W tym artykule dowiesz się o:
10. Roberto Baggio
Niby miarą wielkości piłkarza są zdobyte przez niego trofea, ale na pewno w przypadku Włocha ta zasada nie ma zastosowania. Jego kolekcja jest wyjątkowo uboga, bo liczy tylko dwa mistrzostwa Włoch, Puchar Włoch i Puchar UEFA.
Jest zbyt skromna, biorąc pod uwagę, że mowa o jednym z najlepszych trequartistów w historii włoskiego futbolu, laureacie Złotej Piłki 1993, brązowym medaliście MŚ 1990 i wicemistrzu świata z 1994 roku, który w dodatku grał w największych klubach: Juventusie Turyn, Milanie i Interze Mediolan.
Trudno też uwierzyć w to, że Włoch ledwie liznął Ligę Mistrzów. Wziął udział tylko w dwóch edycjach rozgrywek (1996/1997, 1998/1999) i najdalej zaszedł do ćwierćfinału (1998/1999 z Interem Mediolan). W ogóle rozegrał w Champions League raptem 9 spotkań, ale miał niezłą średnią, bo zdobył w nich 5 bramek.
Holender był jednym z najskuteczniejszych napastników przełomu wieków. Ma w dorobku korony króla strzelców holenderskiej Eredivisie (2), Premier League (1), Primera Division (1). Był pierwszym, który trzykrotnie został królem strzelców Ligi Mistrzów (2001/2002, 2002/2003 i 2004/2005) - dopiero w 2011 roku jego rekord wyrównał Leo Messi. W Champions League zdobył łącznie 56 bramek, co daje mu 5. miejsce w klasyfikacji wszech czasów, ale samej Ligi Mistrzów nigdy nie wygrał.
Mało tego, choć grał w niej w barwach Manchesteru United i Realu Madryt, to nie zagrał nawet w finale tych rozgrywek. Najdalej, w sezonie 2001/2002 z Czerwonymi Diabłami, dotarł do półfinału. Jest najskuteczniejszym zawodnikiem w historii Ligi Mistrzów, który jej nie wygrał. Cristiano Ronaldo (126), Leo Messi (112), Raul (71) i Karim Benzema (60) cieszyli się z triumfu w niej co najmniej po razie.
ZOBACZ WIDEO "Druga połowa". Liverpool - Tottenham. Kto wygra Ligę Mistrzów? Głosy ekspertek podzielone
8. Pavel Nedved
W 2003 roku kapituła plebiscytu "France Football" przyznała mu Złotą Piłkę dla najlepszego piłkarza świata. To był najlepszy czas w karierze czeskiego skrzydłowego, który w sezonie 2002/2003 poprowadził Juventus do mistrzostwa Włoch i finału Ligi Mistrzów.
W decydującym spotkaniu z Milanem nie mógł jednak zagrać z powodu kartki, którą dostał w półfinale z Realem Madryt. Był wielkim nieobecnym finału na Old Trafford i bezsilnie patrzył z trybun, jak Milan pokonuje jego zespół w konkursie rzutów karnych. Nigdy już nie był tak blisko triumfu w Champions League.
O ile Pavel Nedved był synonimem solidności - najwyższej próby, ale jednak rzemiosła, to Deniss Bergkamp był artystą futbolu w pełnym znaczeniu tego słowa. Holender nie kopał piłki - on ją muskał, pieścił wręcz i właśnie dlatego należy mu się miejsce wśród najwybitniejszych piłkarzy.
Niestety, także wśród tych największych, którym nie dane było wygrać Ligi Mistrzów. Ma w CV Puchar Zdobywców Pucharów i dwa Puchary UEFA, ale europejskiego hat-tricka nie skompletował. Grał w Champions League jako zawodnik Arsenalu i za jego czasów Kanonierzy tylko raz dotarli do finału (2005/2006). Bergkamp miał już wtedy 37 lat i Arsene Wenger nie skorzystał z jego usług w meczu z Barceloną (1:2).
Kolejny laureat Złotej Piłki "France Football". Wygrał ten plebiscyt w 2006 roku, kiedy jako kapitan sięgnął z Włochami po mistrzostwo świata. Jest trzecim (i ostatnim) obok Franza Beckenbauera i Matthiasa Sammera obrońcą, który został odznaczony w ten sposób.
Choć Cannavaro występował w najlepszych klubach Europy przełomu wieków - Parmie, Interze Mediolan, Juventusie Turyn i Realu Madryt - Ligi Mistrzów nie udało mu się z nimi wygrać.
Zdecydowanie najlepszy prawy obrońca świata przełomu stuleci. Z reprezentacją Francji wygrał wszystko, co mógł, na czele z mundialem (1998) i mistrzostwami Europy (2000). W piłce klubowej może jednak odczuwać niedosyt.
Grając dla Monaco, Parmy, Juventusu i Barcelony zdobył tylko 9 trofeów, a w finale Ligi Mistrzów wystąpił tylko raz - w edycji 2002/2003 jego Stara Dama uległa Milanowi. Zakończył karierę latem 2008 roku jako zawodnik Barcelony - rok później prowadzona przez Pepa Guardiolę Duma Katalonia wygrała wszystkie możliwe rozgrywki, z Ligą Mistrzów włącznie.
