Lotem Drozda. Grzegorz Drozd: Doyle uderzył modern speedway w twarz (felieton)

Grzegorz Drozd 26 Października 2017, 18:45

WP SportoweFakty / Mateusz Wójcik / Na zdjęciu: Jason Doyle

Lotem Drozda to felieton Grzegorz Drozda, dziennikarza WP SportoweFakty.

****

• Grzegorz Drozd. Lotem Drozda: Sześć okrążeń to za mało (reportaż)

- Dobrze, że nic z tego nie pamiętam, bo dzięki temu nie mam urazu psychicznego i szybko wrócę na tor - oznajmił poskładany w szpitalu, w swoim starym znajomym -kołnierzu ortopedycznym. Doyle jak zapowiedział, tak zrobił. Wrócił na tor i po raz kolejny udowodnił, że jest twardszy niż żelazo. Jechał sezon życia. Karta wreszcie miała się odwrócić. Wygrał trzy rundy pod rząd i zmierzał po sensacyjny tytuł mistrza świata. - Jest nie do zatrzymania - wyznał mi ze smutną miną Greg Hancock po zawodach w Teterow. Hancock nie mylił się. Nie był w stanie zatrzymać Jasona. Zrobił to najsłabszy w stawce Chris Harris, który skasował Kangura na toruńskiej Motoarenie. Znów szpital, ból i mozolna rehabilitacja.

Polska potęga

- Nie wiem, czy powinienem z wami rozmawiać, bo źle piszecie - to już MotoArena rok później i słowa triumfatora Patryka Dudka do wianuszka polskich dziennikarzy. To nie rozmawiaj Patryk. Nikt ci nie każe. Widać pismaki honoru nie mają, bo w tej chwili wszyscy powinni odwrócić się plecami do Dudka i pójść w drugą stronę. Może żartował? Może. To ja pożartuję, że Dudek to marny żużlowiec, a jego sukcesy to głupie szczęście i szybkie fury. Gadam głupoty? W Polsce do dziś w takich słowach opisuje się kunszt Tony'ego Rickardssona. I nie tylko jego. Nie mogę doczekać się chwili, gdy w końcu któryś z naszych dziennikarzy w takich słowach przedstawi naszego asa. Tu zazwyczaj jest odwrotnie. Nasz mistrz jest bez sprzętu, ma pod górkę u Olsena, Morrisa, BSI, tunerów, deszczu, słońca i przepisów. I tylko i wyłącznie umiejętnościami nadąża za zagraniczną bandą, z przyklejonym cynicznym uśmieszkiem.

Wracając do Dudka. Patryk to kolorowy ptak w naszym speedwayu. Fantazyjna fryzura, barwne wypowiedzi, a przede wszystkim efektowna i skuteczna jazda na motocyklu. Takich idoli żużel potrzebuje. Wiosną zeszłego roku napisałem o nim, że jest krzyżówką Kelly'ego Morana z Garym Havelockiem. "Jest aktualnie najlepszy na świecie i bezdyskusyjnie powinien otrzymać dzikusa na warszawską rundę." Dudek pojechał na PGE Narodowym, a ja dołożyłem do tego małą cegiełkę. Więc nieśmiało marzę gdzieś tam z tyłu głowy, że może zasłużyłem choćby na dwie cięte riposty w twarz od naszego championa. Dudek na podium zastąpi Bartosza Zmarzlika. Od dłuższego czasu, zwłaszcza na linii Gorzów - Zielona Góra, toczą się zażarte boje i porównania obu zawodników. Zmarzlik to większy wirtuoz i zadziora, a Dudek startowiec z zimnym instynktem na trasie. Bardzo dobrze pamiętam ich początki.

Pierwszy raz Zmarzlik zafascynował mnie na meczu Polska - Reszta Świata w Gorzowie, wiosną pięć lat temu. Dudka natomiast pamiętam, gdy stawiał swoje pierwsze żużlowe kroki, bo jako sędzia-stażyta miałem dużo okazji w 2008 roku oglądać naszą młodzież. Zdaje się, że nawet sędziowałem pierwsze zawody wygrane przez Dudka w karierze. Turniej zaplecza kadry juniorów jesienią w Rawiczu. W budce sędziowskiej dzieliłem się spostrzeżeniami, że jak na początkującego zawodnika zachowuje się nader dojrzale. Jego ruchy i czynności są powtarzalne, zachowuje spokój i jest cwany pod taśmą, co dodawało mi pracy w prawidłowym puszczaniu biegów. Byłem pewien, że cały ten arsenał żużlowych umiejętności nabytych zaraz po zdaniu licencji, był efektem nauk od ojca. Po czasie okazuje się, że Dudek to także bystry i inteligentny chłopak. Zawsze twierdziłem, że jest przereklamowany i te jego wygibasy lekko zamazują na plus jego niedociągnięcia. Teraz jego zwolennicy mogą mnie wyśmiać.

