Mecz Lecha z Legią we wspomnieniach

Piłka Nożna 09 Kwietnia 2017, 10:01

Przemysław Pawlak

Mecze z Legią do pewnego czasu na pewno większe emocje wywoływały w Poznaniu. W Warszawie było inaczej, gdyż choćby w drugiej połowie lat 90. poprzedniego stulecia Lech nie był tak silny pod względem sportowym jak teraz. Najlepszy dowód na to, że Legia po prostu nie cieszy się w całym Poznaniu sympatią, stanowi mecz... Warty z zespołem z Łazienkowskiej z tamtego okresu. Legia grała wtedy o najwyższe cele w Polsce, Warta właściwie żegnała się z wtedy jeszcze I ligą. I wygrała po golu Czesława Jakołcewicza z rzutu wolnego. Na stadionie, a był to obiekt mocno wysłużony, zjawiło się około 6 tysięcy fanów, co było dla Warty rekordem frekwencji, i w euforii po meczu piłkarze gospodarzy postanowili wspiąć się na siatkę i przybić piątki z rozradowanym tłumem. Tyle że płot nie wytrzymał i trzymając siatkę w rękach, runęli na plecy.

Tunel

• Lech - Legia: komplet widzów na trybunach, polscy potentaci na boisku, ten mecz ma być reklamą Lotto Ekstraklasy!

- To przejście pamiętam doskonale, najdłuższy spacer w życiu – uśmiecha się Marcin Burkhardt, mistrz Polski z Legią w 2006 roku. - Ale nie tylko dla legionistów była to trudna przeprawa, każdy ligowy zespół znał ten tunel. Pojechaliśmy do Poznania z Amicą Wronki, nie pamiętam już, czy w drodze na boisko czy z boiska, nagle słychać głośne trzaśnięcie. Bodaj Grzesiu Król dostał lepę albo – jak to mówią inni – ktoś sprzedał mu karczycho. I to nie było lekkie szturchnięcie, bo wszyscy w tunelu doskonale słyszeli ten plask. Natomiast co do meczów Lecha z Legią, zapadł mi w pamięć mój pierwszy występ na Bułgarskiej w barwach zespołu z Warszawy. W swoim czasie byłem związany z Poznaniem, więc naładowany energią byłem wyjątkowo. Do tego stopnia, że w pewnym momencie dosłownie odcięło mi prąd. Wjechałem dwoma nogami w Tomka Iwana, co było do mnie zupełnie niepodobne, i wyleciałem z boiska. Schodziłem z murawy w akompaniamencie wyzwisk i gwizdów i nawet nie bardzo wiedziałem, za co zarobiłem czerwoną kartkę. Niesamowite emocje.

Jerzy Kopa to człowiek związany z Poznaniem. Jego losy ułożyły się jednak tak, że przez pewien czas trenował Legię. Kilka dni przed meczem z Lechem piłkarze z Łazienkowskiej zwrócili uwagę, że szkoleniowiec jest jakiś nieswój, rzadko się uśmiecha, chodzi z nosem spuszczonym na kwintę, generalnie jest przybity. Później okazało się, że pod jego domem w Poznaniu kręciły się jakieś podejrzane typy. Zresztą, piłkarze, zwłaszcza ci, którzy zamieniali Lecha na Legię, też łatwo nie mieli. Po jednym z meczów w Poznaniu na Jerzego Podbrożnego czekała grupa panów koło siedemdziesiątki: - Podbrożny, ty ch… – poleciało między innymi w moim kierunku. - Uśmiechnąłem się tylko pod nosem. Natomiast z pierwszego meczu z Lechem, kiedy występowałem już w Legii, przypominam sobie gola, którego strzeliłem. W Poznaniu na treningach często ćwiczyłem w parze z Przemkiem Bereszyńskim, graliśmy też na siebie na treningach. Znał mnie więc doskonale. No i w trakcie meczu zrobiłem zwód na zakos, Przemek klasycznie dał się nabrać, mówię klasycznie, bo na treningach wyglądało to tak samo, przeleciał tylko obok mnie, a potem uderzyłem na bramkę. Ale w tym miejscu zmieniłem zachowanie z treningu, gdyż zwykle strzelałem po długim rogu, więc Jacek Przybylski od razu na pewniaka ruszył w tym kierunku, a ja spokojnie kopnąłem w krótki.

ZOBACZ WIDEO Pięć bramek w pół godziny - Sevilla rozbiła Deportivo [ZDJĘCIA ELEVEN SPORTS]

Rozruch pod ochroną

Byli zawodnicy Lecha pamiętają przede wszystkim niesamowitą mobilizację i koncentrację przed meczami z Legią. Mówią, że te spotkania to nie był czas na żarty, choć nie zawsze wychodziło zupełnie na poważnie. Na początku XXI wieku telefony komórkowe dopiero zdobywały rynek. Nie były już rarytasem i nie wyglądały jak cegły, więc każdy szanujący się młody człowiek telefon posiadać chciał. Rzecz jasna nie ominęło to zawodników, widząc to, trener Lecha Czesław Michniewicz bezwzględnie zakazał korzystania z komórek w trakcie odprawy przed meczem z Legią. Każdy miał być skoncentrowany. I oczywiście zadzwonił telefon Zbigniewa Zakrzewskiego. Szkoleniowcowi ponoć wyszły oczy z orbit, mało nie wybuchnął ze złości.

