Anders Jacobsen dla WP SportoweFakty: Stoch lubi dużą skocznię w Lahti. Postawiłbym na niego

Grzegorz Wojnarowski 13 Lutego 2017, 07:08

Pochodzący z niewielkiego Honefoss Jacobsen w skokach narciarskich na szczyty wdarł się przebojem w 2006 roku. Zaczął od wygrania Turnieju Czterech Skoczni, a w kolejnych latach indywidualnie i w drużynie stawał na podium wszystkich najważniejszych zawodów. Konkursy Pucharu Świata wygrywał dziesięciokrotnie. Karierę zakończył w 2015 roku, niedługo po zdobyciu upragnionego złota na mistrzostwach świata w Falun w zawodach drużynowych.

WP Sportowefakty: To już prawie dwa lata, jak postanowił pan definitywnie zakończyć sportową karierę. Czym się pan teraz zajmuje?

Anders Jacobsen: - Pracuję dla telewizji NRK jako ekspert i komentator. Z tego powodu cały czas jestem przy skokach narciarskich i dobrze wiem, co się dzieje. Cieszę się, że pozostałem w tym środowisku, choć oczywiście skakanie daje więcej zabawy, niż komentowanie. Poza tym, czasem firmy zatrudniają mnie, żebym wygłaszał mowy motywacyjne dla ich pracowników.

W związku z pana nowym zajęciem ostatni Turniej Czterech Skoczni na pewno śledził pan bardzo uważnie. Kamil Stoch sprawił Norwegom spory zawód.

- Obserwowałem i Turniej Czterech Skoczni, i każdy następny konkurs. W Willingen rozmawiałem nawet z Kamilem. Świetnie, że w końcu udało mu się wygrać tę imprezę. Był spokojny, miał wszystko pod kontrolą. Potem zdobył też żółtą koszulkę lidera Pucharu Świata i cały czas w niej skacze. Pokazuje w tym sezonie świetną formę i przed mistrzostwami świata w Lahti wygląda naprawdę dobrze.

- Daniel Andre Tande na początku był oczywiście rozczarowany z powodu tego, co przydarzyło mu się w Bischofshofen (w drugim skoku z powodu pękniętego wiązania oddał bardzo krótki skok i w klasyfikacji cyklu spadł na 3. miejsce - przyp. WP), ale później cieszył się z miejsca na podium. Po raz pierwszy był w stanie walczyć o triumf w TCS, i choć dwóch mocnych polskich zawodników było przed nim, to i tak osiągnął bardzo dobry wynik.

Pan błyszczał w tej imprezie cztery lata temu. Skakał pan niesamowicie odważnie i przeskakiwał rywali o kilka metrów. I tak jak w przypadku Tandego, jeden nieudany skok odebrał panu szanse na zwycięstwo. Największe rozczarowanie w karierze?

- Na pewno to był dla mnie świetny cykl. No ale ten jeden zły skok w Innsbrucku zrujnował wszystko. Wygrałem w Oberstdorfie i Ga-Pa, oddałem sześć naprawdę dobrych prób i dwie słabe, bo w Innsbrucku oba skoki nie były zbyt udane. To wystarczyło na drugie miejsce, ale nie na pokonanie Gregora Schlierenzauera.

Miał pan wtedy 28 lat, a skakał w stylu charakterystycznym dla "młodych gniewnych" - podobnym do tego, co teraz pokazuje Domen Prevc. Z wielką brawurą i głową włożoną między czuby nart.

- Gdy skakałem wtedy na moim najlepszym poziomie, było bardzo dobrze. Brakowało mi jednak stabilności. Można powiedzieć, że przypominałem wtedy Domena Prevca z tego sezonu, wiele razy skakałem zbyt ofensywnie. No ale kiedy to działało, wychodziło super. Domenowi będzie trudno zachować tak ofensywny styl. Dla mnie było to problemem, gdy założyłem rodzinę, zostałem ojcem. Zdarzało mi się wtedy za dużo myśleć, pojawiały się obawy.

We wspomnianym konkursie w Innsbrucku po drugiej próbie, tej najbardziej nieudanej, na zeskoku pocieszał pana właśnie Kamil Stoch. Przyjaźniliście się wtedy? Kolegował się pan, a może nadal się koleguje, z polskimi zawodnikami?

- Tak, czasem rozmawiam z Kamilem. Łatwo się z nim dogadać i mogę powiedzieć, że się przyjaźnimy. Kiedy skakał Adam Małysz, to z nim również rozmawiałem dosyć często. No i Piotr Żyła, to fajny chłopak. A z Dawidem Kubackim pogadaliśmy sobie przy okazji zawodów Pucharu Kontynentalnego w 2013 roku. O zdalnie sterowanych samochodach - on fascynuje się wszystkim, co można w ten sposób kontrolować. Też lubię takie zabawki, jak każdy facet (śmiech).

Piotr Żyła pewnie kojarzy się panu głównie ze zwycięstwem w Oslo w 2013 roku. Wtedy trochę podpadł pan Polakom. Niektórym nie spodobał się pana żart, że w związku z wygraną Żyły tamtego wieczora w stolicy Norwegii wiele płytek łazienkowych nie zostanie położonych.

- Tylko że w moim zamierzeniu to miał być pozytywny komentarz. W Norwegii jesteśmy leniwi, pod skocznią w Holmenkollen było więcej Polaków, niż Norwegów. I chciałem w ten sposób ich docenić za to, że przyszli na zawody i nam dopingowali. Polskie media mnie krytykowały, ale wydaje mi się, że nie zrozumiały, o co mi chodziło. Ja zawsze bardzo ceniłem sportowców z waszego kraju. I zwykłych ludzi, którzy przyjeżdżają do Norwegii do pracy, bo wykonują fantastyczną robotę, bez nich nie postawilibyśmy chyba żadnego budynku. Bardzo się cieszę, że ci ludzie u nas pracują.

Wspomniał pan o dobrych relacjach z Małyszem, a z naszych zawodników chyba to on najbardziej zalazł panu za skórę. W 2007 roku ścigał pana zaciekle, i jak się okazało skutecznie, w Pucharze Świata. Jak zapamiętał pan ten jego pościg?

- Pewnie, że tak. Od mistrzostw świata w Sapporo był absolutnie niesamowity. Wprost nie do pokonania. Robiłem co mogłem, żeby z nim wygrać. Nie miałem jednak szans. Za to w trzy lata później na mistrzostwach świata w lotach w Planicy to ja dogoniłem jego. Zacząłem wtedy słabo, ale poprawiałem się z każdym skokiem. Ostatni, 230,5 metra, to był mój rekord życiowy. Wystarczył w sam raz, by minimalnie wyprzedzić Adama i zająć trzecie miejsce. Taki lot to fantastyczne uczucie.

W tamtym sezonie, mowa o roku 2007, Małysz zdominował drugą część rywalizacji. Pierwsza należała do pana, ale forma uciekła panu w Japonii. I to przez niewielki, ale jak się okazało brzemienny w skutkach błąd.

- Tak, pigułki nasenne. Po raz pierwszy leciałem wtedy do Sapporo i wziąłem tabletki w czasie lotu, żeby podróżować we śnie. To nie był najlepszy pomysł, bo już w Japonii zupełnie straciłem energię. A żeby w skokach narciarskich utrzymać się na najwyższym poziomie, nie możesz ani trochę osłabić swojego refleksu. I dlatego nie wolno brać takich środków, trzeba się przemęczyć.

Na następnej stronie przeczytasz opinie Jacobsena o szansach Polaków na mistrzostwach świata i tym, co charakterystyczne dla Piotry Żyły.