Dariusz Tuzimek: Cicha rewolucja w polskiej piłce (felieton)

Dariusz Tuzimek 23 Lutego 2018, 14:07

WP SportoweFakty / Mateusz Czarnecki / Na zdjęciu: piłkarze Legii Warszawa

Piłkarska Lotto Ekstraklasa jest w ciągłej przebudowie. Przez ostatnie nieco ponad 20 lat, rozgrywki reformowano chyba z osiem razy. Ta nieustanna transformacja ligi to nic innego jak rozpaczliwe poszukiwanie najatrakcyjniejszego formatu, przy - co tu ukrywać - jakościowej biedzie piłkarskiej. Niby herbata nie robi się słodsza od samego mieszania, ale w przypadku Ekstraklasy udało się stworzyć ligę ciekawszą, mimo że sportowo nadal jest słaba.

• Będą zmiany w Ekstraklasie. Trzy drużyny spadną z ligi

Wysokiego poziomu nie zapewni sam format rozgrywek, jakikolwiek by nie był. To oczywiste. Do tego są potrzebni dobrzy piłkarze, czyli wysokie transfery plus szkolenie, czyli akademie. A więc pieniądze.

A skąd pieniądze? Przede wszystkim z praw telewizyjnych i właśnie dlatego w ubiegłym tygodniu przegłosowano kolejną reformę rozgrywek piłkarskich od sezonu 2019/2020. Ma być atrakcyjniej. Będą spadały aż trzy zespoły spośród zaledwie szesnastu, więc tzw. bezpieczna strefa, tych co to nie grają ani o puchary, ani nie bronią się przed spadkiem, będzie zredukowana do minimum.

Zostaje format ESA-37 bez dzielenia punktów, bo kluby z Ekstraklasy chcą grać w szesnaście zespołów. Trzeba szczerze powiedzieć, że jest to niespodzianka, bo bardzo mocno ligę 18-zespołową promował i za nią lobbował Zbigniew Boniek. Ton prezesa PZPN i sprzyjających mu mediów był tak przekonujący, że wydawało się, że klasycznie grana liga 18 zespołowa to najbardziej prawdopodobny scenariusz. Kluby się jednak na to nie zgodziły. I dobrze, bo byłoby to rozwadnianie jakości.

Z propozycją powrotu do tradycyjnej formuły rozgrywek wyszli także przedstawiciele Lecha Poznań, tylko, że oni chcieli grać klasyczną ligę w 16 zespołów. No, ale jak się raz przyzwyczaiło partnerów telewizyjnych, że dostają aż 37 kolejek tzw. kontentu, to trudno im teraz zaproponować o siedem kolejek mniej. I jednocześnie zażądać za to więcej pieniędzy. A że liga zażąda za prawa telewizyjne więcej, to pewne. Niektórzy twierdzą, że niemal dwa razy więcej, czyli nawet do 300 milionów złotych rocznie!

Gdzieś w tle jest oczywiście kwestia, że kluby wolą dzielić kasę z telewizyjnego tortu na 16 a nie na 18 części, bo wtedy te części są większe. Tak to już jest, że bogaci nie chcą się dzielić z biednymi i dotyczy to nie tylko futbolu i nie tylko w Polsce. Ale to tylko jedna strona medalu. Druga jest taka: czy już dzisiaj 1. liga ma tyle gotowych klubów, które są w stanie wypełnić wymagania licencyjne na Ekstraklasę?

Nie trzeba być Einsteinem, żeby zorientować się, że casus takiej drużyny jak Sandecja w tym sezonie, przynosi Ekstraklasie więcej strat wizerunkowych niż korzyści. Piłkarze z Nowego Sącza bujają się cały sezon jak bezdomni, na ich mecze w Niecieczy przychodzi garstka widzów, źle to wygląda w telewizji. Nie tak się buduje prestiż Ekstraklasy, nie w ten sposób podbiją się cenę produktu.

Dlatego kluczowy jest zapis przegłosowany na ubiegłotygodniowym spotkaniu w Jachrance, że szansę gry w Ekstraklasie będą miały tylko te zespoły, które od razu są gotowe na wymogi licencyjne najwyższej ligi. Jeśli ktoś wywalczy awans sportowo, ale nie jest gotowy organizacyjnie, do Ekstraklasy wchodzi następny w tabeli, ale gotowy klub. Jest to zaproszenie dla klubów 1. ligi, żeby inwestowały w infrastrukturę. Że nawet jeśli nie zrobią awansu w tym roku, czy w następnym, to i tak - prędzej czy później - bez obiektu, z którego da się zrobić transmisję meczu (minimum 4500 miejsc, z czego 2500 zadaszonych, oświetlenie, podgrzewana murawa, podgrzewana płyta boiska treningowego), awans będzie niemożliwy.

Nie będzie już dopuszczalne wynajęcie obiektu w innym mieście. Takie stadiony zastępcze, te "protezy" nie służą lidze. Tyle tylko, że powodzenie całej akcji jest uzależnione od władz ligi i komisji licencyjnej. Wszyscy muszą być konsekwentni: żadnej pobłażliwości, żadnego okresu ochronnego, czasu na spełnienie wymogów licencyjnych itp. Czas na pracę nad infrastrukturą jest właśnie teraz. Najpierw obiekt, później prawo do gry w Ekstraklasie. Żadnej litości, choć płacz - także w mediach - może być wielki, że ktoś wygrał 1. ligę, ale do Ekstraklasy nie awansował. Ale trzeba być na to odpornym. Ktoś chce jeździć na łyżwach, musi mieć łyżwy. Gra w Ekstraklasie nie jest obowiązkiem, to przywilej.

A jednocześnie przegłosowując, że spadają aż trzy drużyny, Ekstraklasa mocniej otworzyła się na 1. ligę. Jednym posunięciem ESA bardzo mocno zreformowała także rozgrywki na swoim zapleczu.

Skoro w barażu o Ekstraklasę grać będą zespoły od trzeciego do szóstego miejsca w 1. lidze, to znaczy, że zaangażowane w tę walkę będą drużyny nawet do 12. lokaty w tabeli! Przy czterech miejscach spadkowych z 1. ligi (bo już 15. lokata oznacza baraż o utrzymanie) praktycznie nie ma szarej, bezpiecznej strefy, w której nikomu na niczym nie zależy. Albo grasz o awans, albo już bronisz się przed spadkiem. To doda sporo pikanterii tej - już przecież bardzo ciekawej - lidze.

Ekstraklasa SA zrobiła w polskiej piłce cichą, ale jednak rewolucję. Nie było wielkiej dyskusji medialnej, nie było gardłowania i liberum veto. Ludzie akurat zajmowali się tym, komu na igrzyskach zawieje pod narty, albo co powiedziała biathlonistka Nowakowska. Może to i dobrze. Przy wprowadzaniu ESA-37 gadania było dużo, ale efektu mało. Może teraz będzie odwrotnie.

Dariusz Tuzimek, Futbolfejs.pl