Inne życie Michała Globisza. Na 15 procent
Przed meczem Arka - Wisła w pobliżu wyjścia na boisko stał mężczyzna. Twarz bardzo dobrze znana, sylwetka niezmieniona, tylko jakaś przygaszona. Bez dawnego entuzjazmu i tamtej energii, którą tryskał nawet, jak… nic nie robił.
Newspix
/ GRZEGORZ RADTKE / 058sport.pl
/ Na zdjęciu: Michał Globisz
Tomasz Lipiński
Raczej niepewny, jakby zagubiony i onieśmielony. - Przyszedłem przywitać się z moimi wychowankami - powiedział.
Tę formułkę mógłby wygłosić właściwie przed każdym meczem ekstraklasy, bo nie ma w niej klubu, którego przynajmniej jeden piłkarz nie przeszedłby przez jego ręce.
- Pomoże mi pan ich rozpoznać? - zapytał, kiedy podszedłem na dzień dobry i zapytać jak zdrowie - Oby gorzej nie było, bo lepiej już nie będzie, ale nauczyłem się z tym żyć. Bo żyć trzeba.
To Michał Globisz czekał na Pawła Brożka, z którym zdobył złoty medal mistrzostw Europy do lat 18, i na Patryka Małeckiego, którego zabrał do Kanady na mistrzostwa świata do lat 20. Brożek z powodu kontuzji do Gdyni nie przyjechał, ale od czego są telefony. Kierownik Wisły, Jarosław Krzoska, przekazał słuchawkę w postaci smartfona i popłynęły piękne wspomnienia razem z wzajemnymi pozdrowieniami, nie wyłączając tych dla brata Piotrka.
ZOBACZ WIDEO Serie A: Dybala show! Zobacz skrót meczu US Sassuolo - Juventus [ZDJĘCIA ELEVEN]
A następni: Małecki, Tomasz Cywka i Rafał Pietrzak sami podchodzili. Zamienili parę słów, serdecznie wyściskali. Bo też wielu dobiegających dziś trzydziestki lub tych, którzy dawno ją przekroczyli, jeszcze jako zdolni juniorzy zetknęli się z panem Michałem. On ich docenił, wyróżnił, niejednokrotnie pierwszy raz zabrał za granicę, dał posmakować większego futbolu. Miał oko do wyławiania talentów. Jedno zdrowe, bo na drugie z powodu wypadku na boisku nie widział od dawna, pozwalało mu ocenić skalę talentu lepiej niż wielu innym z sokolim wzrokiem.
A wszystko przez niedokrwienie nerwu wzrokowego. Chińscy specjaliści nie obiecywali cudu, ale poprawę o 15 procent. I słowa dotrzymali. Uratowali trenera od całkowitej ślepoty i awansowali do grupy niedowidzących. Może spokojnie wyjść z domu, wsiąść do autobusu lub trolejbusu odpowiedniej linii i samodzielnie dojechać do pracy na stanowisku doradcy prezesa Arki do spraw szkoleniowych. Może to wszystko zrobić sam, ale lubi korzystać z pomocy znajomych, na czele z Edwardem Klejndinstem, dyrektorem sportowym w klubie, a przed laty tak jak Globisz trenerem reprezentacji juniorskich w PZPN.
Stara się być na każdym meczu Arki na własnym stadionie. Zawsze w tym samym miejscu - parę rzędów nad ławką gospodarzy i w tym samym towarzystwie. - Dziś nie ma dla mnie żadnego znaczenia, czy siedzę dziesięć metrów od boiska, czy pięćdziesiąt, bo i tak niewiele widzę. O tym, co się dzieje, opowiada mi Edek, który odgrywa rolę mojego osobistego komentatora - mówi.
- Staram się być wierny wydarzeniom, ale czasem mówię Michałowi tylko o tym, co było dobre, złe zagrania przemilczam - zdradza tajniki dobrego komentowania Klejndinst.
- Najważniejsze, że mogę być na stadionie - nie kryje satysfakcji Globisz. - Chłonąć atmosferę, spotkać się z kolegami, posłuchać opinii, a później je zweryfikować.
Gdzie? Przed telewizorem. - Na odległość metra, półtora widzę w miarę przyzwoicie. Rozpoznaję twarze. Dlatego poprosiłem pana o pomoc, żeby dorwać "Małego", bo jak zatrzyma się przede mną, to zobaczę, że to on, ale z dystansu bym go nie rozpoznał. Co jeszcze? Książki już nie dla mnie, za to rozsmakowałem się w audiobookach. Gazety przeglądam. Mam w domu takie urządzenie, do którego wkładam gazetę i widzę treść powiększoną kilkadziesiąt razy. Jednak to telewizja jest nieoceniona. Filmy czy mecze oglądam jak dawniej, tylko bliżej trzymam się ekranu.
Przed wyjściem na stadion zawsze nastawia nagrywarkę w dekoderze. - Jak słyszę od Edka, że mecz był dobry, i wiem, że dla Arki zwycięski, to odtwarzam natychmiast po przyjściu do domu. W innym przypadku zostawiam sobie na następny dzień - żartuje.
Po zwycięstwie nad Wisłą Kraków pan Michał prawdopodobnie nie poszedł szybko spać.
