Grzegorz Drozd: Więcej sportu w sporcie, więcej żużla w żużlu

Grzegorz Drozd 24 Maja 2015, 10:45

• Niechciane dziecko, czyli historia powstania Grand Prix na żużlu

Od początku istnienia cyklu Grand Prix zupełnie niezrozumiałym dla mnie jest premiowanie pierwszej ósemki do udziału w przyszłorocznym cyklu, a także odrębność eliminacji dla pozostałych zawodników, którzy walczą o miejsca dopiero na następny sezon. Cały ten system jest nieczytelny, niewymierny i za bardzo rozciągnięty w czasie. W zbyt dużym stopniu premiuje zawodników występujących w cyklu w bieżącym sezonie. Do tego dochodzą nieszczęsne stałe dzikie karty, które każdego roku wywołują falę krytyki i nieprzychylne komentarze. Kibice nie są głupi i jak każdy konsument doskonale wyczuwają, kiedy nabija się ich w butelkę. Widzą, kiedy sport przestaje być sportem, lecz biznesmen określonych grup, a polityka bierze górę nad piękną i prostą ideą: wyżej, szybciej, dalej. Dlatego od lat powtarzam, że eliminacje do cyklu Grand Prix powinny obowiązywać wszystkich z jednym wyjątkiem mistrza świata, co nie byłoby żadną nowością, bo w latach 50-tych zawodnik broniący tytułu automatycznie był nominowany do finału.

Każdego roku walka o tytuł mistrza świata w danym sezonie powinna rozpoczynać się od wspólnych eliminacji dla wszystkich zawodników, po których zostaną rozegrane rundy mistrzowskie. - Gdzie te czasy, gdy człowiek budził się wiosennego ranka, stanął w oknie i krzyknął do siebie popijać poranną kawę: hej bracie, w tym roku jesteś mistrzem świata! - mówił mi kiedyś Sam Ermolenko. - Obecnie formę musisz budować, przez co najmniej dwa sezony. Najpierw żmudne eliminacje i dopiero za kolejne 12 miesięcy przystępujesz do walki o złoto. Taki system powoduje, że młodym żużlowcom opada animusz i chęć do walki. Nie widzą szans w tej zbyt stromej wspinaczce na szczyt - przekonuje Amerykanin i trudno odmówić mu racji. W ciągu 20 lat cyklu Grand Prix nie brakowało sezonów, w których zawodnik spoza cyklu prezentował fenomenalną dyspozycję, ale z powodu przepisów nie miał okazji do walki o tytuł mistrza świata. Hans Andersen w 2006, Janusz Kołodziej w 2010, czy Brian Andersen w 1996 roku, to najjaśniejsze przykłady.

W tym miejscu można rozmyślać nad szczegółami. Ja proponuję trzystopniowe eliminacje: osiem ćwierćfinałów, cztery półfinały i dwa finały. Z każdego finału do cyklu Grand Prix weszłoby po sześciu najlepszych zawodników. Stawkę uzupełnia aktualny mistrz świata i dwóch zawodników wytypowanych przez FIM. Rozumiem dzisiejsze potrzeby robienia biznesu i trudność pogodzenia idei sportu z marketingiem. Dwie stałe dzikie karty byłyby dla organizatorów szansą "naprawienia" stawki o przyznanie miejsca wyjątkowemu pechowcowi bądź żużlowcowi czołowego kraju, który nie wprowadził żadnego przedstawiciela do cyklu. Na końcową klasyfikację poszczególnej eliminacji składałaby się dwa turnieje przeprowadzone systemem piątek-sobota-niedziela (trening, zawody, zawody), a na pewno tak należałoby rozstrzygnąć dwa końcowe półfinały, aby zminimalizować pierwiastek przypadku. Cały system eliminacji zajmowałby tylko trzy terminy. Rund Grand Prix byłoby od sześciu do ośmiu. Nie mniej, nie więcej. Całe rozgrywki zajęłyby jedynie 11 weekendów, czyli o wiele mniej niż dziś. Federacje nominowałby zawodników bądź rozgrywałyby krajowe eliminacje. Gdyby chętnych było o wiele więcej niż 129 zawodników, eliminacje można rozbudować, np. rozstawić po 8 zawodników w ćwierćfinałach i rozegrać rundy wstępne. Ilość pretendentów wzrosłaby do liczby 193.