Tomasz Frankowski: Lewandowski wszystko zamienia w złoto

WP SportoweFakty: Pracował pan z Robertem Lewandowskim przed Euro 2012, widział, jakie ma możliwości. Przewidziałby pan wówczas, że dojdzie do miejsca, w którym jest teraz?

 - Nie, choć nie miałem też wówczas doświadczenia z pracy z piłkarzami dużego formatu. Sam byłem zawodnikiem, który dobrze prezentował się w polskiej lidze, ale za granicą było już bez fajerwerków. Przez lata, od pokolenia Zbigniewa Bońka czy Grzegorza Laty, nie mieliśmy zawodników, o których świat rozmawiałby co tydzień. Widziałem wtedy w Robercie piłkarza pewnego siebie, który przekonywał, że w Borussii wygryzie ze składu wicekróla strzelców Bundesligi Lucasa Barriosa. Nie sądziłem wtedy, gdy wypowiadał takie słowa, że pójdzie mu aż tak dobrze.

Robert Lewandowski, czyli Adam Nawałka obudził śpiącego giganta

Co pan sobie pomyślał, gdy w Rumunii najpierw ogłuszony petardą upadł na boisko, a potem wrócił i strzelił dwa gole?

 - Zastanawiałem się przede wszystkim, czy będzie w stanie dalej grać. Widać było, że miał dylemat, że być może nie da rady. Jednak u niego wszystko układa się modelowo. Podniesienie się po petardzie, strzelenie dwóch goli pokazuje, że - jak to się mówi w piłce - jak żre, to żre. Byłem napastnikiem, przez 6-8 miesięcy strzelałem gole, ale zawsze zdarzyły się ze dwa miesiące słabsze. A on od startu w polskiej ekstraklasie w 2008 czego się nie dotknie, to zamienia w złoto.

ZOBACZ WIDEO Robert Lewandowski: Przez wybuch nic nie słyszałem, oczy też ucierpiały

Był przecież taki okres, gdy kibice chcieli go z kadry wyrzucać. 

 - Pamiętam, bo wtedy rozpoczynałem pracę z reprezentacją. Miał wówczas słabszą skuteczność, ale sytuacji nie brakowało, a to cenne dla snajpera. I na cztery sytuacje wykorzystywał jedną. Chyba z 80 procent kibiców miało do niego jakieś zarzuty. Ja natomiast, widząc go na codziennym treningu, wiedziałem, że sobie wkrótce poradzi i faktycznie w 2011 odpalił armaty. Przyznam też jednak, że w najśmielszych snach nie przypuszczałem, że aż tak bardzo dobrze mu będzie szło w tak długim okresie czasu.

Jest najlepszym środkowym napastnikiem na świecie?

 - Jest trzech, czterech piłkarzy, którzy mogą do tego miana pretendować, ale nas cieszy przede wszystkim, że jest tam Robert.

Łukasz Teodorczyk w kadrze pana przekonał?

 - Przekonuje nie tyle w kadrze, co grając za granicą od pół roku w Anderlechcie. W Dynamie Kijów też sobie radził. A przeszedł tam za 4 mln euro. Kluby nie wyrzucają w błoto takich pieniędzy. Łukasz do tego poziomu doszedł przede wszystkim pracowitością. Ta rozdmuchana afera z drinkiem trochę jego wizerunkiem zachwiała. Natomiast mecze z Rumunią i Słowenią pokazały, że trzeba na niego liczyć. Szczególnie, że na kilka miesięcy wypadł Arkadiusz Milik.

Afera alkoholowa była rozdmuchana czy może pomyślał pan, że faktycznie coś niedobrego dzieje się w kadrze?

 - Tak mi się akurat nie wydawało, natomiast nie ma co ukrywać, że pewne otrzeźwienie przyszło. I najwyraźniej było konieczne, skoro sztab i PZPN poważnie podeszli do tej imprezy.

Pojawiły się komentarze, że w końcu ta kadra, trochę imprezująca, jest taka, jak być powinna.

 - Nie ma co ukrywać, że abstynentów w piłce nie ma. Jeden wypije piwo, a drugi trzy drinki. Trzeba wiedzieć, kiedy, ile, z kim i gdzie. Ta kadra od dwóch lat, od wygranej z Niemcami, przedstawiana jest w krystalicznych barwach i ta mała rysa się przydała. Zwycięstwo w Rumunii było okazałe.

Mecz z Rumunią był najlepszy pod wodzą Adama Nawałki?

 - Trudno powiedzieć. Przypominam sobie świetny mecz wyjazdowy ze Szkocją. Zremisowaliśmy 2:2, ale pod kątem gry w piłkę to tamten mecz był chyba na wyższym poziomie.

Kamil Kosowski powiedział, że Piotr Zieliński ma umiejętności nawet na Barcelonę. Pan też go tam widzi?

 - Podobał mi się już 1,5 roku temu, gdy grał w Empoli. Powieszono na nim trochę psów, a chłopak ma dopiero 22 lata. Napoli, płacąc za niego 12 mln euro, wiedziało, na kogo wydaje pieniądze. Zieliński jest kreatywną dziesiątką. Piłkarzem, jakiego polskiej piłce od dawna brakowało i dlatego trzeba na niego chuchać i dmuchać. Daje nam możliwość zmiany taktyki na grę z jednym napastnikiem. I Piotrkiem podwieszonym wówczas pod niego.

Zderzył się pan w swojej karierze z siłą angielskiej piłki. Bartosz Kapustka w Leicester nie gra i to widać w kadrze. Powinien jak najszybciej zmienić klub?

 - Widzą go na treningach, będą wiedzieli, co z nim zrobić w styczniu. W Anglii popularne są krótkie wypożyczenia do klubów z Championship. Jestem przekonany, że jeśli do tego czasu Claudio Ranieri mu nie zaufa, to od stycznia będzie po prostu wypożyczany. Podpisał długi kontrakt, a pierwszy rok w przypadku wielu piłkarzy poświęcony jest na naukę i przygotowanie się. Trzeba dać mu czas. Choć w tym momencie to faktycznie chyba zbyt wysokie progi.

Duet Robert Lewandowski - Arkadiusz Milik można porównać z duetem Tomasz Frankowski - Maciej Żurawski?

 - To jak porównanie Ferrari i powiedzmy Audi. Nie za bardzo jest co porównywać. My graliśmy świetnie w polskich klubach, w eliminacjach, ale na wielkiej imprezie niczego nie ugraliśmy. Przerośli nas zdecydowanie. I bardzo dobrze, bo można usiąść na kanapie i z przyjemnością popatrzeć na piłkarzy naprawdę wielkiego kalibru grających dla naszych barw i wytrenowanych na polskich boiskach.

Rozmawiał Jacek Stańczyk