Jeden z najlepszych defensywnych pomocników w historii piłki. Mistrz świata (1998) i Europy (200), trzykrotny mistrz Anglii i trzykrotny mistrz Włoch, któremu nie udało się podbić Ligi Mistrzów ani z Arsenalem, ani z Juventusem Turyn, ani z Interem Mediolan.
W latach 1998-2009 zagrał w każdej z jedenastu kolejnych edycji Ligi Mistrzów, ale nigdy nie przebrnął przez ćwierćfinał. Co ciekawe, z Interem pożegnał się w styczniu 2010 roku - pięć miesięcy przed triumfem drużyny Jose Mourinho w Champions League.
Mistrz świata z 1994 roku, król strzelców tamtego mundialu i piłkarz 1994 roku według FIFA. Jeden z najwybitniejszych napastników w historii futbolu, który w trakcie trwającej blisko ćwierć wieku zawodowej kariery zdobył aż 679 bramek. Ligi Mistrzów jednak nie wygrał.
Występował w Champions League w barwach PSV Eindhoven oraz Barcelony i choć w 24 spotkaniach strzelił 12 goli, do długiej listy sukcesów zdobycia Ligi Mistrzów nie wpisał. Nie pomogło mu w tym nawet to, że był członkiem legendarnego "Dream Teamu" Johana Cruyffa. W sezonie 1993/1994 dotarł z wielką Barceloną do finału Ligi Mistrzów, ale w Atenach Duma Katalonii została rozniesiona przez Milan (0:4).
Jeden z najwybitniejszych w tym zestawieniu, a na pewno ten, którego od triumfu w Lidze Mistrzów dzieliło najmniej. W edycji 1998/1999 dotarł z Bayernem Monachium do finału, w którym na Bawarczyków czekał Manchester United. Gdy w 80. minucie 38-letni wówczas Matthaeus opuszczał plac gry, jego zespół prowadził 1:0. Ten wynik utrzymywał się do doliczonego czasu gry, w którym najpierw wyrównał Teddy Sheringham, a po chwili zwycięstwo Czerwonym Diabłom dał Ole Gunnar Solskjaer.
W kolejnej edycji Bayern Matthaeusa nie przebrnął przez drugą fazę grupową, a rok później Niemiec zakończył karierę. Bez triumfu w Lidze Mistrzów nie jest do końca spełniony, ale ma się czym chwalić. Z Bayernem, Interem Mediolan i reprezentacją Niemiec zdobył 24 trofea, w tym 7 mistrzostw Niemiec, dwa Puchary UEFA, mistrzostwo Europy (1980) i mistrzostwo świata (1990). W 1990 roku przyznano mu Złotą Piłkę, a rok później został laureatem pierwszej edycji plebiscytu FIFA.
1. Ronaldo
Numerem jeden nie mógł być nikt inny. Ronaldo to dwukrotny laureat Złotej Piłki "France Football" (1997, 2002), który na przełomie wieków cieszył się takim statusem jak dziś Leo Messi czy Cristiano Ronaldo. Jest dwukrotnym mistrzem świata (1994, 2002), królem strzelców mundialu (2002), drugim najskuteczniejszym piłkarzem w historii reprezentacji Brazylii (62) i swego czasu najdroższym piłkarzem świata (1997-1998), a ma w dorobku jeszcze kilkanaście innych trofeów.
Ligi Mistrzów jednak nie wygrał, a miał ku temu sposobność, bo występował w Europie łącznie przez 14 lat. I to przez większość czasu w barwach klubów z samego topu: Barcelony, Interu Mediolan, Realu Madryt i Milanu. Jego dorobek w Champions League to 14 bramek w 40 występach, ale nigdy nie zagrał nawet w finale. Nawet z "Galacticos", których zebrał na Bernaneu Florentino Perez, dotarł najdalej do półfinału (2002/2003).
***
W niedalekiej przyszłości grono wybitnych piłkarzy bez triumfu w Lidze Mistrzów może się powiększyć o kolejnych legendarnych graczy. Champions League nie wygrali choćby Gianluigi Buffon, Cesc Fabregas, Zlatan Ibrahimović czy Robert Lewandowski, ale wciąż mają szansę na wzbogacenie swoich kolekcji o to trofeum.
na Instagramie 
na Facebooku 
![Zabójczy cios Atletico. Kibiców FC Barcelony zamurowało [WIDEO]](https://v.wpimg.pl/NDA0OC5qYSUgUjlwGgpsMGMKbSpcU2JmNBJ1YRpCfnQ5AXhzGgIoaSBUIipbGD0wM1EsKVRfOTQiVCFtRR1hNzVfPSJSFHxrJ1UuN0ADKyAeXz0qUhggJS0feXQDRn0hJwctcABCKnAeAn1yBEV-cHkeJTNSUzM)
