Wszystko zaczęło się stosunkowo późno, jeśli porównamy daty rozpoczęcia rozgrywania indywidualnego i drużynowego czempionatu z datą pierwszych mistrzostw par. Po rozgrywanych na koniec lat sześćdziesiątych próbach historyczna oficjalna inauguracja miała miejsce w 1970 roku w szwedzkim Malmoe. Złote medale zdobyli faworyzowani Nowozelandczycy startujący w składzie Ronnie Moore i Ivan Mauger. Polskę w eliminacjach reprezentowali Marian Spychała i Paweł Mirowski, wówczas już weterani naszego żużla, zbliżający się do czterdziestki. A jednak, nasz duet niespodziewanie wywalczył awans do finału i ... niestety w nim nie wystąpił, wycofany ze startu decyzją GKSŻ. W tej sytuacji Polskę zastąpiła Dania.
Rok później o wycofaniu naszych zawodników nie było mowy. Finał gościł bowiem w Polsce! Rybnicki tor był areną zmagań zakończonych wspaniałym sukcesem naszych zawodników. Jerzy Szczakiel i Andrzej Wyglenda nie tylko że zdobyli złote medale, ale wygrywali po drodze wszystkie biegi po 5:1! Smakiem musieli obejść się Nowozelandczycy (z Maugerem tym razem jeździł Barry Briggs), podobnie jak Szwedzi dowodzeni przez Andersa Michanka.
Na następny medal, tym razem brązowy, czekaliśmy dwa lata. W szwedzkim Boras wygrali gospodarze, a Zenon Plech i Zbigniew Marcinkowski stanęli na najniższym stopniu podium. Z Duńczykami przegraliśmy dopiero po barażu - Plech uległ wtedy Ole Olsenowi.
Druga połowa lat siedemdziesiątych to pełna dominacja Anglików. Plejada gwiazd pozwalała im nawet mimo roszad w składzie wygrać trzy razy z rzędu, w tym raz w Chorzowie. My z następnego sukcesu cieszyliśmy się w Vojens w 1979 roku, gdy Edward Jancarz i Plech zdobyli brąz. Piąta pozycja przypadła wówczas USA. Amerykanie nie wystawili jednak duetu - na torze samotnie rywalizował Bruce Penhall. Przyszły mistrz świata spisał się znakomicie, ale jego partner z pary Kelly Moran doznał na treningu kontuzji i nie mógł wystąpić w zawodach.
Na przełomie dekad Polacy zdobyli jeszcze dwa medale - niezawodny duet Plech i Jancarz wywalczył srebro w Krsko i brąz w Chorzowie odpowiednio w latach 1980 i 1981. Czas pokazał, że więcej krążków biało-czerwoni już nie zdobyli. Po złoto sięgali tymczasem Amerykanie i Brytyjczycy. W 1984 roku w Lonigo zaistniała wyjątkowa sytuacja - triumfowali Chris Morton i Peter Collins. Dwaj przyjaciele, którzy zaczynali przygodę z żużlem od dziecięcego kibicowania Belle Vue aces, następnie stopniowo stawali się najpierw liderami swojej ulubionej drużyny, a później gwiazdami światowych torów, nigdy wcześniej nie mieli okazji w jednym roku znaleźć się w składzie angielskiej pary. Stało się tak dopiero w Lonigo i zakończyło pięknym triumfem.
Anglicy w następnych latach musieli jednak ustąpić pola Duńczykom. Fenomenalny duet Erik Gundersen - Hans Nielsen wygrywał rok po roku, a po wypadku tego pierwszego parę uzupełnił Jan Osvald Pedersen. Dania sięgnęła wówczas po złoto aż siedem razy z rzędu! Od 1987 roku były to triumfy w nowej formule - na starcie każdego wyścigu stawało aż sześciu żużlowców, a w finałach występował dziewięć par. Nowinka nie przyjęła się na zbyt długo i na początku lat dziewięćdziesiątych została zarzucona. W Polsce zaowocowała niestety niepotrzebnym poszerzaniem i wydłużaniem torów...
