Nadzieja, nadzieją, tymczasem w walce o najwyższe trofea nie można pozwolić sobie na nawet odrobinę sentymentu. Właśnie dlatego "stare wygi" brylowały jeszcze na owalach w naszym kraju i tym samym dostępowały zaszczytu reprezentowania naszych barw w zawodach rangi FIM.
Włoski finał
Niestety ani Zenon Kasprzak, ani reprezentujący Polskę w Lonigo Wojciech Załuski nie potrafili przebić się ponad przeciętność.
Zawody we włoskiej stolicy speedwaya rozegrano wyjątkowo wcześnie, bo w okresie kalendarzowej wiosny, mianowicie 29 dnia kwietnia. Poza Armando Castagną włoscy żużlowcy nie stanowili potęgi, czy nawet grupy solidnych europejskich rzemieślników. Dlatego też niewielu kibiców wierzyło w to, że Gianni Famari odegra w zawodach finału Indywidualnego Pucharu Europy większą rolę.
Mieli rację. Famari zakończył zawody na piętnastym miejscu posiadając na swoim koncie zaledwie 1 punkt.
Fantastycznie zaprezentował się Zoltan Adorjan, który w 1987 roku triumfował na swoim torze w Miszkolcu, w Krsko był trzeci, a po dwudziestu wyścigach turnieju w Lonigo miał realną szansę na drugi triumf w historii. Gdyby tego dokonał stałby się pierwszym żużlowcem, który dwa razy zwyciężał Indywidualny Puchar Europy.
Niestety dla Zoltana na drodze do tego historycznego wydarzenia stanął nie byle kto, bo sam Hans Nielsen. "Profesor" był obrońcą tytułu mistrza świata, w wieku 31 lat był już postacią wręcz legendarną. Nic dziwnego, że w barażowej gonitwie pokonał Adorjana i na listę swoich sukcesów mógł dopisać zwycięstwo w Indywidualnym Pucharze Europy.
Dziwny Puchar
Na miejsce finału IPE 1991 wybrano norweskie Elgane. Był to jeden z najbardziej dramatycznych finałów tych zawodów i nie chodzi tutaj do końca o wydarzenia na torze.
W finałowej klasyfikacji ujęto zaledwie 13 zawodników z czego aż trzech zaczęło starty od drugiej kolejki. Chodzi o Hansa Nielsena, Tony’ego Rickardssona i Kelvina Tatuma. Zawodnicy ci przybyli na stadion spóźnieni śmigłowcem.
Na torze pojawiło się aż czterech zawodników gospodarzy. Tor Dinar Hielm, Lars Gunnestad oraz pełniący role rezerwy toru: Kjell Sola i Odd Pettersen.
Wyniki zawodów wypaczyła nieobecność głównych faworytów w pierwszej serii startów. Najlepiej sytuację tę wykorzystał Lars Gunnestad, który z 14 punktami zakończył rywalizację na najwyższym stopniu podium.
Hans Nielsen robił co do niego należało i wygrał wszystkie cztery gonitwy w których dane mu było wziąć udział. 12 oczek wystarczyło na trzeci stopień podium, choć duński multimedalista zapewne liczył na więcej.
Kolejne zwycięstwo Skandynawa
Indywidualny Puchar Europy stawał się powoli domeną skandynawskich jeźdźców. Wszak poza rokiem 1987, gdy na czele stawki zawody ukończył Zoltan Adorjan na najwyższy stopień pudła wskakiwali wyłącznie żużlowcy ze Szwecji, Danii bądź - jak rok wcześniej - Norwegii.
Podobnie było i w 1992 roku, gdy na Ukrainie, na żużlowym obiekcie w Równe najlepszym okazał się Gert Handberg. 13 punktów wystarczyło do zwycięstwa bez konieczności udziału w barażowym wyścigu.
O pechu mówić mógł Gary Havelock, który dwie pierwsze lokaty i jedną drugą przeplótł defektem i wykluczeniem przez co z 8 punktami uplasował się w środku stawki.
Bardzo słabo zaprezentował się Sławomir Drabik, który za niespełna cztery tygodnie będzie jedynym żużlowcem, który pokona wrocławskiego mistrza świata, właśnie... Havelocka.
Ostatni finał z pozytywnym akcentem
29 maja 1993 roku. To data ostatniego finału Indywidualnego Pucharu Europy. W fińskim Tampere pojawiło się szesnastu zawodników w interkontynentalnym składzie. Na liście startowej pojawiły się nazwiska Leigha Adamsa, czy Johna Cooka. Amerykanin wystąpił jako mistrz Szwecji...
Polaków najbardziej ciekawił występ młodego Tomasza Golloba, który coraz śmielej poczynał sobie w rywalizacji z najlepszymi żużlowcami świata.
