Dwight Yorke, czyli niezwykle rozrywkowy napastnik

Getty Images / Gary M. Prior / Dwight Yorke w meczu Man Utd, rok 2001

Dwight Yorke był pierwszoplanową postacią Manchesteru United w sezonie 1998/99. Wtedy  Czerwone Diabły wywalczyły potrójną koronę. „The Smiling Assassin”, jak zaczęto go nazywać ze względu na ponadprzeciętne umiejętności strzeleckie i nieschodzący z ust uśmiech, urodził się 3 listopada 1971 roku w miejscowości Canaan na wyspie Tobago. Jego rodzice, Fulton i Grace, mieli  jeszcze pięciu synów i trzy córki. Dzieciaki miałyby całkiem normalne karaibskie dzieciństwo, gdyby nie wybuchowy charakter ojca, który często denerwował się z błahych powodów i lubił stosować kary cielesne.

• Były gracz Manchesteru United w żałobie. Jego brat zmarł tragiczne

W pogoni za marzeniami

Żeby się wyrwać z karaibskiej rzeczywistości, Dwight w zasadzie musiał zostać profesjonalnym sportowcem. W wieku czternastu lat wyprowadził się z domu i zamieszkał u przyjaciela, gdzie było więcej przestrzeni do życia. Gdy na karaibskim rynku pojawiły się wreszcie kolorowe telewizory, zaczął się też boom na oglądanie migawek ze spotkań ligi angielskiej i włoskiej. Młody Yorke wyobrażał sobie wówczas, że pewnego dnia wybiegnie na zieloną murawę jednego z tych pięknych stadionów, a całe miasto będzie go podziwiać w telewizji. Jako piętnastolatek znalazł się pod skrzydłami Jacka Warnera, prezydenta federacji Trynidadu i Tobago, dzięki czemu trafił do szkoły, w której mógł szlifować swój piłkarski talent i być bliżej reprezentacji kraju przygotowującej się do eliminacji mundialu Italia ’90.

– Kiedy byłem dzieckiem, niemal każdy mój rówieśnik marzył o zostaniu profesjonalnym piłkarzem – zwierza się na łamach serwisu pokernews.com. – Od początku też mieliśmy pod górkę, ponieważ na Karaibach nie było pięknych boisk, stadionów i całej infrastruktury. Dorastałem praktycznie na ulicy i trudniłem się handlem na plaży. Miałem talent, ale również byłem bardzo zdeterminowany, żeby zostać zawodowcem.

Przykuł uwagę menadżera

Wielkie marzenie młodego Tobagijczyka o wyjeździe do Europy spełniło się w 1989 roku. Angielski klub Aston Villa odbywał wtedy tournée po Karaibach, a w jednym ze spotkań ekipa z Birmingham zmierzyła się drużyną, w której występował Dwight Yorke. Czarnoskóry napastnik rodem z Canaan przykuł uwagę menadżera teamu z Wysp, Grahama Taylora, na tyle skutecznie, że szefowie Lwów zaproponowali mu kontrakt.

„The Smiling Assassin” zabawił na Villa Park aż do 1998 roku. W tym czasie wystąpił w 284 meczach i strzelił 97 goli, zdobywając z klubem Puchar Ligi Angielskiej. Co ciekawe, przez kilka lat współpracował z trenerem Ronem Atkinsonem, który w 2004 roku zasłynął rasistowskim komentarzem pod adresem Marcela Desailly’ego na antenie stacji ITV.

– Ciężko mi było zrozumieć jego wizję zarządzania zespołem, ale musiałem się dopasować, a Ron na mnie stawiał, za co jestem mu bardzo wdzięczny – wspomina Dwight przepytywany przez Hannah Pool. – Jego rasistowska wypowiedź bardzo mnie zaskoczyła, ponieważ był przecież pierwszym brytyjskim menadżerem, który miał w składzie czarnoskórych piłkarzy. Ja z jego strony nigdy nie odczułem żadnej niechęci, wręcz przeciwnie, ale muszę być szczery wobec siebie i nawet nie będę próbował go bronić.

Do sezonu 1995/1996 Yorke grał na pozycji prawoskrzydłowego, a pełnię swojego talentu mógł pokazać dopiero po przejściu na środek ataku pod wodzą Briana Little. W ten sposób „The Smiling Assassin” stał się jednym z najbardziej bramkostrzelnych napastników Premier League, wzbudzając przy okazji zainteresowanie włodarzy Manchesteru United.

– Zanim jeszcze podpisałem kontrakt z Manchesterem United, działacze Aston Villi zaproponowali mi pensję w wysokości około dwudziestu ośmiu tysięcy funtów tygodniowo – dodaje. – Staram się myśleć, że byłem wart takich pieniędzy. Na Wyspy przybyłem po to, żeby grać w piłkę i pomóc mojej rodzinie w powrocie do domu. Z taką kasą na koncie w Trynidadzie i Tobago człowiek był milionerem.

Z Manchesterem United po koronę

Do Manchesteru United trafił przed sezonem 1998/1999 za równowartość ponad dziewiętnastu milionów euro. Pod wodzą sir Alexa Fergusona Tobagijczyk grał przez cztery lata, podczas których zapisał na swoim koncie trzy triumfy w Premier League, FA Cup, Puchar Interkontynentalny oraz Puchar Mistrzów.

W pamiętnych rozgrywkach 1998/1999 „The Smiling Assassin” został również królem strzelców Premier League i Ligi Mistrzów oraz najlepszym zawodnikiem tej pierwszej. Jego partnerem w ataku Czerwonych Diabłów był Andy Cole.

