Magdalena Piekarska: Czułam, jakby w przełyku utknął mi popcorn. To był nowotwór

Kamil Kołsut 07 Listopada 2018, 06:00

Archiwum prywatne / Na zdjęciu: Magdalena Piekarska

Kamil Kołsut, WP SportoweFakty: Jaka była pierwsza myśl, kiedy usłyszała pani słowo "nowotwór"?

Magdalena Piekarska, szpadzistka: "Co z moim kredytem?". Jestem realistką, do głowy przyszły mi sprawy prozaiczne. Pomyślałam o mieszkaniu, odwołałam remont. Zaczęłam sobie układać ścieżkę, jak wszystko pozałatwiać. Zupełnie tak, jakbym żegnała się ze światem. Polało się morze łez, a tak naprawdę nie wiedziałam, z czym walczę. Po prostu słowo "nowotwór" zawsze kojarzyło mi się ze śmiercią. Dobrze, że do akcji wkroczyła moja mama i ustawiła mnie do pionu. Powiedziała, że jestem niepoważna i nie powinnam się z nikim i niczym żegnać. Remont się odbył w terminie.

Co powiedział lekarz?

• Agnieszka Kobus-Zawojska. Kiedy mamy siebie dość

Nie kusiło, żeby zajrzeć do internetu, samodzielnie poszukać informacji?

Już na początku usłyszałam: "Jak będzie pani czytać internet, to za chwilę dowie się, że na pewno umrze. Po co to pani?". Słuchałam więc tylko lekarzy oraz mojego taty, który wyczytał na jednym z forów, że moja choroba jest wyleczalna. Więcej nie musiałam wiedzieć. Pani doktor wyjaśniła mi też, że chłoniak to nowotwór, nie rak. Może tworzyć w organizmie nowe ogniska, ale nie przerzuca się, nie atakuje innych organów. Wiedziałam dzięki temu, że mam tylko jednego przeciwnika.

Jak dowiedziała się pani o chorobie?

Miałam wrażenie, że coś utknęło mi w przełyku. Nie bolało, to był po prostu dyskomfort. Czułam, jakby w przełyku utknął mi popcorn. A dwa tygodnie wcześniej byłam w kinie. Jestem czujna, męczyło mnie to. Wybrałam się do lekarza i zrobiłam przy okazji inne badania, w tym USG piersi. Okazało się, że mam powiększone węzły chłonne. Nie powiązałam tego z gardłem, umówiłam wizytę u gastrologa. Aż znajoma lekarka zapytała: "A jeśli to guz naciska ci na przełyk? Może lepiej sprawdzić". Pojechałam na tomograf i już było wiadomo, że to nowotwór. Wylosowałam ziarnicę. Najlepiej jak mogłam.

Miała pani dużo szczęścia, bo powiększone węzły chłonne to symptom, który łatwo zlekceważyć.

Oczywiście, że tak. Często ludzie bagatelizują sygnały, które daje im ciało. Praca, dzieci, kariera... Albo po prostu strach przed wizytą u lekarza. Ja też zawsze bałam się USG piersi, bo jestem obciążona genetycznie. Badałam się regularnie i zawsze czekałam na wyniki z podwyższonym tętnem. Mój przykład pokazuje, że trzeba się badać. Inna sprawa, że wcześniej też zlekceważyłam pewne sygnały. Kilka razy w ciągu paru miesięcy zdarzyły mi się dni, kiedy kompletnie nie miałam siły. Uznałam jednak, że jestem sportowcem, dużo trenuję i to normalne.

Pytała pani: "Dlaczego ja?"

Ani razu. Widocznie tak musiało być. Lepiej, że dopadło to mnie, a nie moją mamę, siostrę czy narzeczonego. Nie chciałabym, aby chorowali inni. Wolałam sama przyjąć nowotwór na klatę. Jestem silna. A poza tym wszystko jest "po coś".

"Po coś", czyli na przykład po to, aby teraz pokazać innym: "Trzeba się badać"?

Celem od początku było to, aby po wysłuchaniu mojej historii czy przeczytaniu jej na Facebooku chociaż jedna osoba poszła się zbadać. I dostawałem już budujące informacje zwrotne. Ktoś podziękował, że dałam mu motywację do walki, ktoś inny poszedł na badania. Nie kolekcjonuję lajków, nie szukam sławy. Chcę po prostu dać coś od siebie, przekazać coś dalej. Czasem diagnozę, czasem nadzieję.

Jak wyglądało leczenie?

Miałam chemioterapię co dwa tygodnie, przez pięć miesięcy. Najpierw było badanie krwi, później dostawałem kroplówkę z zestawem leków. Leżałam z nią przez trzy godziny i mówiłam sobie, że to "moje SPA". Na początku pierwsze dwa-trzy dni po zabiegu były słabe. Czasem zdarzały się wymioty, to normalne. Bałam się, że będzie gorzej, że spełnią się zapowiedzi lekarzy. Ale z czasem było coraz lepiej. Mój organizm okazał się bardzo silny. Tak naprawdę wcześniej w życiu prawie nie chorowałam. Miałam też dobre podejście, pozytywnie myślenie. Na początku drogi celem było życie. Później stał się nim powrót do sportu. Rwałam się do tego, po ostatnim naświetleniu zadałam pani doktor dwa pytania. Pierwsze, czy jestem zdrowa. I drugie, czy mogę już trenować.

Sportowcom jest w takich sytuacjach łatwiej?

• Karol Bielecki: Organizm wystawił mi rachunek

Choroba zweryfikowała wasz związek?

Z nowotworem zawsze jest tak, że nie choruje jedna osoba. Choruje cała rodzina, a mój narzeczony doświadczył tego najbardziej. Był ze mną praktycznie cały czas. Facetowi nie jest łatwo patrzeć na to, jak jego kobieta się zmienia, jak łysieje i jest opuchnięta. Wiadomo też, że miałam gorsze chwile, byłam niemiła albo zadawałam durne pytania w stylu: "Czy na pewno mnie nie zostawisz?". Choroba nas zbliżyła. Jesteśmy razem od siedmiu lat, wreszcie zaplanowaliśmy ślub. Odbędzie się w przyszłym roku.