Lotem Drozda, to cykl felietonów Grzegorza Drozda, dziennikarza WP SportoweFakty.
***
Za sprawą operatywności Jerzego Kaczmarka na prima aprilis w 1990 roku nad Bystrzycą zadebiutował mistrz nad mistrze - Hans Nielsen. Duński champion dojechał z Okęcia na stadion Motoru eskortowany przez policję. Tadeusz Supryn, kierownik lubelskiej ekipy, kontrakt z Nielsenem skwitował krótko: "Kupujemy Nielsena, żeby żyć". Motor był beniaminkiem i potrzebował wzmocnień, aby nawiązać walkę w okrojonej właśnie Ekstraklasie z dziesięciu do zaledwie ośmiu drużyn. Można by rzec - historia zatoczyła koło. Motor awansował do elity i wedle fachowców ma problem z siłą rażenia swojego składu. Niektórzy obrażają się na słowa o kiepskim składzie Motoru. Nie zapominajmy, że to jest tylko żużel. Gra i zabawa. Każdy ma prawo stwierdzić, że Motor dostanie w tyłek czternaście razy i z hukiem spadnie do drugiej ligi.
Zamiast cietrzewić się na podobne słowa lublinianie powinni uśmiechnąć się pod nosem, i krzyknąć: jeszcze wam pokażemy! A jeśli nie, to merytorycznie wytłumaczyć, dlaczego ów delikwent jest w błędzie. Natomiast nieporozumieniem jest linczowanie kogoś za jego poglądy nt. poziomu sportowego którejś z drużyn. Co innego gdyby ktoś zjechał do Lublina na mecz finałowy z ROW-em Rybnik i zamiast opisać to spotkanie jako wielkie żużlowe święto z pełnią dramaturgii, to skupiłby się na tendencyjnym opisie. O tym, że stadion jest ze starego betonu i się sypie, przy parkingu plątał się brudny kundel, w kasie bilety sprzedawała stara brzydka baba, kibice woleli stać w kolejce po hot-dogi niż oglądać żużel, a ojcu stojącym z dzieckiem na łuku groziło trwałe kalectwo z powodu lecących spod kół kamyków. Przypomina Wam to coś? Bo mnie tak. Standard w opisywaniu brytyjskiego żużla przez krajowych "pismaków". Na taki numer wkurzyłbym się, ale nie o krytyczne oceny składu ulubionego zespołu, bo to zwyczajnie dziecinne.
A czym innym są jeszcze czarne proroctwa dziennikarzy o bankructwie i niewypłacalności któregoś z klubów. Tu dopiero może serce zaboleć. Zwłaszcza jak czytasz ciągły hejt pod adresem swojego klubu. Że nie może im się udać, ich plany to mrzonki, i że na pewno to wszystko szlag trafi, bo ja wam mówię. Nie będę obwijał w bawełnę. Wiecie, że jestem z Rzeszowa i każdy teraz się uśmiechnie, że bronię prezesa Nawrockiego, który jest na tapecie w mediach od dłuższego czasu. Nie bronię. Ani nic biznesowo mnie z Nawrockim nie łączy, ani nie zarobiłem we współpracy z nim jednej złotówki. Jeśli Stal zbankrutuje, to trudno.
W tym przypadku nie będę robił wyjątku i zgodnie z tym, co twierdzę od lat napiszę, że jeśli długi nie będą spłacone na zero, to jest to koniec Stali Rzeszów na zawsze i rok przerwy od startów w rozgrywkach ligowych nie może tego faktu zmienić. Nowy klub powinien zaczynać z nową historią, bez prawa kojarzenia go z dorobkiem, tradycjami i historią Stali Rzeszów, dwukrotnym mistrzem Polski w latach 1960-1961. Nie jestem obłudnikiem jak inni, którzy zawile tłumaczą, że poprzednik-bankrut to był inny klub, niż ten działający obecnie. Ale zdobyte medale jakoś wrzucają do jednego worka, a także historię i tradycje łączą w jedną całość.
