Stanisław Grabowski: Kacper na początek powiedz jak zaczęła się Twoja przygoda z koszykówką, Twoje pierwsze treningi?
Kacper Lachowicz: Moja przygoda z koszykówką rozpoczęła się od dość prozaicznego zdarzenia, mianowicie kupna czapki drużyny Charlotte Hornets, gdy miałem 8 lat. Mój brat w tym samym czasie zaopatrzył się w czapkę Phoenix Suns. Zaczęliśmy więc kibicować tym drużynom i próbować swoich sił na boiskach głównie miasteczka studenckiego. Pierwszy poważny trening, na który się udałem to zajęcia Wisły Kraków w szkole podstawowej nr 113 u trenera Piotra Piecucha. Miałem wtedy bodajże 12 lat.
Masz swojego idola, kogoś na kim wzorowałeś się za dzieciaka?
- Największy wpływ na kształtowanie mojej gry i charakteru miał jako idol Allen Iverson. Gdy byłem nastolatkiem byłem dosłownie Iversonomaniakiem, a tak bardziej lokalnie to będąc dzieckiem byłem oczarowany grą Łukasza Kasperca i Krystyny Szymańskiej-Lary.
Jesteś znany głównie jako prowadzący streetballe, konferansjer czy trener podczas campów koszykarskich. Kacper Lachowicz to taki Piotr Bałtroczyk koszykówki?
- (śmiech)Jeszcze mi daleko do pana Piotra. Staram się dać najwięcej ile mogę od siebie, po prostu być aktywnym i wykorzystywać talenty w jakie zostałem wyposażony. Uważam, że w kwestii promowania koszykówki w Polsce jest jeszcze sporo do zrobienia, a zwykle jeśli widzę, że można coś zrobić lepiej to staram się to wykonać.
Jak to wszystko się zaczęło? Wziąłeś sobie mikrofon od tak, czy ktoś Cię namówił?
- Od najmłodszych lat byłem dość oswojony z mikrofonem czy występami publicznymi. W szkole podstawowej, gimnazjum i liceum pełniłem funkcje przewodniczącego rady uczniowskiej więc prowadzenie wszelkich apeli było moim obowiązkiem. Później, przy okazji bodajże drugiej edycji Gramy Fair Streetball Challenge, zwróciłem uwagę, że potrzeba osoby, która mikrofonowo ogarnie całe towarzystwo. Nie było chętnych więc wziąłem mikrofon i jakoś to poszło.
Jeśli chodzi o streetballe w Polsce Twoim zdaniem największy poziom jest w?
- Bardzo trudne pytanie. W kwestii turniejów koszykówki ulicznej trzeba zaznaczyć, że rozgrywane są głównie turnieje 3 na 3 oraz 5 na 5. Nie zapominając o turniejach 2 na 2 i 4 na 4, plus czasem w charakterze konkursów 1na1. Jeśli chodzi o 3 na 3 to wysoki poziom jest zawsze we Wrocławiu i Krakowie. Jeśli chodzi o grę na dwa kosze to na pewno Warszawa i Wałbrzych. Wiem, że również w Iławie jest bardzo wysoki poziom, jednak nigdy tam jeszcze nie byłem.
Kontynuując tą tematykę w tym roku można powiedzieć, że razem ze swoim znajomym wziąłeś udział w Meczu Gwiazd PLK, jak wrażenia?
- Mecz Gwiazd w Kaliszu, bardzo pozytywnie mnie zaskoczył jeśli chodzi o show. Prezentacja zawodników, czy występy artystyczne były na wysoki poziomie. Jeśli chodzi o grę to gracze poczuli klimat. Mieliśmy kilka zagrań, które sprawiały, że niemal spadałem z mojego krzesła. Oczywiście jako spiker tego meczu musiałem "kontrolować bajerę" ale myślę, że udało mi się dostosować poziomem do boiskowych wydarzeń. Oczywiście bardzo przeżywałem udział Łukasza Biednego w konkursie wsadów, jego zwycięstwo. Bardzo cieszyłem się, że w końcu ktoś zauważył "ulicznych" graczy, których niestety w Polsce traktuje się jak zarazę.
