Ranking żużlowców niezawodnych

11. Matej Zagar, śr. 2,0

Słoweniec to solidna marka z tendencją do bycia znakomitym. Zwłaszcza na trudnym technicznie torze w Gorzowie jest nie do pokonania. Zagar, jak przystało na komandosa, praktycznie nigdy nie ulega presji i zawsze staje na wysokości zadania. Im trudniejsza robota do wykonania, tym lepszy jest Matej. [olist] W biegach nominowanych w jego przypadku dość mocno rzuca się w oczy dysproporcja między wynikami osiąganymi na torze domowym, do tych na wyjeździe. O ile u siebie był hegemonem, którego ograć byli w stanie tylko mistrz świata Tai Woffinden oraz więcej niż rewelacyjny w derbach Lubuskiego Darcy Ward, o tyle na wyjazdach jego dyspozycja tak znakomita już nie była. [/olist]

10. Paweł Przedpełski, śr. 2,08

Rewelacyjny junior, który często sam ciągnął toruński wózek. Mimo że w ekipie Jacka Gajewskiego był najmłodszy, to właśnie on w najważniejszych momentach był najskuteczniejszy. Średnia i tak nie do końca mówi wszystko, bo "Pawełek" w wielu meczach walczył z kontuzjami i nie pokazał jeszcze wszystkiego na co go stać.

W tym zestawieniu "niezawodnych" jest jedynym przedstawicielem toruńskich Aniołów, a w tym przypadku liczby i statystyki nie kłamią, Przedpełski, kiedy był zdrowy, wówczas był skuteczny i imponował równą formą, czego raczej nie można powiedzieć o jego kolegach z zespołu. Dla Pawła nie było różnicy, czy śmiga po Motoarenie, czy na obcych torach, wszędzie był tak samo solidny.

9. Piotr Protasiewicz, śr. 2,1

Filar i opoka Falubazu od lat. Klasę Protasiewicza na żużlowych arenach znają wszyscy. "PePe" to typ zawodnika jaki kibice lubią najbardziej: waleczny i nieustępliwy. Największą wartość pokazuje wtedy, kiedy drużyna potrzebuje go najbardziej. Kapitan o jakim inne ekipy mogą tylko pomarzyć.

Co ciekawe w zeszłym roku "PePe" wyższą średnią wykręcił na wyjazdach, jednak na jego niekorzyść działały trapiącego go kontuzje. Dość charakterystyczny dla niego był słabszy początek sezonu, ale za to piorunująca końcówka. Cóż, prawdziwych mężczyzn poznaje się po tym jak kończą, jak to mawiał klasyk.

8. Tai Woffinden, 2,11

Tai, jak przystało na dwukrotnego, w tym aktualnego, mistrza świata jest jedną z najskuteczniejszych strzelb w Ekstralidze. W zasadzie nie zawodzi, a kiedy jest w formie (a zazwyczaj w niej jest) na "Tajskiego" nie ma haka. Piętnaste biegi to jego królestwo i kiedy rozstrzygają się losy meczu, drużyna z Wrocławia jest w pewnych rękach Brytyjczyka, a Piotr Baron i kibice mogą być spokojni o wynik.

Na wrocławskim (później także częstochowskim) owalu, w biegach nominowanych "Woffy" przyjechał za rywalem tylko raz. Szczęśliwcem, który go pokonał była Grigorij Łaguta. Trochę słabsze były wyjazdy w wykonaniu mistrza świata, ale i na nich, pod koniec sezonu bardzo się poprawił.

7. Darcy Ward, 2,14

"Darky" późno rozpoczął sezon, a jak go skończył wszyscy doskonale wiemy. Zdecydowanie był to zawodnik na miarę mistrza świata, tragiczny wypadek zniszczył wszystko. Jednak wracając do tego co było na torze, młody kangur, który najpóźniej dołączył do Falubazu był w znakomitej formie.

Z wielką przyjemnością można było patrzeć jak śmiga po torze szybko i skutecznie, a duet Jacek Frątczak, Sławomir Dudek do zadań specjalnych w ciemno mogli oddelegowywać właśnie Warda, bo jemu niestraszni byli żadni rywale. W meczach wyjazdowych w biegach nominowanych pogromcy nie znalazł, na takie wyczyny stać tylko największych!

6. Maciej Janowski, 2,19

Za "Magicem" bardzo trudny sezon, ale też bardzo udany. Został Indywidualnym Mistrzem Polski, utrzymał się w stawce Grand Prix i wygrał tam także swój pierwszy turniej w karierze, a także wywalczył srebro DMP ze Spartą. W lidze był prawie nie do ugryzienia, co więcej koledzy z zespołu zawsze mogli liczyć na jego pomocy. Magic do swoich punktów dorzucił też aż sześć bonusów w biegach nominowanych co jest jednym z lepszych wyników w lidze.

Zresztą Janowski pod taśmą w biegach nominowanych stawał w ubiegłym sezonie aż szesnaście razy, z czego raptem dwa razy linię mety mijał jako ostatni. Co ciekawe obydwa miały miejsce w Częstochowie. Może i dobrze, że Sparta tylko dwa razy musiała być pod Jasną Górą w roli gospodarza?

