Reprezentant Chorwacji w Stelmecie Enei BC

gra w jakiś prestiżowych rozgrywkach. Wiadomo, że to może powodować frustracje wśród tych, którzy grają mniej. Nad tym można zapanować, gdy każdy zawodnik wie jakie ma zadania do wykonania i akceptuje to. Tylko jak zapanować nad frustracjami graczy, jak zbudować tzw. szatnię, gdy obie te sytuacje występują na raz, gdy te frustracje napędzają jedna drugą. Wtedy jest tak jak mówił Florence: klub mi zalega pieniądze, a jednocześnie za duże pieniądze zatrudnia kolejnych zawodników, którzy zabierają mi minuty. Ani nie gram, ani kasy nie dostaję, a patrzę jak grają i zarabiają inni. Powiedzcie, jak zmotywować takiego zawodnika, by jeszcze poświęcał się na kreowanie gry dla innych? Jak na takim psychologicznym bagnie zbudować zespół?