Wojciech Kurtyka: Mackiewicz był obiektem szyderstwa i kpin. Dla mnie to niebywały artyzm

niezaleznie od tego co pisza wszyscy mistrzowie, eksperci od komentarzy na kazdy temat dla mnie jest bohaterem

brawura , niedbalstwo , lekkomyślność itd?

się z tej góry jeszcze ZEJŚĆ i to o WŁASNYCH SIŁACH (nie tak jak ta Francuzka, którą trzeba było znosić). Tyle jest pitolenia, że to jakaś „walka z górą”, „wyrównywanie z nią rachunków” i tego typu puste słowa, a przecież tak naprawdę z górą wygrywasz, jak z niej wrócisz, a nie jak tam zginiesz. To przecież logiczne dla rozumnego człowieka. Nawet jeśli założyć, że Mackiewicz wlazł na szczyt, to niby dlaczego oceniać jego wynik tak samo jak to, co osiągnął wcześniej Simone Moro, który tak się przygotował i tak rozłożył siły, że wszedł zimą na Nanga Parbat i wrócił cało. Chyba jasne, że dużo łatwiej (choć oczywiście nadal bardzo trudno) jest tylko WEJŚĆ na Nanga Parbat, niż wejść i potem samodzielnie zejść. Do tego to głupie rozumienie zdobywania szczytu przez samo „wejście” prowadzi do licznych tragedii, bo potencjalni zdobywcy (jak Mackiewicz) są tak zaślepieni wejściem, tak na nim skoncentrowani, że zapominają o konieczności zejścia. Gdyby jeden z drugim miał świadomość, że „zdobycie” nie zostanie zaliczone, jeśli nie wróci sam i o własnych siłach, to by się może zastanowił w krytycznym momencie, czy nie odpuścić danego dnia i czy nie spróbować następnym razem. A jak ma wbite w czerep, że będzie podziwiany za samo wejście, nawet jak zginie (a wręcz stawiany wówczas jako wzór i autorytet) to nie działa racjonalnie i jest tak jak jest. Dlatego cała ta sprawa to bardzo zły przykład i zły wzór naśladowania dla młodych ludzi, którzy pasjonują się tą tematyką. A już najgorsze jest to jego podziwianie za amatorszczyznę i brak profesjonalizmu i bardzo przykre, że robi to ktoś tak znany i szanowany jak pan Kurtyka. Nie rozumiem jak to jest, że szydzi się z ludzi, którzy łażą po Tatrach bez przygotowania np. w klapkach i japonkach (mógłbym wklejać tony linków z artykułami), a jego się podziwia. Przecież to jasne, że w chodzić w japonkach po Tatrach jest dużo trudniej niż w butach trekkingowych, więc chyba takie osoby powinny być szczególnie szanowane za stawianie sobie wyzwań i nie chodzenie na łatwiznę, a nie potępiane. Pierwszy z brzegu artykuł z Internetu w tytule głosi "Śnieg, wiatr, a oni bez raków i kijów wybrali się na Śnieżkę. Sprowadzili ich ratownicy". Pod artykułem same szyderstwa, a brak głosów podziwu dla młodych, nieszablonowych, kochających wolność i mających własne zasady ludzi, którzy na miarę własnych możliwości w sposób nieustraszony stawili czoła żywiołowi. Co prawda polegli, ale jakaż piękna to była walka. Nie każdy musi sobie wyznaczać przecież od razu takie cele jak Mackiewicz, żeby zdobywać góry w Kanadzie bez nieprzemakalnej kurtki i z linami rolniczymi. Jak widać bohaterowie są wśród nas, trzeba ich tylko umieć dobrze poszukać, a nie zachwycać się Mackiewiczem. A jeśli ktoś uważa, że na szacunek zasługują tylko ci, którzy przez swoją nieodpowiedzialność zginęli, to niestety w samych Tatrach ginie co roku mnóstwo osób.