Stefan Smołka: Jak to było tuż po wojnie

Stefan Smołka 16 Czerwca 2013, 17:00

Każdy kto miał dostęp do motocykla - swego nie swego - miał w rękach motocyklowy atut, "buławę marszałka" w plecaku. Oczywiście nie było jeszcze wtedy wyrazistego podziału na żużlowców i innych motocyklistów, jako takich, wyczynowo uprawiających tę dyscyplinę, co współcześnie, poczynając już od początku lat 50. (koniec ery maszyn przystosowanych) jest oczywistością.

Przed wojną - posiadacz motocykla, który gdzieś tam dodatkowo udzielał się na żużlowych nawierzchniach, to nie był jeszcze bynajmniej żużlowiec, raczej motocyklista, zwany czasem nieładnie "motorzystą". Pojęcie "żużlowiec" dopiero przebijało się do potocznego obiegu, podobnie jak sam żużel zresztą, ulegający początkowo nad Wisłą angielskiej formie dirt track. W miarę oddawania kolejnych stadionów z żużlowymi bieżniami wokół piłkarskich boisk, ten rodzaj wyścigów zaczął ściągać coraz większe tłumy żądnych emocji widzów. Żużel wbijał się w świadomość, wpadał (dosłownie) w oko, za kołnierz, do dekoltów odkrytych zanadto, do ust, nosów, uszu i włosów. Tak oto żużel wywalczył sobie absolutnie niezbywalne prawo do bytu. Zanim nastał melodyjny speedway, nikt nie miał zielonego pojęcia dokąd to wszystko zmierza. Innymi słowy pytano, w którą stronę jedziemy?

Humor z programu powojennych wyścigów motocyklowych w Poznaniu