Grzegorz Drozd. Lotem Drozda: Sześć okrążeń to za mało (reportaż)

Grzegorz Drozd 08 Października 2017, 12:30

WP SportoweFakty / Arkadiusz Siwek / Na zdjęciu: Jeden z biegów podczas Zlatej Prilby 2017

Po starcie wszystko jednak odbywało się zgodnie z przewidywaniami. Na prowadzenie wysforował się Hans Nielsen. Wielki Duńczyk w czeskiej Zlatej Prilbie chciał powetować sobie dramat sprzed dwóch tygodni, gdy w Vojens sromotnie przegrał tytuł mistrza świata na rzecz roześmianego kowboja z Kalifornii Billy'ego Hamilla. Hans - mistrz krawężnika - perfekcyjnie przypilnował wapno i wyszedł na pierwsze miejsce, ale po szerokiej zaczął go nękać Simon Wigg w zielonej skórze. Anglik z holenderską licencją w parę sekund skroił Hansa po szerokiej! Ale to nie był koniec emocji. Za prowadzącą dwójkę zabrał się zawodnik w kasku zielonym. Ale nie o dziwo Rickardsson, ani żaden z pozostałych Anglików, a outsider finału z numerem 36 na plecach. Na pełnej manecie i - jakby powiedzieli divaki na trybunach - na pełnym plynie zaczął orbitować miejscowy czeski bolec - Tomas Topinka. - Odkręciłem do oporu manetkę, wypiąłem się maksymalnie na motocyklu i krzyknąłem: Tomas dasz radę! - udało się i niespodziewanie wygrałem - wspomina tamten pamiętny finał jego triumfator.

• Grzegorz Drozd. Lotem Drozda: Trzeba tylko chcieć

To prawda. Z czeskim żużlem przez ostatnie lata nie było najlepiej, a wielką nadzieją Czechów na międzynarodowe sukcesy w latach 90. był właśnie Tomas Topinka. Niczym u nas Tomasz Gollob. Triumfator Prilby z 1996 roku oczywiście był obecny na stadionie, ale szybko zniknął z obiektu wraz ze swoimi gośćmi z King's Lynn, gdzie przez długą karierę bronił barw miejscowych Gwiazd. Topinka był naprawdę dobry. Miejsce w finale światowym w 1994 roku w duńskim Vojens zabrał mu... właśnie nasz Tomek Gollob, który w ostatnim wyścigu półfinału światowego w Pradze pokonał Topinkę na ostatnim okrążeniu i tym samym wysłał go do barażu o ostatnie premiowane miejsce w finale z dwoma młodymi Amerykanami: Gregiem Hancockiem i Billy'm Hamillem. Wygrał ten pierwszy i tak niejako prześlizgnął się do cyklu SGP, w którym, startuje do dziś. Gdyby wtedy Gollob nie objechał Topinki, to Hancocka zabrakłoby w pierwszej edycji cyklu SGP. Sekundy i centymetry piszą historię na długie lata. Ale wróćmy do Topinki, który w połowie lat 90. obok Golloba był najlepszym zawodnikiem ze strefy kontynentalnej. Po raz drugi o krok od cyklu SGP był w 1996 roku, ale w finale kontynentalnym w Abensbergu dopadł go pech. Przed jego czwartym startem, gdy jednym z jego przeciwników miał być Gollob, w ostatniej chwili zgasł mu silnik. Kto wie, gdyby nie ten defekt, to w cyklu w 1997 roku zamiast Golloba może oglądalibyśmy właśnie Topinkę? W każdym razie, w najważniejszych chwilach szczęście nie sprzyjało Topince, a dzieła dokończyły kontuzje. Od tamtej pory jedynie bracia Drymlowie zagrażali czołówce światowej. Niestety ciężkie urazy i kontuzje powstrzymały następców wicemistrza świata na długim torze z legendarnych Marianek z 1991 roku.

Start jak z gumy!