• Darcy Ward: Doyle to prawdziwy żołnierz. Niewielu byłoby stać na to co on zrobił

Urodzony na antenie

Będzie to champion numer 35. Na liście mistrzów jest wiele barwnych postaci. Lionel van Praag był pilotem RAF-u podczas II Wojny Światowej, Egon Muller wokalistą dyskotekowym, a Gary Havelock rockowym, Bruce Penhall próbował szczęścia w Hollywood, Barry Briggs szukał złota w kopalniach, Peter Craven jeździł w piżamie pod skórą, Ronnie Moore kręcił kółka w beczce śmierci z nierozłącznym papierosem w ustach, Tony Rickardsson ścigał się w wyścigach samochodowych, Tomek Gollob i Anders Michanek to mistrzowie rodem z motocrossu, Hans Nielsen uwielbiał golfa, a Jack Milne konstruował maszyny. Co nowego wniesie nowy mistrz? Kandydatów mamy dwóch. Doyle kontra Dudek. Pierwszy z nich to człowiek tytan. Bez dziar na rękach, fochów na źle przygotowane tory, za to z psychiką i organizmem odpornym na ból. Kilkakrotnie łamał kręgosłup, lizał rany cięte i szarpane oraz długi czas zmagał się z powikłaną i bolesną kontuzją ramienia. Mógłby się licytować na liczbę odniesionych obrażeń zawodowych z bohaterem Mela Gibsona z "Zabójczej Broni". W Poole wiecznie w cieniu Warda i Holdera, gdzie jeździł spięty i przytłoczony sławą młodszych rodaków. Wydawałoby się, że Doyle to człowiek maska, a jednak facet bardzo emocjonalny. - Do Swindon pierwszy raz przyszedł 5 lat temu. Pominąłem wtedy Jasona w roli lidera i obraził się na mnie - opowiada Alun Rossiter, menedżer mistrza BEL z 2012 roku.

Doyle opuścił Poole, bo kierownictwo Piratów zapomniało o kontuzjowanym Australijczyku podczas mistrzowskiej fety rok wcześniej. Rossiter nie zrobił tego błędu. Na mistrzowskiej fecie był i Jason w ortopedycznym gorsecie. Po klubowej tułaczce i problemach z angielską wizą, w końcu trafił do Somerset. W Rebels znalazł swój pewny kąt i był im wierny aż po moment, gdy brytyjskie władze nie wydały mu zezwolenia na kontrakt w dwóch klubach. Miesiąc temu znów z Rossiterem i Swindon wygrał ligę, a ponadto odebrał puchar jako kapitan i lider drużyny. W Polsce wściekł się na działaczy z Piły, gdy dowiedział się na krótko przed meczem, że jednak nie jedzie. Kiedyś miał spięcie z Duńczykiem Madsenem i w nerwach przyłożył rywalowi w twarz.

Jego rywalem do złota jest nasz Patryk Dudek. Był początek wakacji i słuchałem relacji Radia Rzeszów z meczu wyjazdowego mojej Stali. - W robieniu żużlowej ligi na żywo byliśmy pionierami - przypomina dzisiaj redaktor Janusz Majka. - Właśnie otrzymaliśmy wiadomość, że Sławomirowi Dudkowi urodził się syn. Gratulujemy - mówił Janusz do mikrofonu. Tego dnia Morawski wysoko wygrał mecz, a świeżo upieczony tatuś kropnął komplet punktów. Syn urodził się w Toruniu i tam jak na razie odniósł życiowy sukces - zwycięstwo w rundzie Grand Prix. - Jeszcze do mnie to nie dotarło - mówiła mama Honorata po zawodach. - Czuję szczęście - krótko opisał swój stan wzruszony ojciec Sławek. Emocje jak w tamtą, czerwcową niedzielę 1992 roku. Ale nie zawsze było kolorowo. "Duzers" - podobnie jak Doyle - miał chwile kryzysu. Groźne kontuzje i dyskwalifikacja za doping. Na drugi dzień po tej szokującej wieści nagrałem filmik, w którym opowiadam o takich przypadkach w speedwayu. Paul Smith, Gary Guglielmi, Mitch Shirra, Gary Havelock, Shawn Moran, to byli jedni z bohaterów opowieści. Mój personalny trener, ś.p. Damian Gapiński, którego wciąż mi brakuje, podrzucił pomysł: Grzegorz, skoro nie masz czasu na pisanie, to będziesz mówił. W tamtej chwili nie ogarnęliśmy technicznie tematu i odłożyliśmy plany na później. W ostatnich zdaniach powiedziałem: nie ma co załamywać rąk nad Patrykiem Dudkiem, to nie koniec świata. Jest młody i wiele przed nim. Może pójść śladem Gary'ego Havelocka, wrócić na tor i zdobyć mistrzostwo.

Śladem Maugera

Myślę jednak, a przede wszystkim pragnę, aby nowym mistrzem został ten, który przyłożył w pysk "modern żużlowi", w którym ponoć wygrywają goście z tatuażami, rodzinnym sztabem w parkingu, pełnym portfelem, a z bidonem w ręce liczą na kalkulatorze, czy opłaca im się jechać w Drużynowym Pucharze Świata. Aby wygrał ten, który jeździ jak prawdziwy mistrz: ma szybkie starty, dobrą technikę, wyborny dobór ścieżek i twardo jeździ na żyletki. Pracuś, który mozolnie wspinał się na szczyt, szczebel po szczebelku. Chował do skarpety funty, złotówki, korony i dokładał kolejny silnik na półce w garażu, a jego historia do złudzenia przypomina szlak Ivana Maugera. Tak jak Nowozelandczyk za młodych lat, został upokorzony przez los. Skreślony przez promotorów i porozbijany na szpitalnym łóżku wciąż parł przed siebie. Jego tytuł to najlepsza rzecz, jaka mogła nas spotkać w dzisiejszym skomercjalizowanym świecie, w którym promuje się zabawę, szybki sukces i przyjemności. On udowadnia, że nigdy nie można się poddać, że ciężka mordercza praca i wiara w siebie muszą przynieść moment chwały.

Dzięki Jason.
Jesteś dla mnie inspiracją.

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>