ZOBACZ WIDEO Kacper Woryna: Nie wyobrażam sobie klubu bez prezesa Mrozka. On zna się na żużlu, a takich ludzi brakuje
Czyli jeśli Nawrocki okaże się Dyzmą i za jego kadencji Stal padnie, nie będę szukał tłumaczeń. Jeśli miałoby to oznaczać koniec żużla w Rzeszowie, to niech tak będzie. Widać nie potrzebują tu żużla skoro nie znajdują się pieniądze na ten sport. Może Nawrocki będzie po prostu tym, który akurat zgasi światło? Co poradzić, że tylko on był chętny przejąć ten dryfujący statek. Jeśli Nawrocki będzie dłużnikiem wielu podmiotów, z którymi współpracował w żużlu, to będę im współczuł i życzył odzyskania pieniędzy. Ale do złych wieści o kondycji finansowej Stali podchodzę jednakowo jak w przypadku każdego innego klubu żużlowego z podobnymi rozterkami. Roztropnie, nie feruję wyroków i trzymam kciuki, że wszystko będzie dobrze i martwię się o losy organizacji. Każdy klub jednakowo szanuję i jest mi na swój sposób bliski.
Dlatego jako nastolatek wsiadałem do pociągu za odłożone w trudzie kieszonkowe i jechałem na magiczne Kryterium do Bydgoszczy, do Wrocławia zobaczyć kultowy Olimpijski, przejmowałem się kłopotami finansowymi opolskiego Kolejarza i banicją Ostrowa w lidze. Tymczasem odnoszę nieodparte wrażenie, że wielu dziennikarzy wręcz z nieskrępowaną radością czyha na potknięcia klubu z Rzeszowa. Że na wieść o szalonych pomysłach nowego szefa Stali wręcz skręcało w żołądku: Ała!, rety! Nie, to nie może się udać! W Rzeszowie?! Toż to nawet Ferdek Kiepski ma z nich polewkę.
Wojciech Koerber chyba za punkt honoru przypisuje sobie, aby w każdym felietonie wbić szpilkę Stali. Cieszę się, że tak dba o wierzycieli Nawrockiego. Panie Wojtku nie będę panu dyktował, ani narzucał, o czym i o kim ma pan pisać w swoich felietonach. Ale jeśli mogę o coś prosić, to niech pan już sobie daruje teksty o Nawrockim. W pana felietonach enty razy przeczytałem o tym, że klub z Rzeszowa splajtuje i to nie może się udać. To już wszyscy wiemy. Pozostało tylko odliczanie. Skoro to już pan ustalił, bardzo pana proszę o analizę szans przetrwania pozostałych klubów w Polsce. Czy przetrwa na ten przykład Kraków, Bydgoszcz, Piła, Rawicz? Jak tam spłaty długów w innych miastach za poprzednich działaczy? Niech pan zacznie od analizy dłużników Zbigniewa Morawskiego. Pan przecież o tych biednych oszukanych ludziach myśli z równą troską jak o dłużnikach Nawrockiego.
Ktoś skontruje: sam o tym napisz. Sęk w tym, że ja tą tematyką tj. przepowiadaniem, który klub upadnie, bo jego prezes to krętacz, w ogóle się nie zajmuję. Skoro znalazł się w tej tematyce fachowiec, to skorzystajmy z jego umiejętności w większym zakresie. Kto wie, ile portfeli może pan Wojtek uratować? Z całym szacunkiem, ale ten pański chocholi taniec nad rzeszowskim żużlem wygląda jakby karmił się pan problemami Rzeszowa. Nie potrafię wyobrazić sobie, powtórzę to raz jeszcze - nie potrafię sobie wyobrazić abym przez pół roku tekst w tekst pisał: słuchajta, ten Kowalski z Wrocławia to musowo jakiś krętacz i mówię wam, ten jego klub upadnie. Nie wiem, co musiałoby mnie determinować, aby w tak zajadliwy sposób skoncentrować się na wybranym klubie. Nie mam nic przeciwko temu żeby pan Koerber bądź ktokolwiek inny pisał o problemach finansowych klubów żużlowych w tym i z Rzeszowa. Ale dlaczego tematem-problemem, który ma znamiona powszechnego, autor zajmuje się tak pobieżnie, wyrywkowo i wybiórczo? W Rzeszowie tylko kręcą?
