona sama.

- Uśmiech powraca na moją twarz, a życie wydaje się normalne. Są jednak chwile, gdy obawiam się, że depresja wróci. Nadal potrzebuję silnych leków, by móc spać w nocy - zakończyła.