Kiedyś w skokach narciarskich najbardziej pasjonowało mnie ustanawianie własnych rekordów. Pamiętam pierwsze dziecięce zawody w Garmisch-Partenkirchen, w których zwyciężyłem. Ustanowiłem rekord - 19 metrów.

Moje decyzje często polegają na odbieraniu marzeń. Mimo to mam jeden cel - złoto igrzysk w Paryżu. Wiem, co muszę zrobić w drużynie, by je osiągnąć - pisał kilka miesięcy temu Nikola Grbić.

Cała stopa była granatowa, skłamałem, że przewróciłem się na schodach. Mama wysłała mnie do lekarza na rowerze. Pedałowałem jedną nogą. Na zdjęcie rentgenowskie zawiózł mnie już ojciec. Wsadzili mi nogę w gips - wspomina Aleksander Matusiński.

Jako trener wywalczyłem 34 medale najważniejszych imprez w Polsce i na świecie. Aż 24 krążki zdobyłem z reprezentacją, którą prowadziłem przez 14 lat. To chyba niezły wynik dla kogoś, kto nigdy jakoś szczególnie nie garnął się do pracy szkoleniowca.

Czy czegoś żałuję? Nieraz mówiłem, że byłbym zainteresowany pracą z polską reprezentacją. Zawsze byłem wielkim fanem Roberta Lewandowskiego - mówi Raymond Domenech, który prowadził kadrę Francuzów od 2004 do 2010 roku.

- Nie czułem się z tym komfortowo. Szpilce zakładałem przed walką te jego śmieszne ubranka. Te przedstawienia nie mieściły się w moim pojmowaniu boksu - pisze Fiodor Łapin, który do walk o pas mistrzowski doprowadził wielu polskich zawodników.

Chciałem objąć reprezentację Polski, ale nie łączyć obowiązki, dlatego odmówiłem. Czy żałowałem? Wiem, jakby to wyglądało. Miałbym podwójne piekiełko - opowiada nam wybitny reprezentant i trener Henryk Kasperczak.

To z nim Iga Świątek po raz pierwszy została mistrzynią turnieju wielkiego szlema. - Jestem dumny, że w tamtym okresie nie wrzuciliśmy jej zbyt wielu rzeczy na głowę - wspomina Piotr Sierzputowski, który dziś kieruje karierą Tomasza Berkiety.