Z Sanją musimy celować w pierwszą czwórkę - rozmowa z Adamem Grabowskim, trenerem Budowlanych Łódź

Marcin Olczyk: Za wami ostatni sparing przed ligą. Czy na ten moment z wygranego 3:2 meczu kontrolnego z BKS-em Aluprofem Bielsko-Biała można wyciągnąć jakieś istotne wnioski w kontekście startu sezonu?

Adam Grabowski: O konkretnych wnioskach może nie ma sensu mówić, bo to jednak tylko sparing. Punkty nie ważą, nie ma aż takiej nerwowości czy spięcia, więc na pewno gra się trochę luźniej. Cieszy mnie, że mogliśmy przełożyć na grę to, co robimy na treningach, czyli między innymi takie bardzo szybkie rozegranie, trochę na wariackich papierach, na pograniczu błędu. Martwi z kolei trochę postawa Emilii Kajzer, ale mam nadzieję, że to jest tylko chwilowe, przejściowe i zaraz się Mila obudzi, będzie dokładniejsza, bardziej precyzyjna i pewna siebie. Będę ją bardzo mocno wspomagał, żeby tak się stało. [ad=rectangle] Czy jest pan zadowolony z całego okresu przygotowawczego poprzedzającego nowy sezon?

- Jeśli chodzi o dziewczyny, które są zdrowe, czas ten przepracowały bardzo dobrze i to widać. Natomiast problemem są kontuzje. Nie mamy Doroty Medyńskiej i Sylwii Pyci, co mnie bardzo martwi. Nie mogę grać tym kim chce, tylko muszę tym, kogo mam. Dysponuję w tej chwili tylko jedną zmianą - na rozegraniu. I koniec. Nie mam innych możliwości. Są z nami dziewczyny z Młodej Ligi, juniorki, ale one ligi nam nie ugrają. Co prawda, fajnie się prezentują, sporo potrafią, chociażby Asia Pacak ma papiery na granie, ale niestety przyjdą mecze o punkty i tam dziać może się już różnie.

Czy wspomniane urazy podstawowych zawodniczek to poważne sprawy, czy jest szansa, żeby Sylwia Pycia i Dorota Medyńska szybko wróciły do gry?

- Nie jestem lekarzem, więc nie będę się wypowiadał głębiej w tej kwestii. Na dzień dzisiejszy ich nie mamy i na pewno w Rzeszowie [10 października Budowlani grają swój pierwszy ligowy mecz z Developres SkyRes - przyp. red.] mieć ich nie będziemy. Na Legionovię najprawdopodobniej też nie. Co będzie dalej? Nie mam pojęcia. Musimy radzić sobie w tym składzie, który został. W tygodniu dołączy do nas Sanja Popović i to powinno dodać nam trochę oddechu.

Z tym atakiem, chociażby w sparingu z BKS-em, bywało różnie. Czy bardzo liczy pan na wejście w ten zespół wspomnianej Sanji Popović?

- Ostatni nasz mecz pokazał, że na przykład w Bielsku-Białej są dwie nominalne atakujące: Helena Horka i Natalia Bamber-Laskowska i jeżeli ma się takie odejście, zawodniczki z takim uderzeniem, to gra się łatwiej. My musimy kombinować, szaleć na tej siatce i w jakiś sposób rekompensować niedobory w ataku innymi rzeczami, przez co idzie nam dużo trudniej. Kiedy ma się egzekutora na siatce, to on, siłą rzeczy, musi absorbować uwagę drużyny przeciwnej. My na dzień dzisiejszy takiej zawodniczki nie mamy. W okresie przygotowawczym taką rolę pełniła Ewelina Sieczka, ale teraz, z racji przygotowywania do ligi w ostatnim sprawdzianie przed sezonem praktycznie cały czas grała na lewym skrzydle z przyjęciem, bo nominalnie to jest zawodniczka na to właśnie miejsce. Dlatego przeciwko BKS-owi prawie w ogóle nie była ustawiana na prawej stronie. Spędziła tam jednego seta, ale... lepiej o nim zapomnieć.

Czy Sanja Popović może być dla Budowlanych taką zawodniczką jak kiedyś dla prowadzonego przez pana Atomu Trefla Sopot Rachel Rourke?