Niepojęty dla mnie jest ton komentarza polskich dziennikarzy o cyklu Diamond Cup. Jeśli na wiosnę czytam "po co komu ten cykl?", to ja się poważnie zastanawiam, czy tacy w ogóle lubią żużel? Czy zdaniem autora podobnych słów zawodów żużlowych na świecie jest przesyt? Czy uważa, że we Francji, w Krsko, czy nawet Motali jest za dużo żużla? Czy uważa, że średniacy światowi jak Jamróg, który jak sam opowiada ledwie wiązał koniec z końcem, czy Hougaard, który zakończył karierę, bo mało zarabiał, mają za dużo pieniędzy i możliwości do jazdy? Tu nie chodzi o Nawrockiego. Tu nie chodzi o to, że Nawrocki jest prezesem w Rzeszowie. Przynajmniej mnie nie chodzi. Natomiast odnoszę wrażenie graniczące z pewnością, że autorom tych słów właśnie o to chodzi, czy raczej ich to boli.
Mnie zaś chodzi o żużel. I każdy, kto śledzi moje teksty wie, że jestem uczulony na tematy takie jak popularyzacja żużla na świecie, jak wyrównanie szans do uprawiania żużla i zarabiania na nim. Dla mnie sposób, w jaki był komentowany Diamond Cup rodził spory niesmak. Piać nie było nad czym, ale nie doszukałem się słów typu: zapowiadało się ciekawie. Szkoda, że nie wyszło, ale brawa za odwagę. Były za to kpiny, tendencyjne newsy przeplatane negatywnymi komentarzami i prześmiewcze tony. Świeżakowi można dołożyć. Szarpnął się z motyką na słońce, to teraz niech ma za swoje. Na szczęście świeżakowi się nie udało i ten mały zgorzkniały, betonowy układ sił i ról może trwać w najlepsze. Co innego skrytykować zawody w Chorzowie. Finał SEC był pod względem sportowym do bani, ale tu trzeba uważać na każde wystukane słowo. Nigdy nie wiadomo, gdzie i kiedy dobra komitywa z wpływowymi ludźmi w polskim żużlu może się przydać. Toteż nigdzie nie przeczytałem, że finałowa runda SEC-u była antypropagandą żużla, pomyłką, amatorszczyzną w układaniu toru i inne takie słowa, które regularnie padają przy okazji Grand Prix.
Mnie rożni od podobnych delikwentów fakt, że nie rzucam się wybiórczo nikomu do gardła i równo wszystkim kibicuję. Niech na żużlu zarabia Nawrocki, One Sport, BSI i kolejni śmiałkowie. Niech będzie zdrowa rywalizacja. Bo wtedy najwięcej ugra speedway. A jeśli krytykuję, to w sposób wyważony i bez złośliwości tylko dlatego, że komuś coś nie wyszło np. z przygotowaniem toru. Ktoś spuentuje - mamy ci dać medal Drozd za tę wspaniałą postawę, która jest podstawą nie tylko dziennikarstwa, ale i zwykłej ludzkiej etyki? Etyka w mediach głównie funkcjonuje w podręcznikach, ale w prawdziwym życiu nie ma większego zastosowania. Kiedyś mi to wytłumaczył kuzyn. Jadąc ze mną autobusem zadał mi pytanie: Grzesiek, a jakie ty masz przekonania polityczne? A ja na to: jak to jakie? Żadne, przecież chcę być dziennikarzem. Na to kuzyn: to dokładnie odwrotnie wszystko działa. Bez przekonań nie masz szans być dziennikarzem - i tu padły słowa klucz - musisz być pod kogoś podpięty. Inaczej u nikogo nie wzbudzisz zaufania i nikomu nie będziesz potrzebny.
