Damian Baliński najlepszym dowodem na to, że żużel i sztuki walki idą w parze

Dariusz Ostafiński 22 Marca 2017, 12:30

WP SportoweFakty / Arkadiusz Siwek / Na zdjęciu: Damian Baliński

Trenerzy sportów walki, głównie od kick-boxingu i MMA, choć nie tylko, święcą w żużlu prawdziwe triumfy. Mariusz Cieśliński kiedyś prowadził do medali Jarosława Hampela, a teraz z dobrym skutkiem współpracuje z Maciejem Janowskim. Tomasz Skrzypek sprowadził na dobrą drogę Piotra Pawlickiego. Przykłady można mnożyć.

• Składał kości zawodników. Teraz sam potrzebuje pomocy

O tym, że Baliński potrafi podnieść nogę i kopnąć przekonał się swego czasu boleśnie Tomasz Jędrzejak. W 2014 roku, w meczu PGE Ekstraligi pomiędzy Unią Leszno i Spartą Wrocław, Baliński przejeżdżając na prostej obok Jędrzejaka postraszył rywala. Wysoko uniósł nogę i kopnął go. Jednak takich popisów rodem z przeróżnych sztuk walki mieliśmy w żużlu zdecydowanie więcej.

Wróćmy jednak do sedna, czyli do odpowiedzi na pytanie, dlaczego trenerzy sportów walki sprawdzają się tak znakomicie w żużlu? - W obu dyscyplinach jest bardzo duży poziom stresu i niebezpieczeństwo - zauważa Skrzypek. - Sztuki walki i żużel są wyjątkowe, bo nikt normalny nie jeździ 120 na godzinę bez hamulców i nikt normalny nie leje się po mordzie. Żużlowcy i zawodnicy sportów walki mają podobny układ nerwowy.

Także Dankiewicz mówi, że ekstrema się przyciągają. - Poza tym, tak żużel, jak i sporty walki, wymagają od zawodnika wytrzymałości i refleksu. Scenariusz meczu żużlowego i walki jest ten sam. Krótka chwila napięcia, potem rozprężenie i szybkie przygotowanie do kolejnego starcia. Wszystko na maksymalnym skupieniu, bo chwila nieuwagi może sprawić, że człowiek dostanie w dziób, albo wyląduje w płocie. Dzięki obcowaniu z trenerami sztuk walki, żużlowcy zyskują też wszystko to, co pomaga im uodpornić się na upadki. To działa.

Follow @ostafinski