Wiktor Gumiński: niesmaczne zachowanie Dujszebajewa. W jego oczy zagląda niemoc (komentarz)

Wiktor Gumiński 06 Listopada 2016, 21:39

WP SportoweFakty / Michał Domnik

Łyżwie dostało się od trenera z przyczyn sportowych. Podczas czasu na żądanie, o który Dujszebajew poprosił w końcówce pierwszej połowy wyjazdowego starcia z Rumunią w eliminacjach do mistrzostw Europy 2018, zawodnik, dosłownie, przekonał się na własnej skórze o wybuchowości Kirgiza. Doświadczył tego na starcie swojej przygody z reprezentacją.

• Tałant Dujszebajew wziął na siebie winę za porażkę. "Nie przygotowałem mentalnie drużyny"

Nie wiem, jakie jest stanowisko samego gracza w sprawie stosowania takich technik motywacyjnych. Moim zdaniem świadczy jednak po prostu o niemocy, a może nawet bezradności szkoleniowca. Niepokojącym symptomem były już słowa, jakie wypowiedział po czwartkowym, przegranym 32:37 meczu z Serbią ("Mam się bać, że przegramy w Rumunii? No to przegramy, i co?").

Porażka stała się faktem, a występ reprezentacji Polski śmiało można nazwać katastrofą. Ale czy mogło być inaczej, skoro dowódca zachowywał się w sposób zupełnie niezrozumiały? O ile całkowitą absencję spoliczkowanego Łyżwy w drugiej połowie można jeszcze zrozumieć, ponieważ nie spisywał się najlepiej, o tyle na przykład braku wzięcia jakiejkolwiek przerwy na żądanie wytłumaczyć już nie można.

Dujszebajew wpadł w furię podczas meczu

A to dlatego, że, po pierwsze, Biało-Czerwoni praktycznie do ostatnich minut mieli szansę na wywalczenie choćby punktu. Po drugie, w pewnym momencie nagle zaczęli seryjnie tracić gole, kiedy grali w przewadze. I nie znajdowali żadnego sposobu na przerwanie tej złej passy.

Ciągłe pokrzykiwania i żywiołowe gestykulacje przy linii nie zawsze przynoszą zamierzony efekt. W nerwowych chwilach często przydają się spokój, opanowanie i chłodna głowa. Tych elementów wyraźnie zabrakło w postawie Dujszebajewa podczas rywalizacji w Kluż. Regularnie powtarzane przez niego słowa o konieczności podejmowania walki w każdym kolejnym meczu przestają już natomiast na kogokolwiek działać. W oczy selekcjonera coraz mocniej zagląda niemoc. A dość regularne, publicznie przyznawanie się do swoich błędów jest według mnie jednym z jej poważniejszych przejawów.

Wiktor Gumiński