- Ja bym bardzo chciał, żeby tak było, ale czy ktoś powtórzy wyczyn Rachel? Nie wiem, oby. Nie jest przecież tak, że przychodzi zawodniczka i, ot tak, rozgrywa królewski sezon w lidze, zdobywając ponad 500 punktów. Zwłaszcza że drużyna przeciwna też się na taką dziewczynę wtedy specjalnie nastawia. Jeżeli Sanja da temu zespołowi 5-6 punktów w secie to znaczy, że spełnia swoje zadanie. W momencie, gdy reszta będzie grać na swoim poziomie i wrócą kontuzjowane siatkarki, to wtedy i Sanji będzie łatwiej i całej reszcie. Tak to jest wszystko skonstruowane, że jeżeli każdy jest zdrowy i w formie to ten zespół może sporo ugrać. Musimy jednak najpierw te warunki spełnić. Na razie ich nie spełniamy przede wszystkim dlatego, że nie jesteśmy zdrowi.

Sanja Popović to doświadczona zawodniczka. Na rozegraniu będzie mieć "weterankę" Magdalenę Śliwę. Czy uważa pan, że chorwacka atakująca będzie w stanie wejść do zespołu szybko i bezboleśnie, tak żeby z marszu stanowić o sile Budowlanych?

- Ja się w ogóle o nią nie martwię! To jest taki gracz, co do którego nie ma sensu mieć nawet cienia wątpliwości. Mam okazję pracować w zespole, gdzie jest kilka zawodniczek doświadczonych, ale też kilka młodych, wręcz juniorek. Inaczej to wszystko funkcjonuje, gdy w drużynie jest taka mieszanka. Przecież Magdy Śliwy, Sylwii Pyci czy Doroty Ściurki ja nie będę uczył grać w siatkówkę. One doskonale wiedzą, co i jak trzeba robić. Są oczywiście z mojej strony podpowiedzi, ale to nie jest nauka. Dla nich najważniejsze jest, żeby były w formie fizycznej. Dlatego mogę spokojnie zająć się młodzieżą, a zostawić te doświadczone, jeśli chodzi o jakąś tam taktykę gry w trakcie meczu, bo mam tę pewność, że one się nie pogubią. Ale jeżeli cały zespół byłby młody, to ja już wiem od trenerów, którzy najstarszą zawodniczkę mają w wieku 24-25 lat, jak to się odbywa. Mogę im tylko współczuć.Czy pana drużyna ma postawiony konkretny cel na nowy sezon?

- My tutaj, w naszym najbliższym gronie, stawiamy sobie cel jasno. Interesuje nas czwórka. Jeżeli decydujemy się na taki transfer jak Sanja, to nie możemy grać o utrzymanie. Tylko tak jak mówiłem, nie spełniamy na razie jednego podstawowego warunku. Kontuzje pustoszą nam skład i troszeczkę z tego powodu jestem zdenerwowany, być może nawet trochę nadpobudliwy.

Jak ocenia pan reformę ligi? Czy jej powiększenie to dla Budowlanych szansa na więcej punktów, czy raczej ryzyko niepotrzebnych strat?

- Ja w ten sposób na zmiany organizacyjne nie patrzę. Na pewno zamknięcie ligi spowoduje większy spokój na dole tabeli. Nie będzie pewnie szaleńczych ruchów w klubach. Prezesi powinni być bardziej cierpliwi. Grałem o utrzymanie, więc wiem jak to wygląda. Ludzie zaczynają zachowywać się irracjonalnie. Przy zamknięciu ligi jest spokój, co pozwala skupić się na szkoleniu i dobrym graniu. Developres SkyRes Rzeszów pokazał już zresztą w pierwszej kolejce, że dziewczyny, które grały jeszcze niedawno poziom niżej, mogą spokojnie startować w Orlen Lidze i wstydu nie ma. Wystarczy trochę chęci, determinacji i zaangażowania, żeby powalczyć z każdym.

Czy, abstrahując od kontuzji, może pan mówić o komforcie pracy w Łodzi? Czy stworzony latem zespół wygląda personalnie tak, jak pan sobie tego życzył?

