Żużel niszczy wątrobę i potrafi nieźle namieszać w głowie

Dariusz Ostafiński 02 Lutego 2017, 15:00

Newspix / Łukasz Trzeszczkowski

Rafał Szombierski, zawodnik ROW-u Rybnik, przyznał kilka dni temu w wywiadzie dla nas, że żużel jest tak stresującym zajęciem, że on czasami musi się napić, żeby odreagować. Dodał, że jedni się wieszają, a on woli procenty. Krzysztof Cugowski, wokalista Budki Suflera i wielki fan żużla znający doskonale środowisko, pisał w felietonie dla WP, że dla niego jest czymś naturalnym, że człowiek zaglądający śmierci w oczy, musi od czasu do czasu wychylić kielicha. Czy żużlowcy, z racji niebezpieczeństwa, jakie im towarzyszy, częściej niż inni sięgają po używki? Czy stres i napięcie wynikają wyłącznie z tego, że śmierć czeka na nich dosłownie na każdym metrze żużlowego toru?

• Rafał Szombierski: Jedni się wieszają, ja wolę się napić, żeby odreagować emocje

Adam Skórnicki, żużlowy mistrz Polski, przyznaje, że przeciążenia w żużlu są ogromne, a zawodnicy są pozostawieni samym sobie. - Prezesi przeważnie wychodzą z założenia, że jak dali pieniądze, to nic więcej ich nie obchodzi - mówi Skórnicki. - Młody człowiek pogubiony i zostawiony samemu sobie chleje albo próbuje się zabić. Trzech żużlowców popełniło samobójstwo (Łukasz Romanek, Robert Dados, Rafał Kurmański - dop. red.), ale było też kilku innych, którzy targnęli się na swoje życie. Te próby były na szczęście nieudane, a świat się o nich nie dowiedział. Ja sam o sobie mógłbym powiedzieć, że żużel zniszczył mi wątrobę. Człowiek nie wiedział, jak sobie radzić z napięciem i stresem, więc szukało się różnych sposobów - stwierdza nasz ekspert.

Jedni wolą flachę, inni rozmowę z psychologiem

Zdaniem Skórnickiego całe zło bierze się z tego, że po upadku komunizmu przyszedł profesjonalizm, ale w klubach zabrakło właśnie profesjonalistów, którzy podpowiedzieliby jakieś rozwiązania, otoczyliby zawodników opieką. - Pamiętam, jak nasz wielki skoczek Adam Małysz myślał o zakończeniu kariery, ale wytrwał i w XXI wieku latał i nie chciał wylądować. Sam przyznał, że ta metamorfoza była związana z utworzeniem profesjonalnego sztabu. A jak się popatrzy na niektóre osoby działające w żużlu, to człowiek może sobie zadać pytanie, jak tu nie pić, albo nie ćpać - ironizuje Skórnicki, bo też według niego żużlowcy dochodzą do wielu rzeczy eksperymentując. - Próbują różnych rozwiązań, sprawdzają co im pomaga. Jedni wolą flachę i cygareta, inni rozmowę z psychologiem - zauważa.

O ile Skórnicki stara się wszystko poukładać w logiczną całość i pokazać, gdzie tkwi problem, o tyle inny były mistrz Polski na żużlu Sławomir Drabik zdaje się mówić, że żużel zaczyna się tam, gdzie kończy się logika. - Niedawno pochowałem kolegę - zaczyna. - Wesoło z nim było, a w garażu się powiesił i kombinujemy, co się stało. Nie ma reguł. Pamiętam Roberta Dadosa. Wrocławski klub nie robił mu presji, nie naciskał, najlepszych profesorów brał do pomocy, a pani prezes Krysia Kloc zawsze miała dla Roberta serce szeroko otwarte. Nie pomogło - stwierdza gorzko Drabik.