W mojej rodzinie każdy ma trzy wybory - wywiad z Brandonem Brownem, graczem Anwilu Włocławek

Michał Fałkowski 05 Września 2014, 09:20

Michał Fałkowski: Brandon Brown koszykarzem. Gdzie i kiedy zaczyna się ta historia?

- Tych miejsc kiedyś było jeszcze mniej, bo klubów było mniej. Dodatkowo, mnie nigdy nie interesowało odgrywanie marginalnej roli. Mam tylko być w NBA i jednocześnie przez cały sezon przy moim nazwisko ma być wyrażenie "not active"? To nie dla mnie.

Wychowywałem się w Nowym Orleanie. Widziałem wiele złego. Na własne oczy, wielokrotnie, patrzyłem jak giną ludzie. Idzie sobie człowiek po ulicy, nagle pada strzał, koniec... Byłem dzieckiem, ale już wtedy wiedziałem, że nie chcę tutaj przeżyć całego życia. Mieszkaliśmy w dzielnicy, która była przeciętna. Nie należała do najgorszych, ale też nie do najlepszych. A mimo to zło, przestępczość i niebezpieczeństwo to słowa, która kojarzą mi się z dzieciństwem. Gdy dzisiaj wracam do Nowego Orleanu latem i widzę moich starych kumpli, bez formy, zapuszczonych, którzy nie wiedzą co ze sobą zrobić, jestem szczęśliwy, że udało mi się wyprowadzić. Mieszkam obecnie w Miami i jest dobrze. Dlatego właśnie, wrócę do twojego pytania o NBA, nie myślałem o tym. Chciałem się wyrwać, a wiedziałem, że pieniądze i bezcenne doświadczenia da mi Europa.

Kiedy zacząłeś myśleć o koszykówce tak zupełnie na poważnie?

Brandon Brown w dynamicznym wejściu na kosz. Źródło: Piotr Kieplin

- Niestety. Dzisiaj tego żałuję. Powinienem skończyć szkołę. Ale wtedy myślałem już tylko i wyłącznie kategoriami zarabiania pieniędzy. Wiedziałem, że w Europie, po tak dobrych występach, muszę dostać pracę. Miałem już córkę, zaczęłyby się poważne wydatki. Dlatego uznałem, że przerywam edukację. Jakiś czas temu zdecydowałem jednak, że na pewno ją kiedyś ukończę.

Moja mama zawsze mówiła, że okno na świat jest na tyle mocno uchylone, na ile masz możliwości wyboru. Gdy już ukończę szkołę, to okno nigdy się nie zamknie. Cokolwiek by się działo, mój dyplom będzie ze mną. Zostało mi jeszcze tylko kilka miesięcy pracy, ostatni rok i wcześniej lub później, ale ukończę moje studia.

• Mariusz Niedbalski: Wysocki wniesie jakość

Koszykówka, mówisz, dała ci pieniądze. Ale mówisz też, że koszykówkę kochasz ponad wszystko. Jak ważny jest sport w twoim życiu?

- Koszykówka nie jest ważna w moim życiu. Koszykówka to życie... Nie wiem gdzie byłbym teraz bez niej. Być może pracowałbym od dziewiątej do piątej po południu, albo by mnie nie było. Niemniej wiem, że kiedyś przyjdzie moment, w którym trzeba będzie powiedzieć "stop ". Jestem jednak na to przygotowany. W Stanach Zjednoczonych prowadzę swój mały biznes, mam mały pub, a także planuję włączyć się w realizację pomysłów mojej młodszej siostry. Ona wybrała wojsko, ale bardzo chce zajmować się dziećmi z domu dziecka. Chce stworzyć dla nich program "lepszego jutra", znajdować dla nich rodziny zastępcze, przenosić ich w bezpieczniejsze miejsca, po prostu troszczyć się o nie. I ja jej chcę w tym pomóc.

Z tego obrazu, który budujesz podczas tej rozmowy, wynika, że co do wyjazdu od Europy byłeś przekonany na 100 procent i nigdy nie przyszło ci do głowy, by to zmienić.

- Oczywiście. Uznałem, że skoro nie ma dla mnie miejsca w USA, to wybieram inny skrawek ziemi i będę chciał wyjąć z niego tyle pozytywnych rzeczy, tyle pozytywnych doświadczeń, ile tylko się da. Zobacz... Podpisujesz kontrakt, kupują ci bilet lotniczy, przyjeżdżają po ciebie na lotnisko, troszczą się o ciebie, a ty masz grać tylko w koszykówkę. Nic więcej. Po tym, co przeżyłem jako dziecko, traktuję to wszystko jak błogosławieństwo, zaufaj mi. 10, 15 lat temu nigdy nie wyobrażałbym, że będę siedział w Polsce, obserwował piękne dziewczyny, rozmawiał z tobą o koszykówce i jadł pyszny obiad. To wszystko jest pozytywne. To jest inne od tego, co poznałem jako dziecko.