Wybraliście! Oto reprezentacja Polski wszech czasów

Jerzy Dudek

Choć nie osiągnął z Biało-Czerwonymi tyle, co Jan Tomaszewski czy Józef Młynarczyk, to w naszym plebiscycie zyskał większe poparcie niż oni. Numerem jeden w reprezentacji Polski został w 2000 roku, gdy na starcie przygotowań do el. MŚ 2002 postawił na niego Jerzy Engel. Selekcjoner nie zawiódł się na bramkarzu Feyenoordu Rotterdam, który w międzyczasie przeniósł się do Liverpoolu za 7,4 mln euro - od 2001 do 2016 roku był najdroższym polskim piłkarzem w historii.

Ślązak był ważnym ogniwem Biało-Czerwonych, którzy wywalczyli awans na mundial po 16 latach przerwy. Na samym turnieju, podobnie jak cała drużyna, spisał się już poniżej oczekiwań. W 2006 roku przeżył duży zawód, gdy Paweł Janas pominął go w powołaniach na mistrzostwa świata w Niemczech. Dudek o wszystkim dowiedział się z konferencji prasowej selekcjonera.

Do kadry wrócił, gdy objął ją Leo Beenhakker, ale Holender zrezygnował z niego po fatalnym występie Dudka przeciwko Finlandii. Trzy lata później po Dudka sięgnął z kolei Stefan Majewski, który przejął kadrę na dwa ostatnie spotkania przegranych el. MŚ 2010. I wreszcie trzeci powrót do drużyny narodowej Dudek zaliczył w czerwcu 2013 roku, ale miał on wymiar symboliczny - bramkarz, który karierę zakończył dwa lata wcześniej, rozegrał pożegnalny mecz. Występ przeciwko Liechtensteinowi był jego 60. w reprezentacji, dzięki czemu został członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta Polski.

Jerzy Dudek w reprezentacji Polski:

Łukasz Piszczek

Wychowanek Gwarka Zabrze karierę zaczął jako napastnik i w tej roli zadebiutował też w reprezentacji Polski. Prawym obrońcą został dopiero w 2009 roku za sprawą trenera Herthy Berlin, Luciena Favre'a i to był strzał w "10". Piszczek szybko stał się czołowym zawodnikiem Bundesligi na tej pozycji, a w kadrze wypełnił lukę powstałą po Marcinie Wasilewskim. Jako prawy obrońca w 2010 roku przeniósł się do Borussii Dortmund, gdzie wskoczył na jeszcze wyższym poziom i został jednym z najlepszych prawych obrońców Starego Kontynentu.

Od maja 2010 roku jest nieprzerwanie - nie licząc okresów kontuzji - jednym z filarów drużyny narodowej. Godnie reprezentował Polskę na Euro 2012 i 2016, a MŚ 2018 mogą być ukoronowaniem jego bogatej kariery.

Łukasz Piszczek w reprezentacji Polski:

ZOBACZ WIDEO Lotto Ekstraklasa zapadła w zimowy sen. Kto zaskoczył, kto rozczarował?

Jerzy Gorgoń

Pierwszy i nie ostatni "Orzeł Górskiego" w tym zestawieniu. Do kadry wprowadził go Ryszard Koncewicz, ale to u Kazimierza Górskiego stał się ważnym ogniwem drużyny narodowej. Potężnie zbudowany i dysponujący świetnym uderzeniem z dystansu, z którego robił użytek też w meczach kadry.

Na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku sięgnął po złoto, dwa lata później został z Polską trzecią drużyną świata na mundialu w RFN, a w 1976 roku dołożył do kolekcji wicemistrzostwo olimpijskie. Karierę reprezentacyjną zakończył po nieudanych MŚ 1978, na które Polska jechała w roli faworyta.

W plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza świata zajął bardzo wysokie, 15. miejsce.

