To nie mróz jest największym wrogiem himalaistów w strefie śmierci

Szymon Mierzyński 28 Marca 2018, 13:56

Getty Images / Adam Pretty / Góry na Alasce

• Simone Moro z uznaniem o Polakach. "Macie niezłomną mentalność"

To ekstremalny wynik. Na poziomie morza norma to ok. 13 kPa. Jeśli u pacjenta przebywającego na oddziale intensywnej terapii wartość ta spada do 6 kPa, oznacza to niemal pewną śmierć.

Właśnie niedotlenienie organizmu to największe niebezpieczeństwo dla człowieka na dużych wysokościach. Bywają osoby, którym ta przypadłość doskwiera już na 1500 m n. p. m. Zazwyczaj zaczyna się ona jednak od 2500 m, a warunki ekstremalne panują od 5500 m wzwyż.

8000 m n. p. m. i wyżej to już tzw. strefa śmierci. Zawartość tlenu w powietrzu to wprawdzie wciąż 21 proc., lecz ciśnienie spada trzykrotnie (do 300 hPa), a to oznacza, że każdy oddech dostarcza organizmowi trzy razy mniej tlenu niż na dole. Doskonale obrazuje to przykład podany przez członka Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Górskiej, Roberta Szymczaka. - To tak, jakby nałożyć sobie na głowę foliowy worek - mówi lekarz.

Niedotlenienie organizmu niesie ze sobą mnóstwo niebezpieczeństw. Bardzo groźny jest obrzęk płuc. W takiej sytuacji pomogłoby podanie tlenu, tyle że sporo himalaistów nie nosi go przy sobie podczas ataków szczytowych.

Obrzęk mózgu z kolei wywołuje dolegliwości podobne jak u osoby będącej pod wpływem alkoholu - zawroty głowy, zaburzenia równowagi, a także problemy z mówieniem i koordynacją.

Dlatego w tzw. strefie śmierci (powyżej 8000 m n. p. m.) trzeba działać szybko. Po udanym ataku szczytowym przebywanie na wierzchołku powinno trwać maksymalnie kilka minut, potem należy zacząć schodzenie w dół. W przeciwnym wypadku rośnie ryzyko wyniszczenia organizmu spowodowane niedotlenieniem, odwodnieniem, wychłodzeniem i zmęczeniem. Aż 30 proc. zgonów w Himalajach spowodowane jest właśnie wyczerpaniem podczas schodzenia.