World Grand Prix: Zielona Góra emocji! Polki blisko wygranej z Portoryko

Michał Kaczmarczyk 05 Czerwca 2016, 22:57

PAP/EPA / Jakub Kaczmarczyk

- Portoryko jest faworytem rozgrywek II dywizji w tym roku. Graliśmy z nimi w zeszłym roku, a nawet wcześniej, kiedy mieliśmy silniejszy skład. Już wówczas mieliśmy z nimi problemy. Żeby je pokonać będziemy musieli zagrać lepiej w każdym elemencie - mówił Jacek Nawrocki przed ostatnim meczem turnieju World Grand Prix w Zielonej Górze, w którym rywalem Biało-Czerwonych miała być właśnie karaibska kadra z Wyspy Gigantów. Portorykanki frunęły jak na skrzydłach przez kolejne starcia, napędzane świetnymi humorami po wywalczeniu kwalifikacji olimpijskiej. Poradziły one sobie bez kłopotów z Czeszkami i Kanadyjkami, dlatego nie dziwiła ostrożność w ocenach selekcjonera Polek.

• World Grand Prix: podrażnione Czeszki nie pozostawiły złudzeń Kanadyjkom

Wydawało się, że uczestniczki tegorocznych igrzysk nie wytrzymują tempa gry i atmosfery meczu, zaś nasze rodaczki śmiało z tego korzystały także na początku kolejnej partii. Dopiero błędy w przyjęciu gospodyń (pierwsze w całym meczu!) pozwoliły siatkarkom trenera Nuneza na kontakt z przeciwnikiem (8:6). Joanna Wołosz mogła liczyć na wszystkie swoje opcje w ataku, tego komfortu nie miały jej vis-a-vis, które miały oparcie jedynie w Lyndzie Morales... do momentu przestoju Polek w przyjęciu, który poskutkował remisem po 14, a następnie prowadzeniem gości. Natalia Valentin cztery razy zaserwowała tak, że Jacek Nawrocki mógł tylko złapać się za głowę i napominać zagubione przyjmujące. Ten moment zaważył na dalszym przebiegu partii: falowanie obu ekip zakończyło się ostatecznie triumfem karaibskiej reprezentacji, aczkolwiek Biało-Czerwone nie oddały ostatnich wymian bez walki.

Podstawowym zadaniem Portoryko na dalszą część meczu było ograniczenie punktów oddanych za darmo (po dwóch setach aż 16). Trudno było je realizować, zaczynając od prowadzenia 4:0 i 8:2... dla polskiej kadry. Kibice w hali MOSiR fetowali widowiskowe bloki Wołosz, Kąkolewskiej i Ganszczyk; wydawało się, że rozchwiany emocjonalnie zespół Juana Carlosa Nunez, poświęcający energię na dyskusje z arbitrem, już nie podniesie się z kolan. I tak się też stało, Tomsia przypieczętowała okazałe zwycięstwo swojego zespołu (25:15). Napór gospodarza nie ustawał: lewe skrzydło spisywało się znakomicie (zwłaszcza wprowadzona za Kaliszuk Martyna Grajber), a obie libero polskiej reprezentacji wręcz przyciągały piłki niczym magnes.

Nawet po przegranych akcjach można było oklaskiwać Polki za poświęcenie w pozornie niemożliwych do uratowania sytuacjach. Portorykanki przeplatały zaś dobre akcje dziwnymi błędami w stylu uderzania sytuacyjnej piłki wprost w pojedynczy blok. Jednak wystarczyły dwie chwile nieuwagi, by pozwolić napędzającym się przeciwniczkom na remis (19:19), Biało-Czerwone skazały się na niepewną końcówkę seta. W niej aż nadto było świetnych obron i inteligentnych zachowań po obu stronach siatki; po dwóch celnych uderzeniach Morales wiadomo było, że to nie koniec wrażeń godnych World Grand Prix.

Niemrawe wejście w tie-breaka sprawiło, że podczas przerwy selekcjoner Polek bezpardonowo nakazał im skupienie się na walce. Pomogło o tyle, że żaden z oponentów nie potrafił odskoczyć na kilka punktów przewagi. Przewaga ofensywna karaibskich siatkarek z Yarimar Rosa na czele była coraz bardziej widoczna, mimo to zasłużone cztery punkty z rzędu gospodyń zmusiły Nuneza do interweniowania. Sięgające zenitu emocje opadły dopiero po mocnym i celnym zbiciu piłki przez Karinę Ocasio. Biało-Czerwone przegrały, ale w stylu godnym zapamiętania; po spotkaniu nagrodę dla najlepszej zawodniczki turnieju otrzymała Joanna Wołosz.

Polska - Portoryko 2:3 (25:18, 23:25, 25:15, 26:28, 13:15)

Polska: Kąkolewska, Ganszczyk, Grejman, Tomsia, Kaliszuk, Wołosz, Durajczyk (libero) i Sawicka (libero) oraz Mucha, Grajber. Smarzek, Pleśnierowicz, Mucha, Efimienko, Hawryła