Jerzy Gorgoń w reprezentacji Polski:

Kamil Glik

Kolejny przedstawiciel aktualnej reprezentacji. Kamil Glik zadebiutował w drużynie narodowej za kadencji Franciszka Smudy w trakcie przygotowań do Euro 2012, ale w kadrze na turniej się nie znalazł, o co miał duży żal do "Franza". Waldemar Fornalik  uczynił z niego podstawowego zawodnika, a Adam Nawałka zbudował wokół niego blok defensywny. Glik był jednym z bohaterów el. Euro 2016 i turnieju finałowego.

Uważany jest dziś za jednego z najlepszych środkowych obrońców Starego Kontynentu. Jest najdroższym polskim obrońcą w historii - po Euro 2016 Monaco wykupiło go z Torino za 11 mln euro.

Kamil Glik w reprezentacji Polski:

Adam Musiał

Od dekady Polska ma problem z wyszkoleniem lewego obrońcy wysokiej klasy, ale był czas, gdy z obsadą tej pozycji nie mieliśmy problemu. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku numerem jeden w Polsce i w Europie był Zygmunt Anczok, ale jego przygoda z kadrą dobiegła końca w zasadzie po IO 1972.

Kontuzje, które najpierw zahamowały, a następnie przerwały karierę Anczoka sprawiły, że jego miejsca w zespole Kazimierza Górskiego zajął Adam Musiał i to właśnie on zyskał największe poparcie w kategorii lewych obrońców.

Piłkarz będący żywą legendą Wisły Kraków uzupełniał blok defensywny Biało-Czerwonych w meczach MŚ 1974. Słynął z niesamowitej ambicji, wielkiej waleczności i żelaznego zdrowia, którymi nadrabiał niedostatki.

Adam Musiał w reprezentacji Polski:

Grzegorz Lato

Jedyny w historii polski król strzelców mundialu. Na turnieju w 1974 roku zdobył siedem bramek, w tym jedną w meczu o III miejsce z Brazylią (1:0), która dała Biało-Czerwonym srebrny medal.

Jest w ogóle najskuteczniejszym Polakiem w historii mistrzostw świata - na MŚ 1974, 1978 i 1982 wystąpił łącznie 20 razy, strzelając 10 goli. Ma w dorobku złoty medal IO 1972, srebrny medal MŚ 1974, srebrny medal IO 1976 i srebrny medal MŚ 1982 - takiej kolekcji nie ma żaden inny polski piłkarz.

Z gry w reprezentacji Polski zrezygnował po mundialu w Hiszpanii, ale dwa lata później zagrał w narodowych barwach jeszcze raz, by zaliczyć 100. występ z orłem na piersi.

Grzegorz Lato w reprezentacji Polski:

Grzegorz Krychowiak

Czwarty przedstawiciel aktualnej reprezentacji. W kadrze zadebiutował w 2008 roku już w wieku 18 lat za kadencji Leo Beenhakkera, ale na kolejny występ w drużynie narodowej czekał trzy lata. Franciszek Smuda nie brał go na poważnie pod uwagę przy ustalaniu składu na Euro 2012, choć Krychowiak był już wtedy w wieku "poborowym".

W reprezentacji zaistniał za kadencji Waldemara Fornalika, a pod skrzydłami Adama Nawałki został prawdziwym filarem Biało-Czerwonych. Jest jedynym zawodnikiem, który za kadencji aktualnego selekcjonera wystąpił od pierwszej do ostatniej minuty w każdym z meczów o punkty. W opinii wielu był najlepszym Polakiem na Euro 2016.

W ostatnim w 2016 roku meczu towarzyskim ze Słowenią był kapitanem drużyny narodowej po raz pierwszy w karierze.

Grzegorz Krychowiak w reprezentacji Polski:

Kazimierz Deyna

Zdeklasował konkurencję. Żaden inny piłkarz nie wygrał głosowania z taką przewagą, co "Kaka". Deyna to jeden z najlepszych piłkarzy, o ile nie najlepszy piłkarz w historii polskiego futbolu. Srebrny medalista MŚ 1974, złoty medalista IO 1972 roku i król strzelców turnieju w Monachium oraz srebrny medalista IO 1976.

