Na mistrzostwa Europy poleciała na swój koszt. Wróciła ze srebrnym medalem: Mam duszę wojownika

WP SportoweFakty: Przywiozła pani z Bułgarii wspaniałą pamiątkę - srebrny medal mistrzostw Europy seniorek. Plan wykonany w stu procentach i maksymalny poziom satysfakcji osiągnięty?

Sylwia Kusiak: Można powiedzieć, że historia zatoczyła koło, ponieważ dokładnie 5 lat temu również sięgnęłam po srebro mistrzostw Europy. Teraz ponownie czuję pewien niedosyt, bo do pełni szczęścia zabrakło tak niewiele. Oczywiście, cieszę się z wicemistrzostwa, bo przecież jako jedyna Polka boksowałam w finale mistrzostw Starego Kontynentu, ale przyznam, że celowałam w złoto. Medal może i jest pamiątką, którą zdążyłam się już nacieszyć. Z chęcią podaruję go na cele charytatywne, chociażby na Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy.

Sposób na panią znalazła dopiero w finale Zenfira Magomedalijewa, zwyciężając jednogłośnie na punkty. Rosjanka była poza zasięgiem czy chłodna analiza tego startu wskazuje na to, że można było zrobić coś więcej?

- Tego dnia Rosjanka była poza moim zasięgiem. Z pewnością jest najsilniej bijącą zawodniczką, z jaką kiedykolwiek boksowałam, jej mistrzostwo świata z 2014 roku na pewno nie było przypadkowe. Finał z najlepszą zawodniczką na świecie tylko pokazał, jak niewiele brakuje mi do mistrzyni globu. Każdą rundę przegrałam z niewielką stratą, co bardzo dobrze rokuje na przyszłość. Dodam jeszcze, że ze wszystkich medalistek mistrzostw Europy w swojej wadze jestem najmłodsza.

ZOBACZ WIDEO #dziejesiewsporcie: Rosjanin zdemolował rywala w pierwszej rundzie

Z drugiej strony, skoro wspomniałem o ewentualnym niedosycie, warto zaznaczyć, że niewiele brakowało, a w Bułgarii w ogóle by pani zabrakło. Zastanawiam się, ile trzeba mieć w sobie samozaparcia, żeby przejść przez te problemy związane z wyjazdem na mistrzostwa Europy. 

- Mam duszę wojownika i gdy tylko dowiedziałam się, że jednak nie jadę na mistrzostwa Europy - niby z braku pieniędzy w Polskim Związku Bokserskim, a było to na kilka dni przed odlotem - postanowiłam, że zrobię absolutnie wszystko, co tylko mogę, by na nie pojechać. Walczyłam do samego końca. Prosiłam i błagałam każdego, kto miał choć niewielki na to wpływ. Wiedziałam, że to w rękach byłego już prezesa Polskiego Związku Bokserskiego, Zbigniewa Górskiego, był mój los. Pan prezes w końcu zgodził się na wyjazd, jednak tylko na swój koszt.

Zbieranie funduszy na wyjazd do najłatwiejszych zadań nie należało?

- Jako że nie było już czasu na szukanie potencjalnych sponsorów - zapłaciłam 4,5 tysiąca złotych z własnych pieniędzy, które dość długo odkładałam. Proszę pomyśleć, jak bardzo musiałam w siebie wierzyć. Nigdy nikogo nie prosiłam o pomoc, nigdy też nie miałam i nie szukałam sponsorów. Boks jest moją życiową pasją od jedenastu lat. Nie mam z tego pieniędzy, ale głęboko wierzę, że w przyszłym roku się to zmieni, bo jest szansa, że otrzymam stypendium z Ministerstwa Sportu. Ale to jeszcze nic pewnego. Może znajdzie się też niebawem jakaś firma, która zaoferuje swoją pomoc, chociażby w odżywkach i suplementach dla sportowców lub sprzęcie i ubraniach. Byłabym niezwykle wdzięczna.

W ostatnich kilkunastu miesiącach przeszła pani prawdziwą przemianę. Czytałem, że udało się zgubić sporo kilogramów dzięki odpowiedniej diecie i ciężkiej pracy na sali treningowej. To chyba kolejny, obok tego srebra, powód do dumy?

Komentatorzy krzyczeli: "Wygląda fatalnie, jest straszliwie znokautowany!". 47-letni Roy Jones ponownie wraca na ring

- Największym dla mnie powodem do dumy jest powtórzenie sukcesu sprzed pięciu lat. To dopiero wyczyn, gdyż od 2013 roku do połowy bieżącego nie trenowałam boksu. Skupiłam się na studiach i dorywczej pracy, przez co sporo przytyłam i się zaniedbałam. Rok temu postanowiłam wziąć się za siebie i zrzuciłam 28 kg - dietą i treningami na siłowni. Dopiero ważąc 80 kg - pół roku temu, wróciłam na salę bokserską. I jak już wróciłam, to z niebywałym głodem walki. We wrześniu zdobyłam mistrzostwo Polski, w październiku wygrałam turniej Feliksa Stamma, a w listopadzie wywalczyłam wicemistrzostwo Europy.

Treningi łączy pani ze studiami dziennikarskimi. Zatem w przyszłości Sylwię Kusiak zobaczymy pracującą w telewizji przy okazji wydarzeń pięściarskich? To jest pomysł i drogowskaz, czy zupełnie inne nadzieje wiąże pani ze studiami?

- Uwielbiam rozmawiać z ludźmi, uwielbiam ich poznawać. Każdy człowiek ma swoją historię, ma coś do powiedzenia. Zobaczymy, jak dalej potoczy się moje życie i co będę robić w przyszłości, może i będę związana z dziennikarstwem. Przede mną w końcu jeszcze ponad dwa lata studiów.

Wracając do sportowej przyszłości - jakie plany na najbliższy czas? Te bliższe to zapewne kolejne międzynarodowe starty, a te dalsze - sięgają Igrzysk Olimpijskich Tokio 2020? W końcu na medal w pięściarstwie czekamy od 1992 roku.

- Od niedawna nowym prezesem PZB jest były trener kadry narodowej kobiet, twórca boksu kobiet w Polsce - Leszek Piotrowski. Mam głęboką nadzieję, że coś się zmieni w działaniu PZB, co przyniesie korzyści trenerom jak również zawodnikom. Znam pana Leszka Piotrowskiego i wiem, że jest szansa na pozytywne zmiany i co najbardziej istotne, zobaczymy polskich bokserów na igrzyskach w Tokio. A ja obiecuję, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by się w Tokio pojawić i zdobyć medal.

Rozmawiał Piotr Jagiełło