- To jest tak, że ograniczenia wynikają tylko i wyłącznie z wysokości kwot, czyli wielkości budżetu. Jeżeli ma się jakąś określoną pulę zasobów i w niej człowiek musi funkcjonować, to wtedy dopiero może określić czy jest zadowolony, czy nie. Każdy chciałby sobie ułożyć dwunastkę z najlepszych zawodniczek na świecie, usiąść z boku i niczym się nie przejmować, zastanawiając się tylko czy wygra do 10 czy 15. Natomiast jeśli chodzi o nasze możliwości w Łodzi i dostępny budżet, to generalnie z tego składu jestem bardzo zadowolony.

Jak ocenia pan ruchy kadrowe wśród ligowych przeciwników? Ma pan jakieś spostrzeżenia przed nowym sezonem?

- Nie ma co skupiać się na rywalach, bo jak się patrzy na Chemika Police, to ja zmiany robiłbym chyba, rzucając monetą. Co trener Cuccarini nie zrobi, to i tak będzie dobrze. Jak ma takie zmiany, że wchodzi Ola Jagieło za Małgosię Glinkę, albo Kaśka Gajgał za Kasię Mróz, to o czym tu mówić? Wtedy można nawet gdzieś na moment przysnąć w trakcie meczu. Czy inne drużyny mają taki komfort? Widać, że dosyć solidnym składem pochwalić może się Atom i tutaj trzeba upatrywać drugiego obok Chemika finalisty. Natomiast co liga pokaże? Nie wiem. W tamtym roku sopocianki też miały grać o złoto, a nie grały, więc trudno teraz wyrokować. Mam nadzieję, że w tym zakresie działo będzie się dużo dobrego i ciekawego, ale zobaczymy. Ja przed ligą nie chciałbym nikomu wręczać medali, ani ich zabierać. Niech każdy sobie gra o to, o czym marzy i zdobędzie tyle, na ile go stać.

Skoro już jesteśmy przy Atomie to muszę zapytać o Magdalenę Damaske, która związała się właśnie z tym klubem, choć wcześniej anonsowana była już jako zawodniczka Budowlanych Łódź. Czy liczył pan bardzo na tę zawodniczkę? Przydałaby się w drużynie?

- Ja akurat, szczerze mówiąc, z Magdą nie zamieniłem ani słowa. Czytałem natomiast jej wypowiedź, którą odebrałem, jako dobry sygnał. Jednak to, co dzieje się koło niej teraz, za bardzo mnie nie interesuje. Każdy ma swój pomysł na funkcjonowanie, życie czy granie. Jeżeli Magdzie coś się nagle zmieniło, jej czy komukolwiek z jej otoczenia, to co zrobić? Nie chce mi się na ten temat za bardzo dyskutować. Młode dziewczyny, juniorki, nie powinny tak szaleć, jeśli chodzi o tego typu ruchy. Mają na to czas. Na takie dziwne zachowania pozwolić mogą sobie chyba tylko nieliczne zawodniczki, a Magda na to wydaje się być jeszcze za młoda. Za mało, póki co, ugrała w życiu, żeby takie rzeczy robić.

Wróćmy jeszcze w takim razie na koniec do juniorek, które ma pan do dyspozycji. Czy powołanie w Łodzi drużyny do rozgrywek Młodej Ligi ma znaczenie z punktu widzenia pana pracy?

- Na razie jestem z takiego stanu rzeczy bardzo zadowolony. Nie muszę się zastanawiać skąd brać dziewczyny, jeśli mam niepełny skład na treningu. Dzwonię do Jacka Pasińskiego i mówię: potrzebuję te zawodniczki, i one są zaraz u mnie na zajęciach. Nie ma z tym żadnego problemu. To jedno. Dodatkowo, mogą jeszcze takie młode zawodniczki jak Emilia Kajzer, Ola Sikorska, Martyna Grajber czy Asia Pacak grać dodatkowo w tej Młodej Lidze. Więc, jeżeli nie wystąpią akurat w seniorkach, to mają szansę sprawdzić się na innym froncie, co jest dla wszystkich bardzo dobrym rozwiązaniem. Po sezonie, w kwietniu czy maju, będziemy mogli porozmawiać na temat tego czy i jak to się sprawdziło.