W tym artykule dowiesz się o:
Matti Nykaenen został mistrzem świata juniorów w 1981 roku. Już 12 miesięcy później pokonał wszystkich rywali podczas światowego czempionatu seniorów. Potem triumfował w innych najważniejszych imprezach. Trzykrotnie zdobył indywidualnie złoto na igrzyskach olimpijskich (w 1984 wygrał jeden konkurs, w 1988 - na obu obiektach), czterokrotnie zaś - Puchar Świata (1983, 1985, 1986 i 1988). Dwa razy zwyciężył w klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni (1983 i 1988), a raz był najlepszy na MŚ w lotach (1985). Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 76 miejsc na podium (46 pierwszych + 22 drugich + 8 trzecich).
Drugi w 1981 roku był Ernst Vettori. Wystartował również w następnym sezonie i wywalczył już złoto. Vettori, tak jak Nykaenen, zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich (1992). Dwukrotnie uplasował się na pierwszym miejscu klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni (1986 i 1987). Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 54 miejsca na podium (15+18+21).
Trzecią pozycję na MŚJ 1981, za Finem i Austriakiem, zajął Steve Collins. Kanadyjczyk bronił wtedy mistrzowskiego tytułu uzyskanego 28 lutego 1980 roku. 9 marca 1980 w Lahti - cztery dni przed szesnastymi urodzinami - odniósł wygraną w konkursie PŚ. Jest najmłodszym zwycięzcą zawodów tej rangi. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 3 miejsca na podium (1+0+2).
Pierwszą edycję MŚJ rozegrano w 1979 r. Triumfował Horst Bulau. Rodak Collinsa w edycji 1982/1983 został sklasyfikowany na drugiej pozycji w punktacji łącznej zmagań o Kryształową Kulę. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 29 miejsc na podium (13+10+6).
MŚJ 1987 wygrał Ari Pekka Nikkola. W 1989 roku Fin stanął na drugim stopniu podium światowego czempionatu seniorów, a dwa lata później - na trzecim. W międzyczasie (1990) zdobył Kryształową Kulę. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 42 miejsca na podium (9+14+19).
Po jednym zwycięstwie w konkursach PŚ odnieśli mistrzowie świata juniorów z lat 1984-1986, czyli odpowiednio: Martin Svagerko, Werner Haim oraz Ivan Lunardi. Natomiast Franz Wiegele, który wywalczył złoto w 1983 roku, raz był drugi - to jego najlepszy wynik w PŚ.
Heinz Kuttin jest najwybitniejszą postacią w historii MŚJ w skokach narciarskich. Indywidualnie zdobył dwa złote medale tych zawodów (1988 i 1990). Wystartował również w 1989 roku. Wówczas uplasował się tuż za podium. We wszystkich tych latach rywalizację drużynową wygrywała Austria, więc Kuttin ma łącznie aż 5 złotych krążków MŚJ.
W 1989 roku Kuttin znalazł się poza podium MŚ juniorów, ale sklasyfikowano go na trzeciej pozycji podczas czempionatu seniorów. Dwa lata później został najlepszym skoczkiem świata. Z kolei w konkursach indywidualnych igrzysk olimpijskich 1992 zajął czwarte i trzecie miejsce. Z powodu kontuzji zakończył karierę w wieku 25 lat. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 13 miejsc na podium (2+6+5).
W 2004 roku Kuttin doprowadził do zwycięstwa na MŚJ Mateusza Rutkowskiego, a polską drużynę - do drugiego miejsca. Cztery lata później na wieży trenerskiej w Zakopanem cieszył się ze zwycięstwa Andreasa Wanka. Dodatkowo, trenowani przez Austriaka Niemcy wygrali wtedy rywalizację zespołową.