Dalsza część felietonu na drugiej stronie -->>
[nextpage]No więc ja nie jestem pod nikogo podpięty. Jestem życiowym i żużlowym Don Kichotem i walczę z wiatrakami o rzetelność i obiektywizm. Czyli z nikim nie trzymam, czyli nikomu nie jestem potrzebny. Ani BSI, ani One Sport, ani... Nawrockiemu. Ale taki sobie będę. Takie moje prawo i chęć, jak pana Koerbera żeby pisać o tym, że Rzeszów wyzionie ducha. A skoro już tak, to gorąco kibicuję każdemu, kto poświęci sekundę życia i złotówkę ze swojej kieszeni żeby w jakimkolwiek miejscu, choć przez chwilę zawarczały żużlowe motocykle. Niech zawodów żużlowych będzie jak najwięcej. O diamenty, funty, pralki i telewizory. Diamond Cup nie wyszedł. Poprzedniej zimy w mojej jedynej rozmowie - przez telefon - odradzałem Nawrockiemu ten pomysł. Dużo miejsca poświęcam temu tematowi z jednego powodu.
Przy okazji tego projektu chcę zwrócić uwagę na to, jak trudno jest zorganizować żużel, a jeszcze trudniej na nim zarobić i kibicujmy tym, którzy porywają się na tworzenie żużla - let's make speedway. Jak trudno to zrobić przekonało się o tym wielu. Jedna z firm za własne prywatne pieniądze zorganizowała pod koniec 2017 zawody w Krośnie. Było kilka głośnych nazwisk. Przyjechał nawet Maciek Janowski. Naszą gwiazdę przyszło oglądać... 400 osób. To są fakty. Organizatorzy dołożyli z własnego portfela. Ilu mamy świrów, którzy zaryzykują pieniądze jak Nawrocki? Na takie szaleństwo mógł szarpnąć się tylko człowiek spoza żużla. I tak właśnie się stało. W arcytrudne wyzwania zwykle pakuje się ten, kto nie wie, co go czeka. Dobrze wiecie, że gdyby nie publiczne środki, to dla przykładu niektóre rundy SEC, czy SGP byłyby pod kreską. Nawet w Polsce tak dobrze zorganizowane i rozreklamowane cykle, które transmitują potężne stacje telewizyjne mają problemy ze zbudowaniem frekwencji.
Ale czy to powody do satysfakcji i bicia piany? Raczej nie. Czemu tak trudno zarobić poza ligą, to temat na inny wątek. Bo jest on skomplikowany. Ale w największym skrócie: wartość żużlowców się zdewaluowała, i ja o tym przestrzegałem ponad 10 lat temu. Włosy na głowie mi się jeżyły, gdy czytałem opinie kibiców, że gwiazdy jeżdżące w mistrzostwach świata to średniacy. Teraz niemalże to już wszyscy średniacy. No, może poza Zmarzlikiem. Poza Bartkiem wszyscy są średniakami; zawodzą, jeżdżą w kratkę, więc nie ma prawdziwych mistrzów. I po co oglądać turnieje dla średniaków? I po co oglądać tych samych średniaków dziesiąty raz w tygodniu? Lukier się przejadł. Czołowe cykle i ligi są full napakowane co do kości najlepszymi nazwiskami. W takim układzie skąd brać nowych zawodników choćby na transfery? Chyba z kosmosu.
Okres transferowy zawiódł i był ponoć nudny. Mnie on od lat nie fascynuje. Żużel pojmuję głównie na płaszczyźnie indywidualnej. Roszady kadrowe analizuję pod kątem przebiegu kariery zawodnika. Kto mu będzie płacił, ile będzie jeździł, na jakim torze i na jakim poziomie rozgrywek. Narzekacie na ploty transferowe i zarzucacie "pismakom" nierzetelne informacje. Przecież środowisko tym żyje. Uwielbiacie spekulacje transferowe. Część z Was otwarcie deklaruje, że sezon ogórkowy lubi niemalże tak samo jak "żużel w akcji". Łatwo krytykować "pismaków" za roznoszenie plotek. Łatwo to przychodzi również kolegom po fachu, którzy nie żyją z newsa, a np. komentują sobie wyścigi. Dziennikarstwo newsowe, to bardzo ciężki kawałek chleba. Tu nie da się odpłynąć w sentymentalizmie, kolorowym świecie i super jegomościach jeżdżących na poletku Monmore Green. Ja to rozumiem i nie krytykuję tylko dlatego, że jestem w komfortowej sytuacji i nie muszę tego robić żeby mieć pieniądze.
