Bogdan Serwiński o kadrze siatkarek: Widzę postęp, ale kilka rzeczy mnie niepokoi

Michał Kaczmarczyk 05 Października 2017, 09:00

WP SportoweFakty / Justyna Serafin / Bogdan Serwiński

Michał Kaczmarczyk, WP SportoweFakty: Dziesiąte miejsce reprezentacji Polski kobiet na mistrzostwach Europy to wszystko, na co stać naszą żeńską siatkówkę w obecnych czasach?

Bogdan Serwiński, trener Polskiego Cukru Muszynianki Muszyna: Pytanie jest wielowątkowe i taka też jest na nie odpowiedź. Takie miejsce nie satysfakcjonuje ani reprezentacji, ani jej sztabu, działaczy PZPS-u, w końcu też kibiców, przecież Polska jako kraj zakochany w siatkówce ma w tej dyscyplinie większe aspiracje.

• Małgorzata Glinka-Mogentale ostro ocenia grę Polek na ME. "Kibice oglądali brzydką siatkówkę"

Poza tym trzeba pamiętać, że poziom zespołów w Europie bardzo się wyrównał. Byliśmy blisko tego, by przegrać z Węgierkami, które przez niektórych są uznawane za siatkarski trzeci świat, ale spójrzmy zaraz potem na mecz Polska-Turcja, wcale nie byliśmy daleko od zwycięstwa! A przecież potem Turcja sięgnęła po brązowy medal mistrzostw. Dlatego jeżeli mamy oceniać, to najpierw należy dokonać skrupulatnej analizy i wziąć pod uwagę wszystkie wątki poboczne, jakie powinny w niej się znaleźć.

Jednym z takich wątków jest choćby kwestia, czy drużyna powołana przez Jacka Nawrockiego na mistrzostwa Europy była najlepszą z możliwych. Wydaje się, że niekoniecznie, lista nieobecnych w tej reprezentacji jest spora.

Od pewnego czasu zapanowała taka dość dziwna dla mnie moda w środowisku, zwłaszcza w tak zwanej centrali, dotycząca szeroko pojętego odmładzania. Od dłuższego czasu pokutuje stwierdzenie przechodzące w dogmat: odmładzać, odmładzać, jeszcze raz odmładzać! Ja nie widzę w tym ani sensu, ani celu. Dla mnie reprezentacja kraju w swoich szeregach powinna mieć najlepsze siatkarki, które mają możliwości i chęci do gry. Takie spoglądanie w metrykę niebezpiecznie przypomina dyskryminację pod względem wieku, a tak nie powinniśmy robić. Drużyna narodowa ma być możliwie jak najlepsza, a nie najmłodsza.

Pojawiają się też w naszym środowisku głosy, że siatkarki nie chcą grać w kadrze. Tylko konkretnie kto? To ciągłe powtarzanie o zawodniczkach, które nie chcą kadry, zaczyna wyglądać na usprawiedliwianie się. Zacząłem liczyć, przywoływać nazwiska i wiele nie znalazłem. Tylko jedno, Katarzyny Skorupy, która otwarcie powiedziała, że dla niej rozdział reprezentacyjny jest zakończony. Pomijam kwestie zdrowotne, czyli sytuacji, kiedy siatkarka chce być czasowo zwolniona z gry w kadrze, bo chce wyleczyć uraz.

To jest częste tłumaczenie naszych zawodniczek, od lat nic się nie zmienia w tej kwestii.

Nie ma co się dziwić, że profesjonalni i poświęcający się swojej pracy przez lata zawodnicy dbają o to, by być w pełni zdrowymi na sezon ligowy, w końcu to jest ich źródło dochodu. Już sami oficjele z FIVB zaczynają rozumieć, że eksploatacja zawodnika w tym sporcie zaczyna przekraczać granice zdrowego rozsądku i pewien naturalny cykl przygotowawczy właściwy dla każdego sportu został postawiony na głowie.

Wróciłbym do czasów Andrzeja Niemczyka, który powoływał do swojej reprezentacji niewielką liczbę zawodniczek, grupę niewiele liczniejszą od tej, która miała potem wyjeżdżać na daną imprezę. Media często dyskutowały z jego wyborami, sugerowały, że w kadrze brakuje jakiejś zawodniczki, która świetnie spisuje się w lidze, a Andrzej szybko ripostował: ona nie pasuje mi do koncepcji! I zamykał dyskusję. Właśnie ta koncepcja to autorskie dzieło trenera, w pełni odpowiedzialnego za swoje wybory. W moim odczuciu zespół, który reprezentował Polskę podczas ostatnich mistrzostw Europy, nie był najmocniejszy pod względem możliwości naszej siatkówki. Ale czy były w reprezentacji jakieś ruchy kadrowe, ile zawodniczek zrezygnowały z gry przez kontuzje - to już wie tylko sam trener.

Trener Nawrocki lubi zaznaczać, że zgromadził w reprezentacji zawodniczki, które stawiają siatkówkę na pierwszym miejscu. Polskie siatkarki mają z tym problem?  

• ME 2017 kobiet: złote Serbki, dalekie miejsce Polek

Profesjonalne podejście to dbanie o tak prozaiczne rzeczy jak dobrze zawiązane buty przed wejściem na parkiet, ale i troska o własne zdrowie i sportowy tryb życia. Młody sportowiec musi się wielu rzeczy nauczyć, ale pamiętajmy, że w wieku dziewiętnastu, dwudziestu lat nie da się w stu procentach skupić na dyscyplinie i trenowaniu. Życie ma wiele swoich potrzeb i musi być nim miejsce choćby na miłość, małżeństwo czy macierzyństwo, które jest naturalną potrzebą u kobiet. Nie można wymagać od zawodniczek, by prowadziły zakonniczy tryb życia! Przecież profesjonalne podejście do pracy i życiowe potrzeby można łączyć.

Załóżmy, że jest pan jednym z działaczy PZPS-u i ma pan podjąć decyzję, czy Jacek Nawrocki ma dalej prowadzić kadrę siatkarek...

Ludzie podejmujący decyzje mają tę przewagę nad obserwatorami, że wiedzą, jakie konkretnie warunki stawiali trenerowi i jakie wymagania mieli wobec drużyny. Skoro prezes Jacek Kasprzyk w wywiadach podawał, jakie to były wymogi, to zakładam, że wie, co mówi. W końcu to PZPS jako pracodawca selekcjonera określa jego zadania na dany rok i kolejne lata, a trener stara się wywiązać ze swoich zobowiązań.

Na tyle, na ile znam Jacka Nawrockiego, jest to prawdziwy tytan pracy, który poświęca wiele godzin na podnoszenie poziomu swojego zespołu. Nie jestem zwolennikiem dużych rotacji na stanowiskach trenerskich, choć trzeba przyznać, że w naszym kraju trenerzy kadr kobiecych mogą pracować wyraźnie dłużej niż choćby u siatkarzy. Skoro trener Nawrocki realizuje to, co nakreślił mu związek, to jaki byłby sens zwalniania go?