Żużel w Nowej Zelandii powoli powstaje z kolan - rozmowa z Seanem Masonem, rezerwowym podczas GP w Auckland
Sean Mason, rezerwowy podczas GP Nowej Zelandii wyjaśnił co było przyczyną nagłego upadku żużla w jego ojczyźnie. Teraz jednak powoli ta dyscyplina wraca na odpowiednie tory.
Michał Gałęzewski: Za nami Grand Prix Nowej Zelandii w Auckland. Jakie masz wspomnienia z tych zawodów?
Sean Mason: Od czego zacząć... To był po prostu świetny tydzień dla mnie. Nie ma to jak wychodzić na tor, gdy na trybunach znajdują się tysiące kibiców, którzy gorąco dopingują. Z pewnością ten dzień zapadnie w mojej pamięci i te chwile będą mi towarzyszyć przez długi czas.
Był to zdecydowanie polski wieczór. Na pierwszych dwóch miejscach znaleźli się Jarosław Hampel i Tomasz Gollob...
- Tomasz Gollob, to żywa legenda. Zrobił bardzo dużo dla tego sportu w Polsce i na całym świecie. To zawodnik, na którego zawsze można liczyć, szczególnie na większych torach. Jarosław Hampel to natomiast jeden z moich ulubionych żużlowców. Miał dużego pecha przez to, że złamał nogę w ubiegłym sezonie, przez co nie mógł się liczyć w cyklu Grand Prix. Zawsze dobrze jest patrzeć na tego zawodnika i jestem niezmiernie szczęśliwy, że rozpoczął tegoroczny cykl od zwycięstwa.
Czy uważasz, że pojedyncze zawody z cyklu Grand Prix mogą pomóc nowozelandzkiemu żużlowi?
- O tak, zdecydowanie! Żużel był w Nowej Zelandii naprawdę bardzo popularny w latach siedemdziesiątych i na początku lat osiemdziesiątych, jednak niestety zginął. Teraz powoli wstaje z kolan. Poprawia się poziom zawodników, łącznie ze mną. Staramy sie jeździć po kraju i zagranicę, aby poprawić poziom żużla w Nowej Zelandii. Turniej Grand Prix się u nas przyjął. Przychodzą ludzie, którzy w przeszłości oglądali jazdę Maugera, czy Moorea i z powrotem mogą poczuć czym jest żużel na najwyższym poziomie.
Sean Mason miał okazję potrenować z najlepszymi żużlowcami świata
- Jason to zawodnik, który zrobił bardzo dużo dla żużla w Nowej Zelandii. Jeździł u nas w ciągu ostatnich dziesięciu lat, kiedy w Europie jest przerwa zimowa. Pomógł też uruchomić szkółki żużlowe i bardzo pomaga reprezentantom naszego kraju podczas międzynarodowych wojaży. Wierzę w to, że przyznanie mu dzikiej karty w 2012 i 2013 roku było najlepszym wyborem. Od 2014 roku chciałbym jednak sam dostać swoją szansę i otrzymać dziką kartę, jednak mam świadomość, że musiałbym być w o wiele lepszej formie, niż w tym momencie. Będę jednak równie zadowolony, jak po raz trzeci zobaczę na torze Jasona Bunyana w Grand Prix Nowej Zelandii.
Treningi z najlepszymi zawodnikami świata ci w czymś pomogły?
- O tak! Treningi były niewiarygodne, a jazda obok takich zawodników, jak Holder, czy Pedersen była czymś niezwykłym. Jak widziałem ich poczynania, to wpatrując się w nich, byłem wprost przyklejony do płotu. Takie wydarzenia pchają mnie do tego, aby trenować jeszcze mocniej i jeździć szybciej. Pomagają też uwierzyć w siebie, gdy można się porównać do innych zawodników.
Kibice z Europy znają nowozelandzki żużel tylko dzięki waszym dawnym mistrzom. Dlaczego sytuacja tej dyscypliny jest w tym momencie tak słaba?
- To prawda, mieliśmy kiedyś naprawdę świetnych zawodników. Przez wiele lat tory żużlowe były jednak przekształcane. Luźną nawierzchnię zamieniano na glinę, po której jeździ się u nas na "samochodach żużlowych". To spowodowało zamknięcie 90 procent torów żużlowych w Nowej Zelandii. Gdy to się stało, większość naszych zawodników zrezygnowało z uprawiania żużla. Niektórzy z nich wybrali trenowanie innych dyscyplin, jak przykładowo rugby. To był główny powód, zabijający ten sport. Teraz żużel powoli się reaktywuje. Daje mi to wiarę w przyszłość, że wkrótce znów zaczniemy "produkować" mistrzów świata.
Nowozelandczycy doczekają się następców swoich mistrzów?
baraboszkin
Zgłoś komentarz
ksolar
Zgłoś komentarz
smok
Zgłoś komentarz
Kojot
Zgłoś komentarz
Pawulonik
Zgłoś komentarz
jadowity
Zgłoś komentarz
nadwrazliwosc_zebow
Zgłoś komentarz
Henryk
Zgłoś komentarz
ksfalubazks
Zgłoś komentarz
