ME 2014: Rosjanie bez jednej ze swoich gwiazd!

pragmatyzm życia codziennego. Wiem, że dyskutowanie o ideach i utopii jest bardzo proste, niestety realizacji tychże już taka prosta, ani tym bardziej przyjemna nie jest. Z punktu widzenia zawodowego gracza, utrzymującego się z pracy dla klubu a nie reprezentacji, gra dla tej drugie to w istocie po pewnym czasie najzwyklejszy ciężar - i nie ma co wywieszać na afiszu haseł o Bogu, Ojczyźnie i Honorze. Każdy człowiek ma prawo do własnego wartościowania i wybierania tego, co jest najlepsze dla niego i jego bliskich. Tworzenie wrażenia, że istnieje coś takiego jak obowiązek gry dla reprezentacji kraju jest, w mojej ocenie, nieporozumieniem (tu bardziej już uwaga generalna do kilku dyskusji na tym forum, dotyczących tego zagadnienia). Brutalna prawda jest taka, że to reprezentacje (a w sumie ich trenerzy i związki) potrzebują dobrych, już ukształtowanych zawodników a nie na odwrót. Pozdrawiam.

zawsze niewygodny rywal, ale musimy sobie z nimi poradzić. Atman, Igropulo, Gorbok to jednak również wielkie nazwiska i na pewno Sborną stać na dobre mecze. Ciekawe o co poszło Dibirovowi - może w kadrze Rosji nie ma najlepszej atmosfery, a to raczej nie będzie sprzyjało naszym rywalom ;) Faktycznie ten trend o którym wspomina Hbll jest nieco rozczarowujący, myślę, że jednak w Polsce trochę inaczej podchodzi się do gry w kadrze. Jest to dla wielu graczy zaszczyt i honor i na szczęście niewielu przychodzi do głowy z tego rezygnować (chociaż w erze "przedwentowej" jeśli dobrze pamiętam występy w kadrze niekoniecznie były ambicją naszych szczypiornistów). Mnie cały czas żal Tkaczyka, zawsze jeden środkowy rozgrywający, i to w dodatku tej klasy, byłby mile widziany.

polityka klubu z Flensburga jest taka, by jak najbardziej ograniczyć wyjazdy reprezentantów na kadrę. W Szwecji Andersson gra w zasadzie kiedy mu się chce. W Słowenii podobnie było z Kavticnikiem. Węgrzy długo mieli problem z Nagy'em. Hiszpania naturalizowała Sterbika i Rutenkę, którym też po czasie się znudziła. U Niemców zawodnicy po 30' roku życia też od paru lat rezygnują z reprezentacji. Przykłady można mnożyć, ale trend jest raczej niepokojący. Oby tego typu przejawy "patriotyzmu rozumianego inaczej" omijały naszą reprezentację. Bo powody rezygnacji M. Lijewskiego czy Tkaczyka są zrozumiałe, tak jak zrozumiała była początkowa decyzja Karola Bieleckiego po wypadku. Gorzej, jeśli rezygnuje zawodnik w szczytowym okresie kariery, zdrowy. Trzeba tylko chwalić takich graczy jak Szmal, B. Jurecki czy Adam Wiśniewski mimo wieku, ciągle reprezentację traktują jako wyróżnienie, bo coraz mniej jest takich graczy. Trzeba się cieszyć, że K. Bielecki także chce grać w kadrze, choć również mógłby z czystym sumieniem powiedzieć "dość". Trzeba się cieszyć, że w skali handballowej Europy wartość gry z orzełkiem na piersi jest ważniejsza dla graczy, niż gra dla czarnego orła, trzech koron czy innych z pozoru pięknych idei.

strata, choć mają jeszcze kilku innych wysokiej klasy zawodników, a luki na skrzydle nie odczuwa się tak bardzo jak braku danego zawodnika na rozegraniu.