Nasza obecność w finałach par tych lat kończyła się niestety zwykle ostatnim miejscem. Nie pomagał własny tor (finały w Lesznie i Poznaniu) - regularnie bili nas nie tylko mocarze światowego żużla, ale i Włosi oraz Węgrzy (Zoltan Adorjan i Sandor Tihanyi niespodziewanie zdobyli nawet w 1990 roku brązowy medal). Przełom przyszedł dopiero na sam koniec mistrzostw duetów - w 1993 roku w Vojens zajęliśmy piąte miejsce. Gwoli ścisłości: zajął je Tomasz Gollob. Błyskawicznie ścigający światową czołówkę bydgoszczanin był obok Tony'ego Rickardssona najskuteczniejszym uczestnikiem całych zawodów i zdobył piętnaście punktów. Niestety, Piotr Świst i Piotr Baron nie dołożyli do jego dorobku ani jednego "oczka".
Finał w Vojens zamknął historię mistrzostw świata par. Niestety, w FIM zrezygnowano z takiej formy rozgrywek medalowych i zdecydowano się w zamian rozgrywać na zasadzie rywalizację par drużynowe mistrzostwa świata. Te rychło zastąpił jednak Drużynowy Puchar Świata, a duety ścigały się odtąd już tylko w ramach mistrzostw poszczególnych państw. Czy zawody Speedway Best Pairs Cup staną się więc w przyszłości oficjalnymi mistrzostwami świata i będziemy mieli ich formalną reaktywację? Czas pokaże, ale już teraz kibice traktują je na zasadzie rozgrywek wyłaniających najlepszy duet na świecie, przynajmniej nieoficjalnie.
Medaliści Mistrzostw Świata Par:
Rok | Złoto | Srebro | Brąz |
---|---|---|---|
1970 | Nowa Zelandia | Szwecja | Anglia |
1971 | Polska | Nowa Zelandia | Szwecja |
1972 | Anglia | Nowa Zelandia | Szwecja |
1973 | Szwecja | Dania | Polska |
1974 | Szwecja | Australia | Nowa Zelandia |
1975 | Szwecja | Polska | Dania |
1976 | Anglia | Dania | Szwecja |
1977 | Anglia | Szwecja | RFN |
1978 | Anglia | Nowa Zelandia | Dani |
1979 | Dania | Anglia | Polska |
1980 | Anglia | Polska | Dania |
1981 | USA | Nowa Zelandia | Polska |
1982 | USA | Anglia | Dania |
1983 | Anglia | Australia | Dania |
1984 | Anglia | Dania | Nowa Zelandia |
1985 | Dania | Anglia | USA |
1986 | Dania | USA | Czechosłowacja |
1987 | Dania | Anglia | USA |
1988 | Dania | Anglia | USA |
1989 | Dania | Szwecja | Anglia |
1990 | Dania | Australia | Węgry |
1991 | Dania | Szwecja | Norwegia |
1992 | USA | Anglia | Szwecja |
1993 | Szwecja | USA | Dania |
Klasyfikacja medalowa:
M | Kraj | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Dania | 8 | 3 | 6 | 17 |
2. | Anglia | 7 | 6 | 2 | 15 |
3. | Szwecja | 4 | 4 | 4 | 12 |
4. | USA | 3 | 2 | 3 | 8 |
5. | Nowa Zelandia | 1 | 4 | 2 | 7 |
6. | Polska | 1 | 2 | 3 | 6 |
7. | Australia | 0 | 3 | 0 | 3 |
8. | RFN | 0 | 0 | 1 | 1 |
8. | Węgry | 0 | 0 | 1 | 1 |
8. | Norwegia | 0 | 0 | 1 | 1 |
8. | Czechosłowacja | 0 | 0 | 1 | 1 |
Oby dzisiaj pokazali klasę z Adrianem;) Mam też nadzieję, że przynajmniej raz zobaczymy Dudka!:) Pozdrawiam!