5. Greg Hancock, śr. 2,4

O Amerykanie napisano i powiedziano już chyba wszystko. Jego wielkie umiejętności i doświadczenie pozwalają na wygrywanie, kiedy drużyna najbardziej tego potrzebuje. Jednak "Grin" to nie tylko punkty na torze, ale i pomoc młodszym kolegom oraz świetny duch zespołu. W biegach nominowanych? Kwintesencja speedwaya.

Spokój, opanowanie, zimna krew i przemyślane ataki. Hancock jest wielki i najlepiej pokazują to najważniejsze wyścigi. Równa, znakomita forma przez cały sezon, na wszystkich stadionach, niezależnie od warunków, od rywala i czegokolwiek innego. Po stokroć klasa!

4. Jarosław Hampel, śr. 2,5

Wielki pechowiec ostatniego sezonu. W decydujących biegach meczu zdążył wystąpić zaledwie 6 razy, ale za to z jakim skutkiem: 13 punktów i 2 bonusy. Oto jego wynik. Już się tego nie dowiemy, ale można przypuszczać, że sezon dla Falubazu ułożyłby się zupełnie inaczej (najprawdopodobniej lepiej), gdyby nie kontuzja Jarka.

Hampel może nie jest najbardziej widowiskowym zawodnikiem, ale jest zabójczo skuteczny, a o to właśnie przecież chodzi. Zwłaszcza wtedy, kiedy ważą się losy meczu. Teraz kibice z niecierpliwością czekają , aby zobaczyć "Małego" z powrotem na torze.

3. Piotr Pawlicki, śr. 2,5

Drugi junior na liście najbardziej niezawodnych zawodników. Menedżer Adam Skórnicki bardzo często wyciągał Pitera niczym asa z rękawa, a ten w 14 biegu przechylał szalę zwycięstwa na korzyść Byków. W tym roku Piotrka czeka cała masa wyzwań, ale sądząc po wynikach osiąganych w wyścigach ze świetną elitą jest w pełni gotowy, aby im sprostać.

Bardzo ważne w przypadku Piotra jest to, że na wyjazdach w tych najważniejszych biegach był równie skuteczny co u siebie. Drugą istotną sprawą jest wysoka forma utrzymana przez cały sezon, a mało któremu zawodnikowi się to udaje, zwłaszcza w tak młodym wieku.

2. Bartosz Zmarzlik, śr. 2,54

Następca Tomasza Golloba. To określenie pada coraz częściej i coraz śmielej. Nie przypadkowo. Podobnie jak Piotr Pawlicki, Zmarzlik królował w biegach z numerem 14, co więcej w tym roku jest szansa na powtórkę, ponieważ przed Bartkiem jeszcze rok w gronie juniorskim. Jednak znów podobnie do Pitera, Zmarzlika czeka piekielnie trudny rok. Czy sobie poradzi? Dotychczasowe wyniki napawają wielkim optymizmem. Na siedem biegów nominowanych rozegranych przed własną publicznością wygrał... siedem.

Dopiero w trzynastej kolejce lepszy od niego okazał się ultra ofensywny duet z Wrocławia Drabik-Janowski. Co więcej wyśmienicie Zmarzlik spisywał się także i na wyjazdach. Na obcym zanotował tylko jedną wpadkę, otóż "śliwkę" złapał w Toruniu, poza tym raz był drugi (w Lesznie), w reszcie swoich biegów metę mijał jako pierwszy. Talent czystej wody, bez dwóch zdań.

1. Nicki Pedersen, śr. 2,71

Bezkompromisowy Duńczyk jest jak kałasznikow: szybki i skuteczny. A na tę chwilę nie ma gościa lepszego do najtrudniejszych zadań niż Power. Nickiego kibice albo kochają albo nienawidzą. W Lesznie szybko zapałali do niego miłością, a przyczyną tego głównie było to, że był nieuchwytny dla rywali zwłaszcza w kluczowych biegach i często zapewniał tym zwycięstwa swojej ekipie. W zasadzie przez cały sezon zanotował tylko jedną (!) wpadkę w biegach nominowanych, a startował w nich aż czternaście razy. Miało to miejsce we Wrocławiu, gdzie leszczyńskie Byki zebrały potężny łomot o Sparty, a sam Nicki zanotował tylko sześć oczek.

Na podsumowanie swojego (i reszty zespołu) występu w biegu numer 15 przyjechał za parą Jędrzejak - Woffinden. Ale może to i dobrze, że taki mecz przytrafił się Pedersenowi, bo pokazał nim, że też jest tylko człowiekiem, a nie maszyną. Jednak mówię to oczywiście z przekąsem, ponieważ Powera "czepić" się nie można, bo przez calutki sezon był zabójczo skuteczny co w dużej mierze przyczyniło się do jego pierwszego w karierze Drużynowego Mistrzostwa Polski.

W rankingu niezawodnych zawodników jest pewnie kilka niespodzianek. Dobrą wiadomością dla polskich kibiców jest obecność wielu krajowych żużlowców (w tym aż trzech juniorów!). Co ciekawe pod tym względem okazali się lepsi niż niektóre gwiazdy światowego speedwaya. Za to zawodnicy z podium ostatniego syklu Grand Prix nie zawodzą i znajdują się w pierwszej dziesiątce, a ich trenerzy mogą im w pełni zaufać w najbardziej kluczowych momentach zawodów.