- Przed zawodami telewizja pytała mnie o typy - komentował Vaclav Milik senior. - Odpowiedziałem, że faworytem jest Maciek Janowski, choć serce podpowiadało za synem. Prilba to ciężki turniej. Ja najwyżej byłem siódmy, czyli wygrałem mały finał. Cieszę się... to wszystko - dodawał. - Trudne zawody, ale bardzo pożyteczne - oceniał z kolei Krystian Pieszczek. - Jazda w szóstkę, to zupełnie inna para kaloszy niż wyścigi w czwórkę. Jedziesz sobie pierwszy, a tu nagle, a to z lewa, a to z prawa, cała horda atakuje cię z każdej strony. Tor jest szeroki i momentami już nie wiadomo jak jechać. Polaków nie ma tutaj nigdy wielu, więc tym bardziej cieszę się, że dostałem szansę startu - dodał. Wielu w Prilbie chce wystartować, ale nie każdy dostaje takiego zaszczytu. Kuluary mi szepcą, że w Pardubicach jeżdżą, nie ci co chcą, lecz ci którzy dostają zaproszenie. Organizatorzy dbają o to, żeby był przekrój jak największej liczby państw. Taki jest urok i tradycja Prilby, a także gest pod kibiców z całej Europy. Najliczniejsi są tradycyjnie Niemcy, ale oni tym razem nie mieli wielu powodów do radości.

- Ja w Pardubicach wystartowałem tylko jeden jedyny raz, a zawsze wykazywałem chęć. Po prostu częściej nie zapraszali - zdradził mi obecny na zawodach, były rosyjski żużlowiec, Roman Povazhny. - Ale ten Gleb zapiernicza. Coś niesamowitego - komentował zszokowany jazdą swojego krajana Gleba Czugunowa sympatyczny Roman. - Chłopak wziął się tak naprawdę znikąd. Rok temu nikt o nim nie słyszał, a tu takie wejście. Przed jednym z biegów gdzie wyjeżdżał do powtórki, mówiłem mu: zmień oponę, bo przegrasz. A ten, że nie trzeba. Pojechał na zdartej stronie i wygrał. Coś niesamowitego - powtarzał Roman. Czugunow to bez wątpienia największe objawienie tegorocznej Prilby. Na to liczyłem, czemu dałem wyraz na swoim Twitterze kilka dni przed zawodami. Liczyłem także na kolejny wielki dzień Freda Lindgrena i Mateja Zagara. Słoweniec w piątek w Częstochowie po raz kolejny udowodnił słuszność mojej innej niedawnej myśli z Twittera, że jest najlepszym obecnie technicznie żużlowcem na świecie. Do niedawna byli to Darcy Ward i Grigorij Łaguta, ale oni nie jeżdżą już na żużlu. Zagar w Częstochowie zaprezentował akcję na miarę tej autorstwa Tony'ego Rickardssona, w finale SGP w Cardiff, 12 lat temu. Absolutna jazda niczym w beczce śmierci. Nie pod bandą, a po bandzie! W Pardubicach Słoweniec - jakby to powiedział Władysław Gollob - podróżował po szerokim promieniu. Jak dla mnie trochę zbyt topornie i faktycznie Zagar nie dał rady wedrzeć się na podium, zaś Lindgrena zabrakło w Pardubicach z powodu ciężkiej kontuzji kręgosłupa.

