Grzegorz Drozd: Czarno-biali celebryci

Grzegorz Drozd 28 Marca 2015, 15:00

 Tłok na lotniskach

Siła naklejek

Za motorem panny sznurem

- Truizmem jest, że w tamtych czasach odstawaliśmy technologicznie. Ale prawdą jest, że jedynie Gollob przyszedł do mnie i powiedział: prezesie chcę zostać mistrzem świata. Od innych 20-30 lat temu nie słyszałem takich deklaracji - twierdzi prezes PZM, Andrzej Witkowski. - Często są to młodzi ludzie, wielkie pieniądze, sława, prestiż i maleje chęć do pracy. Ja to określam: za motorem panny sznurem. Naszym zawodnikom wystarczały role krajowych mistrzów. Ich ambicje kończyły się na finale światowym i okazji zagranicznej podróży, zwiedzenia zachodniego świata i jego kultury. Od lat za bardzo pielęgnujemy w sztuczny sposób poprzez regulaminy naszych juniorów. Rozwijają się w klubowych inkubatorach pod parasolem działaczy i trenerów. Zanim przejdą do wieku seniora mija im ochota do ciężkiej, codziennej pracy, bo do tej pory wszystko dostawali bez wysiłku. Stąd wielu polskich mistrzów świata juniorów… a później klapa. Próżno szukać w naszym żużlu takich postaw jak u Golloba, Kowalczyk, czy Stocha, którzy w młodym wieku głośno deklarowali, że chcą być mistrzami świata - tłumaczy Witkowski. - Żyliśmy we własnym dziwnym świecie opanowanym przez polityczny reżim. Zwykła żużlowa codzienność była często przekomiczna - komentuje Marek Kraskiewicz, kierownik polskiej reprezentacji w latach 80-tych i działacz GKSŻ. - Na przykład permanentnym kłopotem były opony. Ściągaliśmy po dwie sztuki z Londynu dla całej drużyny. Zaprzyjaźnieni piloci przewozili Dunlopy, czy Pirelli. Nasz przyjaciel, który mieszkał w Wielkiej Brytanii, powojenny emigrant Ryszard Nowakowski, niejako te opony sponsorował. Pan Ryszard nadawał gumy w Londynie, a ja w Warszawie na lotnisku odbierałem od pilota bądź stewardessy przy służbowym wyjściu, aby nie było jakiś problemów. Na tych dwóch oponach przejeździliśmy całe zawody drużynowe - relacjonuje.

- Dobór zawodników do kadry często wyznaczał środek transportu, jakim dysponował zawodnik. Kto posiadał samochód osobowy z hakiem aby móc ciągnąc przyczepkę z motocyklami, tego wybierało się na zawody. Ze względu na to zdarzały się sytuacje, że pojechał zawodnik gorszy zamiast lepszego, tylko dlatego, że ten słabszy miał samochód wyposażony w hak. Mnóstwo czasu i trudu wymagały formalności papierkowe z pokonywaniem granic. Biegaliśmy po ambasadach i załatwialiśmy wizy. Kontakt z zawodnikami odbywał się przez osoby trzecie. Wszelkie wyjazdy na zagraniczne zawody organizował PZM, a więc jeździliśmy jedną dużą grupą. Miejsca pobytów i noclegów były wytartymi ścieżkami. Stąd centrala w ciemno mogła założyć, że jeśli jechaliśmy do Austrii, to będziemy nocować u Grubego. Wszystko bazowało na długoletnich przyjaźniach. Sama podróż była bardzo wyczerpująca. Pamiętam wyprawę moim maluchem z przyczepką wraz z Ryśkiem Franczyszynem do Kijowa. Edek Jancarz rozbił swojego mercedesa, bo zasnął za kierownicą, gdy wracał z zawodów z Anglii i tegoż malucha Edkowi pożyczyłem, kiedy jechał na eliminacje mistrzostw świata do Krsko wraz z Piotrkiem Podrzyckim. Gdy wrócili do Warszawy byli poskręcani jak paragrafy. Nie wiedzieli, że był to model eksportowy i można było rozłożyć siedzenia. Gdy się o tym dowiedzieli miny mieli nie tęgie - uśmiecha się Kraskiewicz. - Te wszystkie utrudnienia wbrew pozorom nie były dla nas tak bardzo uciążliwe, bo byliśmy do nich przyzwyczajeni. Nie znaliśmy innego świata. Dla nas to była normalka. Żyliśmy w takim systemie politycznym i trzeba było się dostosować - tłumaczy Jankes.

Hans Nielsen i Erik Gundersen, fot. Mieczysław Bielak