Kiedyś w skokach narciarskich najbardziej pasjonowało mnie ustanawianie własnych rekordów. Pamiętam pierwsze dziecięce zawody w Garmisch-Partenkirchen, w których zwyciężyłem. Ustanowiłem rekord - 19 metrów.

Moje decyzje często polegają na odbieraniu marzeń. Mimo to mam jeden cel - złoto igrzysk w Paryżu. Wiem, co muszę zrobić w drużynie, by je osiągnąć.

Cała stopa była granatowa, skłamałem, że przewróciłem się na schodach. Mama wysłała mnie do lekarza na rowerze. Pedałowałem jedną nogą. Na zdjęcie rentgenowskie zawiózł mnie już ojciec. Wsadzili mi nogę w gips - wspomina Aleksander Matusiński.

Jako trener wywalczyłem 34 medale najważniejszych imprez w Polsce i na świecie. Aż 24 krążki zdobyłem z reprezentacją, którą prowadziłem przez 14 lat. To chyba niezły wynik dla kogoś, kto nigdy jakoś szczególnie nie garnął się do pracy szkoleniowca.

Czy czegoś żałuję? Nieraz mówiłem, że byłbym zainteresowany pracą z polską reprezentacją. Zawsze byłem wielkim fanem Roberta Lewandowskiego - mówi Raymond Domenech, który prowadził kadrę Francuzów od 2004 do 2010 roku.

- Nie czułem się z tym komfortowo. Szpilce zakładałem przed walką te jego śmieszne ubranka. Te przedstawienia nie mieściły się w moim pojmowaniu boksu - pisze Fiodor Łapin, który do walk o pas mistrzowski doprowadził wielu polskich zawodników.

Chciałem objąć reprezentację Polski, ale nie łączyć obowiązki, dlatego odmówiłem. Czy żałowałem? Wiem, jakby to wyglądało. Miałbym podwójne piekiełko - opowiada nam wybitny reprezentant i trener Henryk Kasperczak.