Daj mi piłkę, ja ją uderzę - rozmowa z Peterem Nonnenbroichem, trenerem reprezentacji Kamerunu

Wiktor Gumiński 27 Września 2014, 13:00

Wiktor Gumiński: W jakich okolicznościach trafił pan w ogóle do Kamerunu? 

- Kiedy zaczynałem trenować żeńską drużynę narodową, nie przebywałem z nią w kraju. Najpierw przygotowywaliśmy się do mistrzostw świata w Europie, potem w Chinach, aż w końcu wyruszyliśmy na mundial do Japonii. Gdy natomiast po zakończeniu turnieju dotarłem do Kamerunu, od razu zobaczyłem kompletnie inny świat. Wszyscy grali w siatkówkę na świeżym powietrzu, nie było żadnej hali sportowej. Takowa powstała dopiero w 2009 roku, w stolicy kraju, Jaunde. Jest ona całkiem nowoczesna, więc odbywają się w niej wszystkie najważniejsze mecze, takie jak spotkania reprezentacji czy finały ligowe. Reszta meczów nadal jest jednak rozgrywana na otwartym powietrzu, co w niczym nie przypomina standardów europejskich.

Kameruńscy siatkarze grają na twardych nawierzchniach, takich jak ubity piasek czy asfalt. To niezbyt korzystna sytuacja dla stanu zdrowia ich stawów i kości. Pańscy podopieczni nie mają przez to wielu problemów z kontuzjami?

- Nie, ponieważ oni są do takich warunków przyzwyczajeni, rywalizują w nich od dziecka. Problem byłby, gdyby ściągnięto do ligi kameruńskiej zawodnika z Europy i kazano mu w niej występować. Nie mógłby (śmiech). Siatkówka w Kamerunie to trochę inny sport, ponieważ granie na asfalcie wyklucza na przykład możliwość wykonywania padów w obronie, co jest oczywiście możliwe na wykładzinie. Mecze są tutaj również rozgrywane niezależnie od warunków pogodowych, zarówno w aurze słonecznej, deszczowej, jak i burzowej.

Wyczytałem również, że zawodnicy często muszą podróżować na mecze samochodami bądź dzielić między sobą łóżka w hotelu. Może pan przytoczyć jeszcze jakieś inne niespotykane w Europie sytuacje, które mają miejsce w Kamerunie?

- Proszę sobie wyobrazić, że siatkarze grający w klubach najczęściej przychodzą na treningi pieszo. Maszerują do sali godzinę bądź półtorej, ponieważ nie stać ich na opłacenie taksówki, kosztującej 50 centów. Po prostu nie mają pieniędzy. A jeśli dasz im te 50 centów, oni wolą je zatrzymać i kupić za to jakieś jedzenie niż wydać na dojazd. Wiele problemów jest także związanych z organizacją rozgrywek ligowych. Kluby również są biedne, co oznacza, że nie ma szans na prowadzenie rywalizacji w każdy weekend. Brakuje środków na transport i zakwaterowanie dla siatkarzy. Zdarza się, że podróż autobusem na zawody zajmuje nawet 30 godzin. Dlatego mistrzostwa Kamerunu trwają przez trzy, cztery tygodnie. Zespoły spotykają się wtedy w weekendy, na dwa, maksymalnie trzy dni. W tym czasie rozgrywają pięć spotkań, po czym wracają do domów.

W celu wspomożenia rozwoju siatkówki w Kamerunie, wykłada pan podobno nawet swoje własne pieniądze.

Peter Nonnenbroich jest dla wielu swoich podopiecznych niczym drugi ojciec

- Tak, kiedy gramy w naszej sportowej hali w stolicy, trybuny są pełne na każdym meczu. Czasami przychodzi może nawet więcej niż 6000 ludzi, ponieważ każdy wchodzi, jak chce. Dotyczy to również finałów ligowych, natomiast pozostałe spotkania nie cieszą się już taką popularnością. Nasze pojedynki na mistrzostwach świata były jednak transmitowane przez narodową telewizję, więc obywatele śledzili losy drużyny. Nie byli szczęśliwi, ponieważ przegrywaliśmy, ale taka jest obecnie sportowa rzeczywistość.

Chciałbym krótko nawiązać do piłki nożnej. W futbolu często mamy do czynienia z sytuacją, że afrykańskie drużyny mają duży potencjał, ale najlepsze wyniki osiągają te, które prowadzone są przez trenerów z Europy. Potrafią oni bowiem wnieść do zespołu trochę elementów taktycznych. Pan również zastał na samym początku siatkarzy grających radośnie, bez żadnych założeń i był zmuszony do gwałtownej zmiany tej sytuacji?

- Oczywiście, to był jeden z powodów, dla którego kameruńscy działacze zwrócili się w 2006 roku po pomoc do FIVB. Z pewnością trenerzy z Europy posiadają inną wiedzę, inne podejście do pewnych spraw, takich jak organizacja treningów. Będąc jednak zagranicznym szkoleniowcem musisz zaadoptować się do mentalności zawodników, z którymi pracujesz oraz do wszelkich okoliczności, z jakimi musisz się zmagać. Oczywiście, próbuję wnosić nową wiedzę, w inny sposób przeprowadzać treningi. Wdrożenie pewnej taktyki wymaga czasu. Kameruńczycy mają niewiarygodny potencjał fizyczny, trudno takiego szukać w większości innych krajów. Grając na świeżym powietrzu, ci siatkarze nie wiedzieli jednak tak naprawdę, jak grać.