Z orłem na piersi zagrał 97 razy, co daje mu trzecie miejsce w historii reprezentacji Polski pod względem liczby występów - ustępuje tylko Grzegorzowi Lacie i Michałowi Żewłakowowi. Z 41 bramkami na koncie zajmuje też czwartą pozycję w klasyfikacji najlepszych strzelców Biało-Czerwonych. Więcej goli dla kadry zdobyli tylko Robert Lewandowski (42), Lato (45) i Włodzimierz Lubański (48), ale to napastnicy.

W 1974 roku zajął trzecie miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza świata - w głosowaniu wyprzedzili go tylko Johan Cruyff i Franz Beckenbauer. Był pierwszym Polakiem wyróżnionym w ten sposób, a wcześniej został też wybrany do oficjalnej "11" MŚ 1974.

Kazimierz Deyna w reprezentacji Polski:

Robert Gadocha

Był jednym z najlepszych piłkarzy w historii polskiej piłki. Jego dryblingi, przypominające nieco zwody Arjena Robbena, działały na wyobraźnię tłumów. Sam wygrywał mecze, choć głównie dzięki wypracowaniu bramek kolegom. Podczas MŚ 1974 był jednym z najstarszych i zarazem najlepszych zawodników polskiej reprezentacji. Gola na mundialu nie strzelił, ale zaliczył aż siedem asyst! 8. piłkarz świata 1974 roku w plebiscycie "France Football".

Robert Gadocha w reprezentacji Polski:

Włodzimierz Lubański

Najmłodszy w historii reprezentant Polski - z orłem na piersi zagrał już w wieku 16 lat i 188 dni. Mało tego, już w premierowym występie w kadrze zdobył swojego pierwszego gola, co czyni go od razu najmłodszym zdobywcą bramki w historii reprezentacji Polski. Jest strzeleckim rekordzistą wszech czasów polskiej kadry - w 75 występach zdobył aż 48 bramek.

Być może, gdyby Kazimierz Górski w czasie mundialu w RFN miał do dyspozycji właśnie Lubańskiego, Polacy przywieźliby z Niemiec nie srebrny, a złoty medal? Gwiazdor Górnika Zabrze Weltmeisterschaft oglądał tylko w telewizji w czasie rehabilitacji po kontuzji kolana.

O powrót do zdrowia walczył łącznie dwa lata - na boisku nie było go w sumie przez 655 dni! - ale nigdy już nie odzyskał dawnej formy. W reprezentacji Polski zagrał potem jeszcze tylko 13 razy, zdobywając cztery bramki.

Jest złotym medalistą IO 1972, ale na MŚ 1974 i IO 1976 nie pojechał z powodu kontuzji. Zagrał na mundialu 1978, na którym Polska spisała się poniżej oczekiwań. Wystąpił w pięciu meczach, ale ani razu nie wpisał się na listę strzelców. W 1980 roku zakończył reprezentacyjną karierę, przez co nie wziął udziału w MŚ 1982, na których Biało-Czerwoni powtórzyli sukces sprzed ośmiu lat.

Włodzimierz Lubański w reprezentacji Polski:

Robert Lewandowski

I wreszcie on. Z 42 bramkami jest trzecim najlepszym strzelcem Biało-Czerwonych w historii, ale jeśli chodzi o gole w meczach o punkty, których strzelił już 27, nie ma lepszego od niego.

28-latek jest królem strzelców el. Euro 2016 - zdobywając w nich 13 bramek, wyrównał rekord rozgrywek. Reprezentował Polskę na Euro 2012 i 2016, ale brakuje mu medalu ważnej imprezy. Ćwierćfinał Euro 2016 to jednak nie to samo co mundialowe osiągnięcia Andrzeja Szarmacha czy Zbigniewa Bońka, ale mimo to "Lewy" otrzymał największe poparcie spośród wszystkich napastników.