Tegoroczne wakacje minęły chyba pod hasłem Marcin Gortat Camp, w ciągu 11 dni byliście w 8 miastach, duża intensywność i przede wszystkim odpowiedzialność.
- Owszem Marcin Gortat Camp w tym roku był najbardziej intensywnym okresem choć, właściwie odkąd skończyłem sezon w maju, byłem praktycznie non-stop w rozjazdach. Jednak campy to tak wielkie wydarzenie logistyczne, tak intensywny okres, że to trzeba po prostu przeżyć, żeby uświadomić sobie jaki to wysiłek. Oczywiście gdy się robi to co się kocha, to nie ma mowy o narzekaniu, to przede wszystkim dobra zabawa. W tym roku ekipa realizująca campy rozumiała się bez słów. Poza tym możliwość pracowania z Marcinem Gortatem to duże przeżycie i szansa na rozwój swoich umiejętności.
Odpowiedzialność przy pracy w tak wielkim projekcie jest, ale doświadczenie, które przez lata nabywam, pozwala mi bez stresu wykonywać to, co do mnie należy.
Jak to się stało, że miałeś okazję współpracować przy tym projekcie?
- Będąc w 2009 roku na campie w Katowicach jako widz, zwróciłem uwagę, że brakuje osoby, która prowadziłaby cały event, zapowiadała Marcina i tłumaczyła widzom co się dzieje. Oczywiście Marcin starał się dwoić i troić, ale jest ciągle po prostu człowiekiem i kilku rzeczy na raz nie wykona. Wysłałem więc ofertę do fundacji MG13 i od edycji w 2010 prowadzę campy, również odciążając Marcina przy prezentacji większości ćwiczeń.
Tak więc poznałeś bliżej naszego jedynaka w NBA. Jakie wrażenia?
- Marcin jest bardzo "normalny". Przede wszystkim ma ogromną cierpliwość, szczególnie do dziennikarzy, którzy setki razy zadają te same pytania. Podziwiam Go, że pomimo ciągłego zabiegania znajduje czas na trening, oczywiście we własnym zakresie. To dobry ziom.
Jesteś chyba idealną osobą do bycia konferansjerem na meczach reprezentacji, swoją drogą czemu nie współpracowałeś przy projekcie "I believe". Przecież na pewno śledziłeś poczynania naszych młodych koszykarzy?
- Oczywiście gorąco im kibicowałem i nadal kibicuję w Ich rozwoju, mam nadzieję, że uda mi się z Nimi współpracować przy innej mojej aktywności. Mianowicie treningach ball handlingu, które prowadzę z zespołami, jak i indywidualnie z zawodnikami i zawodniczkami w wielu miejscach Polski. Mecze kadry nie tylko koszykarskiej, prowadzi zwykle facet, który robi to bardzo dobrze. Na razie więc nie ma potrzeby szukać innego rozwiązania, którym mógłbym być ja. Co do ME U18 we Wrocławiu to miałem prowadzić rozpoczęcie tej imprezy. Jednak nie byłem w stanie przetransportować się tego samego dnia z Gdyni gdzie kończyliśmy MG Campy do Wrocławia.
Kacper Lachowicz z Marcinem Gortatem
Pomijając projekt Marcin Gortat Camp ważnym wydarzeniem tego lata było dla Ciebie jak sam napisałeś na swoim blogu uczestnictwo w Paryżu w Quai 54
- Nie da się ukryć, było to spełnienie jednego z moich marzeń. Choć uczestniczyłem w nim tylko w roli widza, to przeżycie było niezwykłe. Atmosfera wręcz nierealna, ciągle wydawało mi się, że to nie dzieje się naprawdę. Zachęcam do kupna najnowszego numeru MVP Magazynu, gdzie znajdziecie artykuł mojego autorstwa właśnie o Quai54. Tam jestem bardzo wylewny we wspomnieniach.
Tuż przed wylotem do Paryża prowadziłeś również koncert warszawskiej grupy hiphopowej Hemp Gru, nie wspominając o tym, że dwa lata temu byłeś regularnie spikerem na meczach koszykarskich. Piszesz w magazynie MVP, czym jeszcze możesz nas zaskoczyć?
