Tenis. Łzy Gaela Monfilsa po porażce w Australian Open. "Chciałbym wyrwać się z tego koszmaru" (wideo)

Gael Monfils jest uczuciowy niczym Roger Federer. Wracają dawne wspomnienia... Kosmiczny Roger też się kiedyś rozryczał przed kamerami. W Melbourne 12 lat temu. Tylko nie był to płacz wynikający z rozczarowania własnymi wynikami (jak u Monfilsa), lecz rozdzierający wnętrze szloch z własnej bezsilności wobec nieznośnej serii sukcesów Nadala. Nadala, który od początku swojej kariery uwierał nas jak ostry kamień w bucie. Tak, począwszy od 2008 roku Bajeczny Fedex już nie incydentalnie, lecz regularnie dostawał srogie baty od Parery na swoich wszystkich ulubionych nawierzchniach: na trawie i na hardzie. Z tradycyjnym laniem na mączce zdążył się już oswoić, bo takie lanie dostawał tam zawsze. No i cała misterna konstrukcja medialna roztoczona wokół Bajecznego Poety Tenisa pod koniec poprzedniej dekady pękła jak bańka mydlana, czego kulminacją była właśnie ta arcybolesna porażka w australijskim szlemie w 2009 roku. My, fedfanatycy, jakoś próbowaliśmy poradzić sobie z tym dojmującym dysonansem poznawczym poprzez bardzo praktyczne środki: systematyczne złośliwe deprecjonowanie Majorkańczyka. Ale kompletnie nie spodziewaliśmy się, że niedługo później może być jeszcze gorzej. Cios nadszedł z niespodziewanej strony. To był dopiero początek jeszcze większych kłopotów. Dysonans poznawczy wkrótce przybrał na sile w skali wręcz wykładniczej. W 2010 i 2011 roku, podczas ulubionego US Open, Pomnikowy Wirtuoz został w kulminacyjnym momencie dziecinnie ośmieszony przez pewnego smarkacza z Belgradu, co zapoczątkowało długi, lecz w swej nieuchronności powodujący wręcz mentalne tortury, proces degradacji Naszego Numeru Jeden z chlubnego czoła na niechlubną pozycję trzecią. Tego było za dużo. Z wysokiego konia spada się zawsze najbardziej boleśnie. To przelało czarę goryczy. Nie dało się problemów rozwiązać na korcie, cały ten mityczny "nadtalent", rzekoma unikalna "bajeczność" kompletnie nic nie dawały podczas realnych sprawdzianów jakości na korcie. Były frazesami (tak jak są pustymi frazesami dzisiaj). Więc postanowiono zintensyfikować działania wizerunkowe w przestrzeni medialnej. Ta ofensywa medialna trwa do dziś. Nigdy nie pogodzimy się z jakże trzeźwymi ocenami, że XXI wiek w tenisie stoi pod znakiem rządów duetu Nadal-Djoković, a Federer jest tylko przystawką, pierwszym po dwójce największych. Nigdy nie pogodziliśmy się z odejściem w przeszłość realiów lat 2004-2007, kiedy rywalami Rogera byli gracze zaskakująco słabi, grający na poziomie dzisiejszej drugiej dziesiątki rankingu ATP. To było przecież takie wygodne dla nas! Dlaczego nie trwało to dłużej? Dlaczego ten Nadal z tym Djokoviciem to wszystko popsuli? W rozpaczliwym poszukiwaniu jakiejś ulgi, wobec narastającego dysonansu poznawczego, ostatnio nawet przeprosiliśmy się z Hiszpanem i programowo próbujemy używać go instrumentalnie do sztucznego wywindowania Maestra na wyższą pozycję w hierarchii niż ta faktyczna. Wybieramy mniejsze zło. Bo codzienność nie jest łatwa. Co chwila musimy dusić w sobie wątpliwości, chłoniemy tylko te treści, które potwierdzają nasze przekonania. Czytamy tylko to, co potwierdza nasz punkt widzenia. Wybieramy tylko te fakty, które pasują do naszej tezy. Jesteśmy ślepi i głusi na krytyczne myślenie. Ojej... Ale co ja piszę? Po co to wszystko tak komplikować? Wybaczcie, chwila słabości... Maestro to Nadludzki Geniusz! Maestro jest absolutnie najlepszy! Maestro nie ma sobie równych! Federeryzm to jest przecież coś więcej niż religia. Fedtardyzm to żadna ujma, to jest cnota! Roger na zawsze numerem jeden! Koniec, kropka. ROGER TO NUMER JEDEN I BASTA! MAESTRO TO GENIUSZ. MAESTRO JEST NAJLEPSZY. MAESTRO TO GENIUSZ. MAESTRO JEST NAJLEPSZY. KONIEC, KROPKA. KONIEC, KROPKA!!!