Spekulacje transferowe, plotki i szumne tytuły, to nie moja bajka. Ale jeśli mam komfort, że nie muszę tego robić, aby mieć chleb, to nie będę jeździł po kimś, kto akurat to robi, przy okazji siebie gloryfikując jaki to ze mnie równy gość, bo ja tylko czysty żużel, adrenalina, nie jestem gryzipiórkiem za biurka z komputerem i szanuję chłopaków. Żużel to jest rodzaj showbiznesu. Tu nie bierze się jeńców. W Polsce z żużlowcami obchodzi się jak z panienkami. Przeczytałem niedawno, żeby w ogóle im dać spokój z głupimi pytaniami po zawodach. Może w ogóle dajmy im spokój? I nie uważam, że żużlowcom dzieje się w mediach krzywda. Że jest wylewany na nich hejt i są traktowani przedmiotowo. Uważam wręcz odwrotnie. Wszyscy się z nimi patyczkują, uważają na słowa i jak tak dalej pójdzie, to nie będzie można napisać, że Janowski spieprzył wejście w łuk. No bo jak to? Przecież chłopak jest ambitny, fajny, a najlepiej to "wsiądź za niego na motor".
Więc skoro nie mogę napisać, że Janowski jest za mało ostry żeby zdobyć medal - na marginesie: nie uważam tak, po prostu w sezonie 2018 trzech było od niego lepszych - to, co innego mam robić jeśli nie mogę oceniać żużla? Aha... wiem. Jak to kiedyś napisał Kacper Gomólski na Twitterze: dziennikarze mają tylko informować. Ot, wytłumaczył od czego jest dziennikarz. Nie, wcale nie. Jak każdy ma prawo do własnych obserwacji, bo na tym polega ta zabawa. Że ją śledzimy, pasjonujemy się, oceniamy i komentujemy. To zajęcia dla nas - obserwatorów. Jeśli miałbym tego nie robić, to po co w ogóle oglądać żużel? Natomiast, jeśli komentujący pisze bądź mówi bzdury, to sam sobie wystawia świadectwo i sam zostanie oceniony przez resztę. Natomiast nie można nikomu zabraniać prawa do tych ocen.
Odszedł Jerzy Kaczmarek, a także odeszły czasy charakterystyczne za jego kadencji w żużlu. Dziś już nikt nie wyczaruje mistrza świata Nielsena. Najlepsze karty są rozdane i... zdarte. Nie ma żużlowców na rynku. Tak de facto są, ale nie ma Kopciuszków, którzy "zrobią różnicę" jak Hans. Presję potęgują skąpe rozgrywki zbudowane w oparciu o osiem ekip i czternaście kolejek. Każdy mecz jest o życie, o punkty, o bonusy, o play-off, o medale. W skrócie: każdy mecz jest o złoto. Tu nie ma marginesu błędu. Ale chcę was uspokoić. Nie wierzcie prezesom, trenerom, menedżerom i dziennikarzom, że układ sił jest zabetonowany. Życie nie lubi próżni, a żużel na pewno. Młodzież będzie atakowała i się rozwijała. Wierzę w Bartkowiaka, Cierniaka i pozostałych młodych gniewnych.
Wierzę w sport i w to, że w żużlu wygrywa ten, kto lepiej skręca w lewo. Może trochę jak Don Kichot, ale co mi tam. Wierzę w to, co widzę na torze, a widzę, że Motor wcale nie jest na straconej pozycji (w końcu to miał być tekst o szansach Motoru w elicie), gdy patrzę na szalone szarże Michelsena, geniusz Lamberta, bajecznego technicznie Jonssona i zimny instynkt młodego Lamparta.
Grzegorz Drozd
na Instagramie 
na Facebooku 
Pozdrowienia z SoCal. Czytaj całość
Świetne pióro i częściej proszę!
Która drużyna w przyszłym sezonie spadnie z Ekstraligi i dlaczego będzie to Motor Lublin?
Ale mam kaca po wczorajszych andrzejkac Czytaj całość