- Myślę, że treningi ball handlingu są czymś zupełnie świeżym w Polsce. Szczególnie, że łączę je z pracą nad "głową" zawodników. Niebawem będzie o tych treningach ciut głośniej, gdy ujrzy światło dzienne zupełnie nowa odsłona mojej strony kacpa.pl . Wierzę, że mogę jeszcze sam siebie zaskoczyć w kwestii mojej działalności w końcu "sky is the limit".
Ostatni rok spędziłeś w Poznaniu, dokąd przeprowadziłeś się ponieważ Twoja dziewczyna, Aneta Kotnis podpisała kontrakt z AZS -em INEA. Ty zaś występowałeś w trzecioligowej Tarnovii Tarnowo Podgórne. Jak oceniasz zmianę otoczenia?
- To było bardzo ciekawe doświadczenie, również dlatego, że pierwszy raz mieszkałem w innym mieście niż Kraków. Przychodząc do drużyny Tarnovii miałem zupełnie czystą kartę, co bardzo mi było na rękę. Szkoda, że nie weszliśmy do II ligi choć byliśmy bardzo blisko. Bardzo dobrze wspominam chłopaków z Tarnovii i życzę Im jak najlepiej. Z większością jestem w stałym kontakcie. Cieszę się, że wiele wskazuje na to, iż Paweł Murza, z którym najbardziej w Tarnowie Podgórnym się zżyłem będzie grał w Piekarach. Żałuję, że przez tamten rok ciężko mi było znaleźć ludzi chcących robić akcje promujące koszykówkę, szczególnie, że razem z Łukaszem Biednym, który jest z Poznania tworzymy naprawdę zgrany duet do pokazów choćby w szkołach.
Co było przyczyną, że nie udało wam się awansować do II ligi?
- Moim zdaniem zabrakło trochę kilogramów pod koszem, to na pewno. Przegrywaliśmy deskę w tych meczach finałowych, a że graliśmy z mocnymi ekipami, to oni wykorzystywali to niemiłosiernie. Mnie bardzo bolał fakt, że w tygodniu przed finałem mieliśmy dokładnie jeden trening, co nie sprzyjało nie tylko formie fizycznej ale i naszej kondycji psychicznej. Ja podczas turnieju finałowego miałem duże problemy z plecami. Drugie spotkanie zagrałem tylko i wyłącznie dzięki pracy pani fizjoterapeutki z Białegostoku, jednak nie było sensu żebym osłabiał drużynę w trzecim spotkaniu dlatego też podjąłem decyzję że w nim nie zagram.
W tym sezonie wracasz do Krakowa i grać będziesz w swoim byłym klubie Siemaszce Piekary, który awansował właśnie do II ligi.
- Tak, bardzo się cieszę, że wracam do klubu, w którym występowałem przez 5 lat. II liga to coś zupełnie nowego dla mnie jak i dla Piekar. Ciężko przygotowujemy się do sezonu i jestem pełen nadziei, że sprawimy dużo pozytywnego zamieszania.
Ty zagrasz w Siemaszce, a gdzie Aneta, która obecnie przebywa na Uniwersjadzie w Chinach?
- Aneta zagra tam gdzie w zeszłym sezonie, w AZS-ie INEI Poznań.
Siemaszka nie licząc grającego trenera nie posiada za wielu zawodników z doświadczeniem choćby II-ligowym, a więc o co będzie grać?
- O zwycięstwo w każdym następnym spotkaniu.
W środowisku krakowskim mówi się, że główną siłą Siemaszki jest tzw. team spirit
- Nie da się ukryć, że naszą największą siłą jest kolektyw. Z resztą filozofia koszykówki jaką nam wpaja trener Kasperzec sprzyja raczej graniu pełną dwunastką niż siedmioma zawodnikami. To sprawia, że każdy czuje się przydatny w drużynie i daje z siebie wszystko. Poza treningami też trzymamy się razem, a że team spirit to w sportach zespołowych niesamowicie istotny czynnik, raczej nikogo nie trzeba przekonywać.
Twój obecny trener, Łukasz Kasperzec powiedział ostatnio o Tobie: "Po roku ciężkiej pracy może być jednym z najlepszych rozgrywających w II lidze"
- Trener ma zawsze racje!
Na koniec, życzę powodzenia w najbliższym sezonie
- Na pewno się przyda!
na Instagramie 
na Facebooku 
