Grzegorz Drozd. Lotem Drozda: Zimna wojna. Układ sił uległ zmianie (felieton)

Grzegorz Drozd 23 Marca 2017, 18:45

WP SportoweFakty / Jarek Pabijan / Na zdjęciu: Chris Holder na prowadzeniu

W światowym żużlu zimna wojna rozkręca się na dobre. Przewidywałem taki obrót sprawy. Przez dziesiątki lat istniała tylko jedna zawodowa liga: brytyjska. Pozostałe, z polską i szwedzką na czele, były rozgrywkami amatorskimi. W latach dziewięćdziesiątych Szwecja i Polska awansowały do miana ligi półamatorskiej. Kilku najlepszych było zawodowcami, ale całe zaplecze średniej i słabej klasy żużlowców pozostawało amatorami. Krajobraz zaczął zmieniać się właśnie od lat 90. i od powszechnej jazdy zawodników w kilku ligach naraz. W minionej dekadzie sprawy nabrały rozmachu. Kulminacja miała miejsce około dziesięć lat temu. Na trzech frontach jeździli wszyscy najlepsi na świecie. Wyścigu zbrojeń i płac nie wytrzymali Anglicy i odpadli z gry. Szwecja łapie zadyszkę, ale nie poddaje się. Mimo gimnastyki rachunkowej tamtejszych działaczy stracili dystans do polskich klubów, które reszcie świata odjechały niczym ekspres. W Polsce powstała silna struktura - Ekstraliga. Wraz z klubowymi prezesami chce walczyć o swoje, tzn. o prymat w światowym żużlu. Oświadczenia dla zagranicznych zawodników o priorytecie naszej ligi są początkiem konfrontacji.

• Chris Holder kpi z Brytyjczyków. "Gdybyście płacili więcej, mielibyście zawodników"

Nie mam złudzeń, że działacze czołowych krajów wypracują w tej sprawie kompromis. Rozmawiam z wieloma menedżerami, trenerami i zawodnikami. W Polsce, Anglii, Szwecji i Danii. Wszędzie wszyscy mówią to samo: oficjalnie padają słuszne koncepcje, a w kuluarach każdy ciągnie w swoją stronę, a tu potrzeba kompromisu i dialogu. Tymczasem działacze nie potrafią dogadać się we własnym kraju. Nie myślcie moi drodzy, że tylko u nas istnieje żużlowe piekiełko. Tak jest w każdym kraju. W dalszym ciągu pozostanie tylko jeden argument - siły. A dokładnie siły pieniądza. Wyłącznie tym kierują się zawodnicy i działacze. Dlatego Chris Holder i jego koledzy szydzą z Brytyjczyków w social mediach. Opinii żużlowców, co jest dobre bądź złe dla dyscypliny, nie biorę pod uwagę, bo oni mają tylko jedno kryterium - czubek własnego nosa. O zdanie zawodników można pytać w aspekcie bezpieczeństwa na torze. Choć i tutaj miałbym wątpliwości.

Cała ta próba sił z oświadczeniami jest niepotrzebna. Żużel i tak ledwo zipie. Działacze powinni dać sobie spokój z udowadnianiem, kto jest mocarstwem a kto nie. Oświadczenia o priorytecie ligi z poziomu krajowej federacji nie są praktyczne i elastyczne. Rozwiązania powinny zapadać na poziomie rozmów zawodnik-klub. Podczas negocjacji kontraktu obie strony niech ustalą szczegóły kontraktu, tj. punkt o priorytecie ligi, czy możliwości startów w innych zawodach towarzyskich. Zgadzam się z Krzysiem Cegielskim, że kluby idą na łatwiznę i wysługują się Ekstraligą. Jeśli zawodnik oszuka którąkolwiek ze stron, środowisko szybko się o tym dowie. Natomiast przy rozwiązaniu systemowym będą sytuacje, w której poszkodowane zostaną obie strony tj. klub-zawodnik, bez względu na pomysł rozwiązania problemu. Najlepszym przykładem jest casus młodego Jacka Holdera. Toruń wcale nie wymuszał na zawodniku dyspozycyjności we wszystkich meczach. Holder miał być alternatywą, próbą i eksperymentem. Niestety, bez zaświadczenia z brytyjskiego klubu o priorytecie naszych rozgrywek sprawa się rypła. Ani klub nie będzie miał okazji przetestować obiecującego zawodnika, ani on nie będzie miał okazji do jazdy w toruńskim klubie.