Podobnie było w Tampere. Należy oddać sprawiedliwość, że finał rozgrywany był w chyba w najsłabszej obsadzie z i tak nie cieszącego się najlepszą renomą IPE. Ale czy ktoś o tym będzie pamiętał?
Faktem jest to, iż polski zawodnik po XX wyścigach miał 13 punktów, tyle samo ile Leigh Adams i właśnie ci dwaj żużlowcy stanęli pod taśmą do wyścigu barażowego, ale przed nimi w podobnej formie obecność na najniższym stopniu podium rozstrzygnęli Armando Castagna i John Cook.
Ku wielkiej uciesze polskich działaczy, kibiców oraz osób związanych ze speedwayem triumfował Tomasz Gollob. Był to realny promyk nadziei, że oto rośnie nam ktoś, kto zawojuje żużlowe areny, a jego młodzi koledzy niedługo dorównają mu kroku i polski speedway wyjdzie z impasu.
Wyniki finałów IPE w latach 1990 - 1993
29.04.1990 Lonigo (Włochy)
1. H. Nielsen (Dania) 14+3
2. Z. Adorjan (Węgry) 14+2
3. S. Wigg (Anglia) 12
4. K. Lausch (RFN) 11
5. A. Forland (Norwegia) 11
6. P. Karlsson (Szwecja) 10
7. R. Saitgariejew (ZSRR) 10
8. J. Moksunen (Finlandia) 8
9. P. Vandirek (CSRS) 7
10. W. Załuski (Polska) 6
11. V. Furlanetto (Włochy) 5
12. T. Pilotto (Włochy) 5
13. G. Pintar (Jugosławia) 3
14. N. Manev (Bułgaria) 2
15. G. Famari (Włochy) 1
16. R. Elzinga (Holandia) 1
09.06.1991 Elgane (Norwegia)
1. L. Gunnestad (Norwegia) 14
2. A. Kasper (CSRS) 13
3. H. Nielsen (Dania) 12
4. T. Rickardsson (Szwecja) 11
5. M. Starostin (ZSRR) 11
6. A. Castagna (Włochy) 10
7. T. E. Hielm (Norwegia) 8
8. K. Lausch (RFN) 8
9. Z. Hajdu (Węgry) 7
10. K. Tatum (Anglia) 6
11. Z. Kasprzak (Polska) 5
12. H. Schaetzer (Austria) 3
13 .G. Pintar (Jugosławia) 2
RT. K. O. Sola (Norwegia) 3
RT. O. Pettersen (Norwegia) 0
02.08.1992 Równe (Ukraina)
1. G. Handberg (Dania) 13
2. Z. Adorjan (Węgry) 12
3. P. Karlsson (Szwecja) 10
4. A. Castagna (Włochy) 10
5. V. Milik (CSRF) 10
6. A. Boessner (Austria) 10
7. M. Faria (USA) 9
8. G. Havelock (Anglia) 8
9. A. Korolew (Łotwa) 5
10. R. Korlos (Łotwa) 5
11. S. Kuzin (Rosja) 4
12. M. Pellinen (Finlandia) 4
13. E. Kyllingstad (Norwegia) 4
14. G. Pintar (Jugosławia) 2
15. S. Drabik (Polska) 2
16. R. Steman (Holandia) 0
R1. W. Trofimow (Ukraina) 6
R2. W. Gajdym (Ukraina) 4
29.05.1993 Tampere (Finlandia)
1. T. Gollob (Polska) 13+3
2. L. Adams (Australia) 13+2
3. A. Castagna (Włochy) 11+3
4. J. Cook (USA, Szwecja) 11+2
5. L. Gunnestad (Norwegia) 10
6. G. Handberg (Dania) 10
7. G. Havelock (Anglia) 8
8. V. Ylinen (Finlandia) 8
9. S. Kuzin (Rosja) 7
10. N. Kokin (Łotwa) 7
11. J. Petrikovics (Węgry) 7
12. B. Brhel (Czechy) 6
13. R. Malhinheimo (Finlandia) 4
14. A. Orjo (Finlandia) 3
15. A. Boessner (Austria) 1
16. R. Steman (Holandia) 1
na Instagramie 
na Facebooku 
![Pieniądze za podpis należy wydać na przygotowanie do sezonu. Nie jest nim wymiana kafelek w łazience [OPINIA]](https://v.wpimg.pl/MDU1NS5qYiU0UzhgGgpvMHcLbDpcU2FmIBN0cRpCfXQtAHljGgIraTRVIzpbGD4wJ1AtOVRfOjQ2VSB9RR1iNyFePDJSFH9rM1QvJ0ADKCAKXjw6UhgjJTkeeGVXRHshMFN8NlAQL3EKBHxlAEF4cWAfJCNSUzA)