- Innym razem Maciej Scherfchen i David Topolski rozstawili w szatni 11 dwudziestolitrowych baniek z wodą, nieprzypadkowo jednak, ale w ustawieniu taktycznym, z którego korzystała wtedy Legia. Na każdej bańce znajdowało się nazwisko jednego z zawodników z Warszawy, ćwiczyliśmy na nich... wysoki, agresywny pressing. Po wszystkim w szatni sucho nie było – śmieje się Błażej Telichowski. – Generalnie jednak Legia to była koncentracja. Przed tym meczem na zbyt wiele żartów nie można było sobie pozwolić, żeby potem nie mieć do siebie pretensji, że coś zostało zaniedbane. W moich czasach Lech nie był bogatym klubem, mówiąc żartobliwie, premią dla nas byłoby, gdyby prezes powiedział, iż zaległości zostaną spłacone tylko do dwóch miesięcy... Mimo że w klubie nie przelewało się, Poznań wymagał od nas dobrego wyniku w meczu z Legią. W przypadku porażki, na rynku można było się nasłuchać pod swoim adresem. Ale po zwycięstwach zdarzało się, że nie musieliśmy płacić rachunku w restauracji.

- Kiedy wygrywaliśmy, Poznań stał przed nami otworem – dodaje Krzysztof Kotorowski, były bramkarz Kolejorza. – Przed meczem jednak nie było mile widziane, gdy piłkarze Lecha wieczorem kręcili się po mieście. Kilka dzwonków do domu dostałem z prośbą o koncentrację przed Legią.

- Fani, że tak to ujmę, mobilizowali nas przed każdym meczem z zespołem z Łazienkowskiej. Akurat na osiedlu mieszkałem po sąsiedzku z jednym takim szerszym panem, który mocno angażował się w sprawy kibicowskie, więc już kilka dni przed meczem punktualnie o godzinie 22 dzwonił domofon: - Jesteś w domu? Odpoczywasz? To dobrze, masz zagrać na poziomie – słyszałem w słuchawce – wspomina Grzegorz Matlak, niegdyś zawodnik Kolejorza. Kiedy Legia przyjeżdża do Poznania albo Lech do Warszawy, doprawdy rzadko decydują się na zakwaterowanie w mieście. Zazwyczaj kluby wybierają lokalizacje na obrzeżach lub nawet nocują gdzieś przy trasie. Po prostu nie ma sensu prowokować losu. - Już nasz autokar wywoływał emocje na ulicach Warszawy i co czerwone światło trzeba było naoglądać się różnych gestów, zresztą, że tak się wyrażę, przyjął też sporo przedmiotów – opowiada Kotorowski. – Dlatego jeśli w poranek przedmeczowy szliśmy na rozruch czy spacer, to raczej w obszarze zamkniętym, którego pilnowała ochrona.

Spacer po mieście

Z kolei któregoś razu autokar z legionistami na pokładzie na stadion Lecha eskortowała policja. Konwój poruszał się w tak ślamazarnym tempie, że zachodziła obawa, iż zespół z Warszawy nie zdąży na czas. Kierowca autobusu klął pod nosem i próbował nawet wyprzedzić eskortę. Nie udało się. Pytanie, czy to był przypadek, czy gra na wyprowadzenie z równowagi rywala ze stolicy i zostawienie mu jak najmniej czasu na przygotowanie się do meczu, pozostaje otwarte.

- Uwielbiałem atmosferę meczu w Poznaniu – wspomina Piotr Włodarczyk. - Już gdy wychodziliśmy na rozgrzewkę, leciało w naszym kierunku tyle obelg, że od razu człowiek był zdopingowany do walki na boisku. Po jednym ze spotkań, wygraliśmy wtedy 1:0, zostałem poproszony o udzielenie wywiadu przed kamerą. O dziwo, dziennikarz wymyślił sobie, że nagramy rozmowę pod kotłem, tam gdzie wtedy siedzieli najbardziej zagorzali sympatycy Lecha. - Jesteście tego pewni -dopytałem. - Tak - odpowiedzieli. - No to zaraz się przekonamy. Oczywiście, pierwsze pytanie, a z trybun posypały się wiązanki. Panowie zabrali sprzęt i rozmowę dokończyliśmy już wewnątrz.

Kibice Legii też potrafili zgotować nieprzyjemne przywitanie poznaniakom. – Przyznam, że byłem niemiło zaskoczony, bo trochę zdrowia w Legii zostawiłem, niemniej kiedy wróciłem do Lecha i pierwszy raz grałem przy Łazienkowskiej, kibice z Warszawy ułożyli ładną przyśpiewkę na mój temat: Cała stolica p… Araszkiewicza! – wspomina Araś.

W połowie lat 90. Legia pojechała do Poznania. Zespół zamieszkał w hotelu Mercure. Niespełna kilometr od reprezentacyjnej ulicy Świętego Marcina. Przed meczem Jerzy Podbrożny, jak już wiadomo niespecjalnie w Poznaniu lubiany, oraz Grzegorz Lewandowski poszli zrobić zakupy w sklepie Adidasa. Na krótki spacer Podbrożny zabrał ze sobą... pistolet gazowy. Na wszelki wypadek.

- Miałem pozwolenie! - tłumaczy Gumiś. - Na szczęście nikt nas nie zaczepiał, ale przezorny zawsze ubezpieczony. Zabawne jest to, że później w Zagłębiu Lubin trafiłem na Marcina Adamskiego i opowiadał, iż on nas wtedy na tej ulicy Świętego Marcina widział, tyle że bał się podejść po autografy. Puściłem do niego oko: -Dobrze, że się nie zdecydowałeś, bo mogło się to różnie skończyć.