Niels Kristian Iversen, gdy musiał dokonać wyboru i zrezygnować z ligi brytyjskiej komentował, że takie zapisy zabijają żużel. Ligi będą pozbawione gwiazd i będą miały jeszcze trudniej związać koniec z końcem. Otóż nieprawda. Nie będzie Nielsa Iversena w lidze brytyjskiej, to będzie inny Anglik, Szwed bądź Duńczyk. To oni będą jeździć, zarabiać, podnosić umiejętności, zagrażać Iversenowi i pozostałej gromadce żużlowych celebrytów, którzy w tygodniu objeżdżają po 5-6 imprez. Zeszłej jesieni zaaplikowałem sobie porządną dawkę żużla. Był taki tydzień, że Iversena od wtorku do niedzieli oglądałem codziennie. W Szwecji, Danii, Niemczech i Polsce. W szóstym dniu maratonu z Nielsem w tle, moje oczy miały już dość widoku Duńczyka. Natomiast z całego tygodnia najbardziej nacieszyłem się brawurową i ambitną jazdą dwóch młodych duńskich chłopaków podczas zawodów w Esbjergu, tj. Patricka Hansena i Frederika Jakobsena, których nigdy wcześniej na żywo nie oglądałem. Kiedyś polski kibic wyjaśnił mi, że w szwedzkiej lidze startuje tak dużo naszych żużlowców, bo w Szwecji nie mają swoich! Dochodzi do takich absurdów w rozumowaniu świata żużla. Tymczasem nie brakuje młodych chłopaków, którzy chcą spróbować sił na torze. I próbują, ale co z tego, jak nie zarabiają. W Anglii poznałem młodego Polaka, który przez kilka lat próbował dostać się do tamtejszej ligi. Bez powodzenia. Kandydatów nie brakuje, a ilość etatów zawodowego żużlowca jest mocno ograniczona. Najlepsi nie będą mniej jeździć i mniej zarabiać. Wrócą do łask wszelkie turnieje towarzyskie. W obecnych realiach żużlowi celebryci nie mają ani terminów, ani ochoty na starty w imprezach pozaligowych. Wyjątkiem jest okres wiosenny, kiedy szukają okazji żeby mocno wjechać w sezon. Cały światowy żużel to ligowa młócka trzydziestu jednych i tych samych zawodników, którym nie chce się startować w innych zawodach, bo stawki w porównaniu z ligą są słabe. Żądają przynajmniej takich samych, a promotorzy nie są w stanie takich gwarantować, bo trybuny trudno zapełnić. Kibic nie płaci za oglądanie najlepszych w walce o nic skoro co tydzień ogląda ich walce o coś, o życie, czyli o ligowe punkty. Tak kółko się zamyka. Dochodzi do takiego absurdu w tym temacie, że czołowy polski trener, w rozmowie ze mną krytykuje ideę IMME i stawia pytanie po co i dla kogo organizowane są takie turnieje za parę złotych, skoro mamy przesyt żużla. Mamy, ale w wykonaniu wąskiej grupy żużlowców celebrytów. Wszystkim robi się coraz bardziej nudno, szaro i ponuro.

Pomyślicie - ot, spadł z księżyca i wymyślił sobie. Nie wymyśliłem. Analizuję światowy żużel do wielu lat. Kto z was w 1999 roku martwił się analizując składy brytyjskich drużyn, że krajowych zawodników jest trzy razy mniej niż zagranicznych? Pamiętam wizytę w dalekim Hallstaviku w 2005 roku. Połowę stawki stanowili Polacy. Byłem zdegustowany. To po to przejechałem tyle kilometrów, żeby oglądać ligę polską bis? To tak nie może być. Dla mnie żużel to żużel. Tak samo ważny na każdej szerokości geograficznej. Tak samo go kocham w Poole, Herxheim, Kumli i Rybniku. Tak samo uwielbiam oglądać Iversena, ale i cieszyć się rozwojem Jakobsena, Lamberta i Thorssella. Tej rewolucji może dokonać tylko FIM i Castagna, ale wątpię czy tak się stanie. Im bliżej do Anglosasów, a takie zapisy w ich oczach w pierwszej kolejności uderzą w brytyjski żużel, dlatego wszelkimi sposobami będą próbowali zlikwidować przepisy Ekstraligi wymuszające jej priorytet. Nadal będzie wojna i przepychanki. Czołowi zawodnicy będą płakać w stylu Iversena, a kluby z "hajsem" będą przekonywać, że w ich ligach musi być koczowisko gwiazd, no bo bez nich żużel upadnie.

Sierpień 2005 roku. Po zakończonym meczu Allsvenskan w Mariestad uciąłem sobie długą pogawędkę o szwedzkim żużlu z dwoma klubowymi działaczami. Panowie starszej daty, którzy zjedli zęby na czarnym sporcie. Szydzili z Bo Wirebranda i z jego wielkości jako żużlowego bossa. - Wielki boss, bo ma pieniądze - gawędzili krytykując bogaczy za psucie rynku. Panowie widocznie zapomnieli, że 15 lat wcześniej byli pierwszymi, którzy przyciągali do Szwecji asów z brytyjskich torów. W latach 90. posiadali świetnego lokalnego sponsora i zdobywali tytuł za tytułem z gwiazdami w składzie jak Rick Miller czy Kelvin Tatum. Pod koniec lat 90. zaczęły się kłopoty finansowe. W końcu spadli klasę niżej i ledwo wiążą koniec z końcem. W trakcie naszej rozmowy podjechała taksówka, która zabrała największą gwiazdę meczu, polskiego international ridera - Adama Skórnickiego, który jeździł dla gości z Bajen Sztokohlm. Klub ze stolicy szykował się na awans do Elitserien. Miał bogatego sponsora i wielkie plany. Jak dobrze pamiętacie był awans, były największe gwiazdy i play-offy. Wicie, rozumicie, bez gwiazd żużel upadnie.

Skórnicki tamtego dnia zrobił komplet, pokręcił efektowne bączki i zjechał pod prysznic. Wskoczył w dżinsy, a w kieszeń dżinsów włożył kopertę. Niczym rockowy gwiazdor odgarnął długie blond włosy i otworzył puszkę coli, po czym wsiadł do taksówki i zniknął w mroku stadionu Husky Arena... dzisiaj już nie ma żużla w Sztokholmie.

Grzegorz Drozd

Follow @DrozdGrzegorz

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>