Przyznam, że ten fakt wręcz mnie dobił w końcówce sezonu. Tyle pracy, trudu i wysiłku Szweda w zdobycie pierwszego medalu mistrzostw świata i wszystko stracone. Wielu złośliwców na wiosnę pisało o tym znakomitym zawodniku, że to jest Fredrik GTR Lindgren, a nie wybitny żużlowiec. Fredrik po słabym środku sezonu przesiadł się na GM i okazało się, że wyniki Szweda, to nie wyłącznie zasługa silników od Szwajcara Marcela Gerharda. Miałem słuszność pisząc w maju, że może GTR nie pomaga w wynikach Lindgrena, a może wręcz je utrudnia. W każdym razie pod nieobecność Lindgrena, nieco topornym orbitowaniu Zagara, szpetnych zawodach i kłopotach sprzętowych Ljunga, w finale po atomowym starcie wygrał Vaclav Milik i to był jego dzień. Równie dobrze wyjechał spod taśmy obecnie najlepszy startowiec na świecie i wielki spryciarz Maciej Janowski. W łuk z Milikiem weszli niemal równo, ale Czech na milimetry zdążył włożyć swój prawy łokieć przed rękę Janowskiego. To był wielki speedway. - Jesteśmy kumplami, ale faktycznie jeździmy ostro. Na finale w Lesznie starcie mieliśmy z Piotrkiem Pawlickim. Kibicom wydaje się, że będziemy sobie skakać do oczu, a my na drugi dzień byliśmy na wspólnej kawie. Znamy się bardzo dobrze. Stanowimy zgraną paczkę: ja, Maciek, Pawliccy, Grzesiek Zengota. Lubimy zimą wypady na wspólne wakacje. Między nami nie ma żadnych animozji - zdradza zakulisowe relacje pomiędzy zawodnikami Vacek.

Fachowo finał przeanalizował Milan Spinka. - Start miał jak z gumy! - wykrzyczał mi w biegu na schodach. - Czy mogę sobie zrobić fotkę z mistrzem świata z 1973 roku? - zapytałem Milana trzy dni wcześniej w Svitavach. - Mistrza z 1974 roku - poprawił mnie z śmiertelną powagą Milan. W 1973 to ja wygrałem, ale Prilbę - pouczył mnie Spinka (menedżer kadry Czech) jak zwykle krótko i bez zbędnych banałów. - On już taki jest. Musi być musztra. W końcu to były milicjant - skomentował parking. Spinka, jak wielu jego rodaków, to milicjant i żużlowiec w jednym, bowiem w cywilu jak wielu innych żużlowców zarabiał na życie w budżetówce, a dokładnie w czechosłowackiej milicji.

Szczęście i umiejętności

- O naszym sporcie w czeskich mediach nie mówi się za wiele. Dziennikarze tylko czekają na złe wieści. Jeśli któryś z chłopaków się połamie, poturbuje... To wtedy jest news godny publikacji. Pozytywne wieści ich nie interesują, ale mam nadzieję, że to się zmieni. Vacek ma szanse na dobry wynik w mistrzostwach Europy, ale tutejsze media z całą pewnością więcej uwagi poświęcą wygranej Milika w Prilibie. Mam nadzieję, że sukces Vacka pobudzi chęć do jazdy na żużlu młodych chłopaków - tłumaczy Ales Dryml. Milik jest najlepszy, ale postępy robili Eduard Krcmar, który z dobrej strony pokazał się przez trzy dni rywalizacji. Najpierw niezła pozycja w piątkowym finale juniorów, w sobotę zwycięstwo w Zlatej Stusze i mały finał w niedzielę. Ogólnie piątkowy finał juniorów był bardzo ciekawym widowiskiem i jednymi z najlepszych zawodów, jakie miałem okazję oglądać w Pardubicach. Czas mija szybko. Dopiero co czarował jazdą na Svitkovie Darcy Ward w 2010 roku, a po tytuł sięga syn Sławomira Drabika. W ostatnim finale z mocnej strony pokazał się Kacper Woryna, który skomentował, że poprzednie dwa finały były kwestią szczęścia, a nie umiejętności. Bzdury. Żużel to nie tylko równy, gładki, szybki i szeroki tor w Pardubicach, ale także deszcz, błoto, dziury i koleiny. I w tych warunkach od Woryny byli lepsi. Finał juniorów zatem był dobry, a Stuhy nie oglądałem, bo udałem się na zawody old bojów do Liberca, gdzie po raz pierwszy w życiu zobaczyłem tzw. maraton żużlowy.