W plebiscycie FIFA i "France Football" na najlepszego piłkarza świata 2015 roku zajął 4. miejsce. Więcej głosów od niego uzyskali jedynie Lionel Messi, Cristiano Ronaldo i Neymar.

Robert Lewandowski w reprezentacji Polski:

Na przestrzeni dekad Polska miała wielu wybitnych piłkarzy i siłą rzeczy dla niektórych zabrakło miejsca w "11" wyłonionej w plebiscycie WP SportoweFakty. Dlatego przedstawiamy "gabinet cieni", czyli drużynę złożoną z zawodników, którzy zajęli drugie i trzecie miejsca w swoich kategoriach.

Dopiero w tym zespole - głosami czytelników - znaleźli się Jan Tomaszewski, Władysław Żmuda czy sam Zbigniew Boniek, który w kategorii napastnik zyskał mniejsze poparcie niż Włodzimierz Lubański i Robert Lewandowski.

Ławka rezerwowych Reprezentacji Polski Wszech Czasów: Jan Tomaszewski - Antoni Szymanowski, Władysław Żmuda, Tomasz Wałdoch, Marek Koźmiński - Jakub Błaszczykowski, Henryk Kasperczak, Zygfryd Szołtysik, Włodzimierz Smolarek - Zbigniew Boniek, Ernest Wilimowski

Pełne wyniki głosowania w plebiscycie WP SportoweFakty: (oddano 17717 głosów)

BRAMKARZE: 1. Jerzy Dudek 30 procent głosów 2. Jan Tomaszewski - 23 3. Józef Młynarczyk - 19 4. Artur Boruc - 14 5. Łukasz Fabiański - 8 6. Hubert Kostka - 6

PRAWI OBROŃCY: 1. Łukasz Piszczek - 78 procent głosów 2. Antoni Szymanowski - 15 3. Marcin Wasilewski - 3 4. Marek Dziuba - 2 4. Marcin Baszczyński - 2

ŚRODKOWI OBROŃCY 1. Kamil Glik - 30 procent głosów 2. Jerzy Gorgoń - 28 3. Władysław Żmuda - 21 4. Tomasz Wałdoch - 6 5. Stanisław Oślizło - 5 5. Jacek Bąk - 5 7. Michał Żewłakow - 3 8. Paweł Janas - 1 8. Roman Wójcicki - 1

LEWI OBROŃCY 1. Adam Musiał - 26 procent głosów 2. Marek Koźmiński - 24 3. Zygmunt Anczok - 18 4. Tomasz Rząsa - 12 5. Dariusz Wdowczyk - 12 6. Marek Ostrowski - 3

DEFENSYWNI POMOCNICY 1. Grzegorz Krychowiak - 48 procent głosów 2. Henryk Kasperczak - 25 3. Waldemar Matysik - 8 3. Piotr Świerczewski - 8 5. Radosław Sobolewski - 7 6. Stefan Majewski - 4

OFENSYWNI POMOCNICY 1. Kazimierz Deyna - 88 procent głosów 2. Zygfryd Szołtysik - 5 3. Mirosław Szymkowiak - 3 4. Janusz Kupcewicz - 2 5. Bronisław Bula - 1 5. Ryszard Tarasiewicz - 1

SKRZYDŁOWI 1. Grzegorz Lato - 29 procent głosów 2. Robert Gadocha - 23 3. Jakub Błaszczykowski - 21 4. Włodzimierz Smolarek - 12 5. Kamil Grosicki - 9 6. Jacek Krzynówek - 6

ŚRODKOWI NAPASTNICY 1. Robert Lewandowski - 53 procent głosów 2. Włodzimierz Lubański - 24 3. Zbigniew Boniek - 12 4. Ernest Wilimowski - 4 5. Andrzej Szarmach - 3 6. Gerard Cieślik - 2 6. Ernest Pohl - 2