Gdy w 1991 roku w Val di Fiemme Kuttin zwyciężył podczas MŚ seniorów, srebro zdobył Kent Johanssen. Norweg okazał się najlepszym juniorem 1989. W tym samym roku dwukrotnie stanął na podium PŚ - był drugi oraz trzeci. Jako senior w TOP3 zawodów tej rangi już nie był.
Mistrzem świata juniorów 1991 został Martin Hoellwarth. Już rok później zdobył trzy srebrne medale igrzysk olimpijskich (dwa indywidualnie). Reprezentant Austrii w sezonie 1991/1992 też stanął na starcie MŚJ - zajął trzecią lokatę. Wśród seniorów jego najcenniejszym medalem jest brąz MŚ 2001. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 29 miejsc na podium (8+6+15).
Toni Nieminen został mistrzem olimpijskim na dużej skoczni jeszcze przed wygraniem MŚJ 1992. Podczas najlepszego dla niego sezonu 1991/1992 wygrał 8 konkursów PŚ i zdobył Kryształową Kulę. W marcu 1994 roku jako pierwszy zawodnik ustał skok na odległość ponad dwustu metrów - wylądował na 203. metrze. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 12 miejsc na podium (9+1+2).
W dwóch następnych edycjach triumfował rodak Nieminena - Janne Ahonen. Pomiędzy pierwszym a drugim zwycięstwem Ahonen okazał się najlepszy w konkursie zaliczanym do PŚ - 19 grudnia 1993 pokonał wszystkich w Engelbergu. Dwukrotnie został też mistrzem świata seniorów - w latach 1997 i 2005. Dwa razy zdobył również Kryształową Kulę za wygranie punktacji łącznej Pucharu Świata (2004 oraz 2005). Na koncie ma jeszcze 5 wygranych Turniejów Czterech Skoczni (1999, 2003, 2005, 2006 i 2008). Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 108 miejsc na podium (36+44+28).
Tylko Nieminen i Ahonen z grona przedstawianych zawodników nadal skaczą na nartach. Ten pierwszy wrócił do rywalizacji po ponad dziesięcioletniej przerwie. Ahonen, który jest rekordzistą pod względem liczby miejsc na podium indywidualnych zawodów PŚ, dwukrotnie ogłaszał koniec kariery, lecz później ją wznawiał. Na mistrzostwach Finlandii 2016 zajął drugą lokatę, a Nieminen - siedemnastą w gronie 39 zawodników.
1 marca 1995 roku Tommy Ingebrigtsen wygrał MŚJ. 18 dni później zwyciężył już podczas MŚ seniorów na dużej skoczni. W sezonie 2002/2003 zdobył wicemistrzostwo świata. Lepiej na normalnym obiekcie spisał się wtedy tylko Adam Małysz. Ingebrigtsen, tak jak inny norweski triumfator Johanssen, nie wygrał konkursu PŚ. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 5 miejsc na podium (0+1+4).
Na najwyższym stopniu podium zawodów tego cyklu stanął natomiast złoty medalista z 1996 roku - Michael Uhrmann. 14 razy znalazł się na "pudle" (2+5+7).
W 1997 roku zwyciężył Wolfgang Loitzl. Najlepszy w jego wykonaniu okazał się sezon 2008/2009, gdy Austriak został mistrzem świata seniorów i wygrał Turniej Czterech Skoczni. Triumfował wtedy podczas trzech konkursów TCS. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 20 miejsc na podium (4+9+7).
Rok przed sukcesem Loitzla wygrał Wilhelm Brenna, a rok po - Kazuki Nishishita. Tylko oni z grona złotych medalistów MŚJ z XX wieku nie stanęli na podium PŚ. Najwyższa pozycja Norwega to trzynasta, a Japończyka - siódma. W 2000 roku rozegrano tylko zmagania drużynowe. Indywidualną rywalizację odwołano.
Zobacz video: Dwunastu kandydatów na selekcjonera kadry
{"id":"","title":"","signature":""}
Źródło: TVP S.A.
na Instagramie 
na Facebooku 
