Zenon Plech: To ja miałem pokonać Maugera

Kilkanaście minut później wszyscy maszerowaliśmy w kierunku podium. Idziemy z Edkiem Jancarzem objęci. Podchodzi do nas dziennikarz. Wyrzuca z siebie kolejne słowa, a ja nie potrafię nic powiedzieć. Szeptem odpowiadam "dziękuję", ale nikt tego nie słyszy. Nawet ten dziennikarz idący tuż obok mnie. - Ogromne gratulacje - kontynuuje nie zauważając mojej reakcji. - Drugi nasz żużlowiec. Drugi wicemistrz świata - krzyczy. - Najmłodszy w naszej ekipie. Uczeń i profesor idą teraz razem. Edward Jancarz i Zenon Plech. Panie Zenku! Łzy w oczach. Widzę łzy w oczach.

Na podium stoję zamyślony. Przypominam sobie to co mówiłem przed zawodami Mariuszowi Walterowi, który przy okazji finału kręcił film "Wiraż nadziei". To mi wystarczy. Uświadamiam sobie, że ta chwila nie tak miała wyglądać. Dlatego nie potrafiłem cieszyć się z tego brązu. Przez tą jedną scenę. Przez rozbudzone nadzieje. Kamera została ustawiona. Operator zapalił światło. "Taśma ruszyła. Akcja", usłyszałem komendę. Teraz przyszła kolej na mój ruch. Miałem powiedzieć Walterowi o swoich nadziejach związanych z finałem.

Ja marzę o tym,

wierzę w siebie,

wierzę, że wszystko zrobię,

i nie przegapię żadnego momentu,

zrobię wszystko co w mojej mocy,

to co tylko będę mógł dać z siebie, dam

po prostu, zrobię wszystko

wierzę w to, że zrobię to na co wszyscy liczymy.

Ten mój monolog, coś jakby zaklinanie rzeczywistości, kibice usłyszeli dopiero po finale. Wtedy, przed zawodami, nie chciałem głośno opowiadać o marzeniach. Pewnie, że po cichu liczyłem na medal. Wersja dla prasy była inna. Mówiłem, że już zajęcie piątego miejsca będzie nie lada wyczynem.

Pierwszy wyścig, z Maugerem, przegrałem. Miałem dwa punkty. Następny wygrałem. W trzecim lepszy był Szczakiel. Czwarty. Edek Jancarz lepiej wychodzi ze startu, ale na trasie mnie przepuszcza. Zjeżdżamy do parkingu. - Dziękuję ci bracie - całuję Edka w policzek.