Michał Kaczmarczyk: Krótka rozprawa między Prezesem, Dyrektorem i Zawodnikiem

Michał Kaczmarczyk 16 Maja 2012, 22:30

Inspirowane ponadczasowym dziełem Mikołaja Reja i ostatnimi wydarzeniami związanymi z nieśmiałym przymierzaniem Mariusza Wlazłego do drużyny Andrei Anastasiego.

Występują:

Prezes (może bledszy, może śpiący, z pewnością nie milczący)
Dyrektor (taktyk, dyplomata i geniusz ziemi bełchatowskiej)
Zawodnik (o imieniu pochodzącym z łaciny)
Racja Kibicowska (alegoria odczuć sympatyków siatkówki wyobrażona jako słowiańska blond-dziewoja z Mikasą u boku)

Akt I

Rozmawiają: Prezes i Dyrektor

Prezes:

Ach, pomóżże, pomóżże!
Bo siatkówka nam obumrze!
Bez Twojego Mariusza
ni się rozwija, ni rusza!

Dyrektor:

Chcę śmiało zauważyć,
że z gry, postawy, twarzy
polski volley niezły wcale,
są dolary i medale
bez Mariusza zdobyte:
i cóż powiedzieć przy tem?

Prezes (nęcąco):

A może i przyszło pieniędzy,
ale kibic chciałby więcej!
W składzie kadry mieć herosa,
co to nie zadziera nosa,
ale wznosi w górę pięści,
punktów zdobywa trzydzieści!
Niech reprezentacji Polski
pomoże skarb bełchatowski!

Dyrektor (szczerze zdziwiony):

Który kibic? Ten z Rzeszowa?
Sprawa to przecież nienowa,
Ta nienawiści kampania
kibicom oczy przesłania!
Trwa nagonka w internecie,
każdy chojrak co chce, plecie:
"Po co nam tchórz mało krewki?
Do marketu po skarpetki!"
Nie dziwota, że sam Mariusz
nie pożąda żadnych kadr już...
Niech zawodnik punkty zbiera,
lecz tylko na Najgebauera!

Prezes:

Szum uciszę, tak, jak zawsze,
zgódź się dla Ojczyzny naszej!
Dla osłody i wygody
Mariuszowi dam nagrody
"Powrót roku", "Siatkarz roku",
Będzie upragniony spokój!
Ubezpieczę kontrakt snadnie,
dodam premie za mecz ładne,
przygotuję grunt pod nogi,
będzie wzbijał się w obłoki!

Dyrektor:

Zejdź z obłoków, wszelki duch!
Po co taki rejwach, ruch?
Nie dbaj o stan jego konta,
ale stawów oraz kolan!
Pamiętasz to oświadczenie?
Jedno w nim było: cierpienie!
Bez właściwej opieki
znów opuści nas na wieki...
Chcesz go kusić czekami?
Nie te numery z nami!
Niczym jest Twa przemówka
przy naszych węglozłotówkach!

Prezes (zaniepokojony):

Kompromisu wciąż nie ma,
wylazły nieporozumienia...
Litości! Bez niego Andrea
będzie budował od zera!

Dyrektor:

A co na to skład dziarski:
Bartman, Konarski i Jarski?

Prezes:

Zasłużył na Londyn i sławę
za swą niezłomną postawę!

Dyrektor (rozbawiony):

To są herezje nowe!
Przychodzić ma na gotowe?
Zabierać ma miejsce koledze
za nazwisko i... dobre "plecy"?

Prezes (zmartwiony po krótkiej lekturze komentarzy w Internecie):

Boli głowa, sprawa trudna,
Czuję się gorzej niż Smuda,
Ostatnia prośba: Konradzie!
Nie skreślaj chłopa na starcie!

Dyrektor:

Porozmawiam z nim przez chwilę,
lecz nie licz na słowa miłe:
Spóźniłeś się z zapytaniem,
zobaczymy, co się stanie!

Akt II

Rozmawiają: Dyrektor i Zawodnik

Dyrektor (poufale):

Zdradź mi, Mariuszu, zdradźże,
co myślisz o graniu w kadrze?

Zawodnik:

Znowu pytasz? Krzyż na drogę!
Nic nie myślę, grać nie mogę!

Dyrektor:

Prezes przemyślał kwestię,
otrzymał od życia lekcję,
będzie komfort i warunki,
Czego więcej chcesz? No, mów mi!

Zawodnik:

Powtórzę się: nie jest mi dane!
Pokaż mi moje powołanie!

Dyrektor:

Jeden papier całkiem zbędny,
po prostu jesteś potrzebny!
Pomyśl tylko: olimpiada,
naród do stóp Tobie pada,
Kiedy jesteś medalistą,
wybaczą Ci prawie wszystko!

Zawodnik:

Żeby to była ma wola...
Włoch powoła, nie powoła?
Ma już swoją grupę zgraną,
uwielbianą, ukochaną,
Po co wkraczać w nią bez słowa
I gniew ludu prowokować?

Dyrektor:

Zgadzam się, to jest zawiłe,
ale prosił o to Mirek,
Widać tak mu się wyśniło:
come back niczym z „M jak Miłość”,
Wymarzone pojednanie
za sukces Prezesa stanie...
Cóż, Związek gorsze ekscesy
uważał za swe sukcesy...

Zawodnik:

Ode mnie riposta szybka:
Kadra Polski? Mnie to rybka,
Na razie czekam i patrzę,
czy wrażenie złe się zatrze
i ruszam na podbój świata
za rok... dwa... trzy... cztery lata...

Dyrektor:

Trudne to sprawy i złożone,
na szczęście już wyjaśnione!
Lecz nadal przeczuwam obiekcje...
Może by tak konferencję?

Zawodnik:

Można by... trzeba by...

Dyrektor:

Nim wezmą nas za łby!

Akt III

Występują: Prezes, Dyrektor, Mariusz

Dyrektor (prezentując Prezesowi żywego i zdrowego Zawodnika):

Niech zabrzmi radości dzwon!
Twój Ci on! Twój Ci on!

Prezes (cały w skowronkach):

Najwspanialszy, najskoczniejszy,
najmilszy i najmądrzejszy!
Witaj na powrót w rodzinie,
czas niesnasek niech przeminie!
W kadrze ożyj i zwyciężaj,
jej gwiazdeczko najjaśniejsza!
Na laurach nigdy nie spocznij!
Zdobądź medal!

Dyrektor (po cichu i zgryźliwie):

Chyba w Soczi...

Zawodnik (zmieszany owacyjnym przyjęciem):

Wyszła niezła kołomyja,
Ja przepraszam, ja się zmywam...

(Zawodnik zmywa się, i zostawia obu działaczy w stanie sporego zakłopotania sytuacją. Całej sprawie przyglądała się z ukrycia Racja Kibicowska, która nuci wesoła piosneczkę)

Racja Kibicowska:

Mało kto wie, co się dzieje,
część się złości, a część śmieje,
Czy warto marnować siły?
Jakoś sobie poradzimy!
Warto jedno trzymać w główce:
Na igrzyskach i w Światówce,
czy z Mariuszem, czy bez niego,
czekajmy medalu złotego!

Koniec