Przy Wrocławskiej po raz czwarty, czyli zielonogórskie finały

Damian Woźniak 18 Września 2010, 09:30

Po raz pierwszy finałowe rozgrywki, bez podziału na klasy, rozegrano w 1949 roku w Lesznie. Zakończyły się one bezapelacyjnym zwycięstwem reprezentanta miejscowego LKM-u - Alfreda Smoczyka.

Szalony dzień Huszczy

33 lata później, dokładnie 22 lipca, kibice zgromadzeni na stadionie przy ulicy Wrocławskiej po raz pierwszy obserwowali na własne oczy walkę o tytuł najlepszego zawodnika w kraju nad Wisłą. Dla zielonogórskiego klubu organizacja finału była nagrodą za wywalczenie w sezonie 1981 tytułu Drużynowych Mistrzów Polski. Był to szczególny dzień nie tylko dla fanów Falubazu, ale przede wszystkim dla jednego z ich zawodników - Andrzeja Huszczy. Najwybitniejszy z żużlowców, który kiedykolwiek przywdziewał plastron z Myszką Miki właśnie o tym dniu śmiało opowiada, jako o najszczęśliwszym w swoim życiu. I zapewne jednym z najbardziej szalonych. Najpierw, kilkanaście godzin przed zawodami został szczęśliwym ojcem córki Mai, natomiast już podczas samych zawodów wywalczył pierwszy i jedyny w swojej długiej i przebogatej karierze złoty medal IMP. Potrzebował do tego aż sześciu wyścigów, gdyż po rundzie zasadniczej zarówno ulubieniec, nie tylko zielonogórskich kibiców speedewaya, jak i żużlowiec Kolejarza Opole - Leonard Raba mieli na swym koncie po czternaście punktów. "Oczko" mniej od nich zgromadził leszczyński Byk - Roman Jankowski. Co ciekawe trójka medalistów już w pierwszej serii startów spotkała się w bezpośredniej rywalizacji. Zwyciężył Raba przed Huszczą i Jankowskim. W pozostałych swoich wyścigach wyżej wymienieni, poza Rabą, który uległ Janowi Krzystyniakowi, inkasowali zwycięskie "trójki". To właśnie dzięki Krzystyniakowi, który wystartował jako rezerwa toru tylko w tym jednym biegu, popularny "Tomek" mógł stanąć wraz z Rabą do wyścigu barażowego. W gonitwie decydującej o najważniejszym rozstrzygnięciu nie było wielu emocji. Huszcza wygrał start i został mistrzem Polski.

Jaworek, czyli powtórka z rozrywki

Mimo, że zielonogórski zespół w roku 1982 ponownie został najlepszą drużyną w kraju, to dopiero cztery lata później, po trzecim w historii klubu złotym medalu DMP, finał Indywidualnych Mistrzostw Polski znów zawitał na obiekt w Zielonej Górze. I także tym razem własny tor okazał się sprzymierzeńcem reprezentanta gospodarzy. Maciej Jaworek właśnie w tym roku osiągnął apogeum swojej formy, o czym mogli przekonać się wszyscy zgromadzeni na trybunach zielonogórskiego stadionu. W żadnym z pięciu startów nie znalazł on pogromcy i w wielkim stylu został Indywidualnym Mistrzem Polski w sezonie 1986. Do walki o pozostałe dwa medale w biegu dodatkowym stanęła trójka jeźdźców. Obok legendy toruńskiego sportu żużlowego - Wojciecha Żabiałowicza oraz Grzegorza Kuźniara z rzeszowskiej Stali na starcie pojawił się także Andrzej Huszcza. Niestety, podobnie jak to miało miejsce rok wcześniej na torze w Gorzowie Wielkopolskim, także i tym razem trzyosobowy bieg dodatkowy okazał się pechowy dla kapitana Falubazu. Drugi rok z rzędu rozgrywki o medale IMP Huszcza ukończył na czwartej pozycji. Srebro przypadło Żabiałowiczowi, brąz na szyi Kuźniara powędrował do Rzeszowa .

Nic nie zdarza się trzy razy

W 1991 roku, wraz z przejęciem klubu przez Zbigniewa Morawskiego, zielonogórska ekipa, już pod zmienioną nazwą, znów wróciła na sam szczyt polskiego speedwaya. W rywalizacji o Drużynowe Mistrzostwo Polski zespół Andrzeja Huszczy po raz czwarty sięgnął po medale z najcenniejszego kruszcu. W związku z tym finał Indywidualnych Mistrzostw Polski sezonu 1992 rozegrany został ponownie na owalu w stolicy ówczesnego województwa zielonogórskiego. Już po dwóch seriach startów widać było, że dwójka zawodników, Jarosław Szymkowiak ze strony gospodarzy finału i junior bydgoskiej Polonii - Tomasz Gollob, mający w wieku dwudziestu jeden lat na swoim koncie już dwa brązowe medale w rywalizacji wśród seniorów, wyraźnie góruje nad pozostałymi rywalami.

Bieg dziesiąty tego finału był ozdobą całych zawodów. Na starcie od krawężnika ustalili się Gollob, Sławomir Dudek z Morawskiego Zielona Góra, Piotr Leśniowski z Unii Tarnów i Szymkowiak. Najlepiej ze startu wyszedł Gollob, na którego szeroko pod bandą próbował założyć się Szymkowiak. Zawodnik bydgoskiej Polonii zablokował ten atak, na czym skorzystał Dudek wyprzedzając kolegę z drużyny. Tuż przed zakończeniem pierwszego okrążenia śmiałym manewrem po dużej Szymkowiak przedarł się na drugie miejsce. Przez niemal całe trzy kolejne "kółka" trwała pogoń zielonogórzanina za młodszym z braci Gollobów. Niesiony fanatycznym dopingiem miejscowych fanów Szymkowiak na ostatnim wirażu zdecydował się na szaleńczą szarżę po szerokiej, dzięki której na samej linii mety zdołał wyprzedzić swojego głównego konkurenta. W tym momencie to Szymkowiak pozostawał jedynym niepokonanym żużlowcem w całej stawce. Gollob z dorobkiem ośmiu punktów dzielił drugą lokatę wraz z zawodnikiem Apatora Toruń - Mirosławem Kowalikiem. Niestety dla zielonogórskich kibiców historia po raz trzeci nie zatoczyła koła i tym razem tytuł najlepszego zawodnika Polski nie przypadł zawodnikowi gospodarzy. Szymkowiak w pozostałych dwóch biegach dwukrotnie na metę przyjeżdżał jako drugi. Gollob natomiast już do końca zawodów nie znalazł pogromcy i z czternastoma oczkami zapoczątkował serię mistrzowskich tytułów. Szymkowiak z trzynastoma punktami ostatecznie był drugi. Na najniższym stopniu podium stanął rówieśnik Golloba, wychowanek toruńskiej szkoły speedwaya, Robert Sawina. Kowalik w ostatnich dwóch biegach zgromadził tylko trzy oczka i ukończył rywalizację na piątym miejscu, tuż za plecami Jana Krzystyniaka.