Marek Bobakowski: Bartosz Kurek jak Robert Lewandowski. Przed nim najtrudniejsze (komentarz)

Marek Bobakowski 02 Października 2018, 15:37

WP SportoweFakty / Paweł Piotrowski / Na zdjęciu: Bartosz Kurek

"Bartek Kurek, Bartek", "Bartek Kurek, Bartek" - niosło się w turyńskiej hali podczas finału mistrzostw świata, niosło się w hali przylotów na warszawskim Okęciu, gdy tysiące kibiców przyszło podziękować siatkarzom za grę w Italii, w końcu będzie się niosło podczas meczów Stoczni Szczecin, w której barwach najlepszy siatkarz mundialu zagra w sezonie 2018/19.

Mimo że to skromny chłopak, który w każdym wywiadzie podkreśla wagę zespołu i fakt, że bez niego nie otrzymałby tytułu MVP, stał się obecnie gwiazdą wielkiego formatu. Zresztą, już raz w podobnej sytuacji był.

• MŚ 2018. Historia jak z filmu. Wielki powrót Bartosza Kurka na szczyt

To była jednak impreza komercyjna. Ważna, ale jednak bez porównania w prestiżu do mistrzostw świata. Czy to, co stało się teraz - w Turynie - pozwala na stwierdzenie, że "Bartosz Kurek jest najwybitniejszym zawodnikiem w historii polskiej siatkówki"? Nadal nie. Bo siatkówka jest sportem, w którym najważniejsze są igrzyska olimpijskie.

W 1974 roku reprezentacja Polski w siatkówce mężczyzn wywalczyła złoty medal MŚ. Dwa lata później nasi zawodnicy zostali mistrzami olimpijskimi, w Montrealu. Mieliśmy w składzie wielu wybitnych siatkarzy: Stanisław Gościniak, Edward Skorek, Ryszard Bosek, Zbigniew Zarzycki, Marek Karbarz... Prowadził ich nieodżałowany Hubert Jerzy Wagner. Jednak w tym składzie był ktoś wybitny, kto przewyższał wszystkich ówczesnych siatkarzy "o głowę" - Tomasz Wójtowicz. Człowiek, który jako pierwszy na świecie atakował z drugiej linii, który potem przez wiele lat uczył Włochów grać w siatkówkę, który w 2002 roku został przyjęty do światowej siatkarskiej galerii sław. Człowiek-legenda i najwybitniejszy człowiek w historii polskiej siatkówki (wielu twierdzi, że i światowej, że to "Pele siatkówki").

Kurka nie można porównywać z Wójtowiczem. Tak jak nie można porównywać Roberta Lewandowskiego z Grzegorzem Lato. Obaj obecni sportowcy mają pecha, że w latach 70. ubiegłego wieku mieliśmy wspaniałych: i siatkarzy, i piłkarzy. Wójtowicz był mistrzem IO i świata, Lato - medalistą MŚ i królem strzelców mundialu.

Dlatego Kurek może jeszcze zdobyć trzy mistrzostwa świata i cztery razy być MVP mistrzostw Europy, a Lewandowski strzelić pięć bramek w jednym meczu, tym razem na przykład Barcelonie, a i tak nie przeskoczą swoich wybitnych poprzedników.

Choć jest dla nich szansa. Dla Lewandowskiego bardzo odległa: medal MŚ, może Euro lub tytuł najlepszego strzelca podczas takiego turnieju. Będzie trudno, choć życzę mu powodzenia.

Dla Kurka szansa przebicia samego Wójtowicza jest bliższa, realniejsza. Chodzi o medal igrzysk olimpijskich. Dwie szanse już miał. Pierwszą, zaledwie kilka tygodni po wspomnianym wyżej triumfie w LŚ, w Sofii. Nie udało się utrzymać wysokiej formy i występ w Londynie był pomyłką. Nie udało się także w 2016 w Rio de Janeiro.

Wkrótce, w 2020 roku, przyjdzie kolejna okazja, najprawdopodobniej już ostatnia. Kurek będzie miał 32 lata. - Chcemy spotkać się z wami, tutaj na Okęciu, za dwa lata, po igrzyskach olimpijskich - mówił kapitan kadry, Michał Kubiak.

Miał na myśli powitanie powracających z Tokio siatkarzy. Wówczas - oby! - olimpijskich medalistów. Jeżeli to będzie złoto i jeżeli Kurek będzie liderem naszego zespołu, wtedy trzeba będzie ogłosić zmianę na miejscu najwybitniejszego siatkarza w polskiej historii. Czego Bartkowi życzę z całego serca. A znając Tomasza Wójtowicza, jestem przekonany, że nie będzie mu miał tego za złe. Mało, on z pewnością trzyma kciuki, jak ja. Jak cała siatkarska Polska.

Obserwuj @MarekBobakowski

Przeczytaj inne teksty autora -->>