– Moje pierwsze kroki w United były w zasadzie perfekcyjne – wraca wspomnieniami do dawnych czasów. – Z miejsca wywalczyliśmy tryplet, a ja zostałem najlepszym strzelcem zespołu. W drugim sezonie zdobyłem dwadzieścia kilka goli, ale w trzecim nie byłem do końca skoncentrowany na futbolu. Media śledziły każdy mój krok, a ja nie potrafiłem sobie z tym poradzić. Czasem zrobiłem coś głupiego i kiedy chciałem to naprawić, było już za późno. Dodatkowo Sir Alex Ferguson jest człowiekiem, który potrafi uprzykrzyć życie.

Przebrani w damską odzież

Dwight w młodości ciężko pracował na to, żeby zostać zawodowym futbolistą, a gdy mu się to udało, zbyt często korzystał z przywilejów, jakie dają sława i pieniądze. Jeszcze za czasów gry w Aston Villi w śmieciach zawodnika znaleziono film, na którym on i jego kolega z zespołu, Mark Bosnich, przebrani w damską odzież biorą udział w orgii z czterema kobietami i transwestytą.

Menedżerowi United nie podobało się pozaboiskowe życie Yorke’a, skoncentrowanego na odwiedzaniu kolejnych knajp i romansowaniu z kolejnymi kobietami. Za swoje hulanki Tobagijczyk był często odsuwany od składu, a w lipcu 2002 za równowartość trzech i pół miliona euro został sprzedany do Blackburn Rovers.

– Nie powiedziałbym, że styl życia zrujnował moją karierę – zarzeka się. – Nie kwestionuję tego, że widywano mnie na imprezach w towarzystwie pięknych kobiet, ale oprócz tego cechowałem się nienaganną etyką pracy. Nie zawalałem treningów. Gdy jesteś piłkarzem, najważniejsze w twoim życiu to zagrać dobry mecz, strzelić kilka bramek, a potem wrócić do domu i kochać się z piękną kobietą. Czy można wymarzyć sobie coś lepszego?

Podczas pobytu na Old Trafford Dwight Yorke wystąpił w 147 spotkaniach, strzelił 66 goli. Po odejściu reprezentował jeszcze barwy Blackburn Rovers, Birmingham Cirty, Sydney FC oraz Sunderlandu. W Australii w sezonie 2005/06 wywalczył mistrzostwo kraju, a z Sunderlandem w sezonie 2006/07 wygrał rozgrywki Championship, czyli zaplecza Premier League.

– Z perspektywy czasu pewne rzeczy mógłbym zrobić inaczej – dodaje. – Czy jednak zrezygnowanie z imprez i kobiet na rzecz jednego roku dłużej w Manchesterze uczyniłoby mnie szczęśliwszym człowiekiem? Nie sądzę i dlatego nie żałuję tego jak potoczyła się moja kariera.

Burzliwa relacja z Katie Price

Kariera Tobagijczyka to pasmo wzlotów i upadków, podobnie jak jego życie prywatne, pełne imprez i miłosnych uniesień. Piłkarz wiele lat temu romansował z modelką Katie Price, z którą ma syna Harveya. Jest on niewidomy i autystyczny, a Yorke uznał go dopiero po wykonaniu testów DNA. W efekcie tego jego relacje z Price do dziś pozostają bardzo napięte, a kontakt z potomkiem Dwight ma dość sporadyczny.

– Broniłem ją przed przyjaciółmi, starałem się być miły, ale przez lata otrzymywałem tylko kolejne ciosy – twierdzi. – Teraz, gdybym spotkał ją na ulicy, przeszedłbym obojętnie. Nie chcę tego mówić publicznie, bo to w końcu matka mojego dziecka, ale ta kobieta sprawia, że czuję się przy niej, jakbym był złym człowiekiem. Ma w sobie mnóstwo goryczy.

Mundial i emerytura

Choć poza boiskiem „The Smiling Assassin” nie zawsze był wzorem do naśladowania, a na zielonej murawie jego pięć minut trwało wyjątkowo krótko, to już na zawsze pozostanie ikoną wielkiego Manchesteru United z sezonu 1998/1999 oraz reprezentacji Trynidadu i Tobago, w której strzelił 19 goli w 74 występach. Ekipa z Karaibów w 2006 roku pod wodzą Leo Beenhakkera po raz pierwszy w historii zakwalifikowała się na mundial, a występ na niemieckich boiskach był dla Dwighta pięknym ukoronowaniem kariery.

– Zapytany o największy sukces w karierze zawsze wskazuję na tryplet z Manchesterem United, wywalczony pod wodzą wspaniałego menadżera w grupie wyśmienitych piłkarzy – mówi. – To był naprawdę wyjątkowy czas, ale oprócz tego miałem możliwość reprezentowania ojczyzny na mundialu w Niemczech w 2006 roku. Cudownie czułem się jako reprezentant kraju z kapitańską opaską na ręku.

Dwight Yorke przeszedł na sportową emeryturę po sezonie 2008/2009. Marzyła mu się praca trenera, ukończył nawet stosowny kurs, ale nie znalazł zatrudnienia. O pracy szkoleniowca nadal nie przestał myśleć, a swoimi spostrzeżeniami na temat futbolu bardzo chętnie dzieli się w mediach. W 2017 roku bardzo głośno było o fatalnym stanie jego finansów, związanym z upadłością firmy Dwight Yorke Promotions.