Fredrik Lindgren niedawno ledwo co chodził. Przełomowym momentem odstawienie kołnierza ortopedycznego

Dawid Borek 26 Kwietnia 2018, 14:45

WP SportoweFakty / Mateusz Wójcik / Na zdjęciu: Fredrik Lindgren

• Znamy klucz do sukcesu Lindgrena. To kombinacja dwóch elementów

- Na początku mogłem chodzić przez maksymalnie 20 minut, a gdy wracałem po spacerze do domu, odczuwałem ogromny ból i musiałem leżeć w łóżku. Nosiłem kołnierz ortopedyczny, więc nawet nie mogłem swobodnie oglądać telewizji. Tylko leżałem i przez dwie godziny patrzyłem się w sufit - wspomina Lindgren w rozmowie ze speedwaygp.com.

Gdy Szwed otrzymał od lekarzy zielone światło na rozpoczęcie treningów pod kątem tegorocznego sezonu, nie oszczędzał się. Z drugiej strony 32-latek nadal musi poddawać się rehabilitacji. - To nie sekret, że miniona zima była dla mnie bardzo trudna, a szczególnie listopad, grudzień i styczeń. Cierpiałem, ale musiałem ciężko pracować. Cały czas realizuję zresztą różne programy rehabilitacyjne, przygotowane przez mojego fizjoterapeutę. Daję z siebie wszystko, by przywrócić pełny ruch mojego ciała. Jestem bardzo szczęśliwy, że teraz jestem w tak dobrej formie, to napędza do dalszej pracy - dodaje Lindgren.

Szwed jest przekonany, że jednym z kluczy do tak szybkiego powrotu do zdrowia było szybkie pożegnanie się z kołnierzem ortopedycznym. - W szpitalu w Manchesterze lekarze stwierdzili, że muszę chodzić w kołnierzu przez trzy miesiące, a to był dla mnie zbyt długi okres. Jeśli bym się ich posłuchał, zdjąłbym go dopiero w okolicach świąt Bożego Narodzenia lub nawet później. Bardzo pomogli mi specjaliści w Andorze. Codziennie rano uczęszczałem na zabiegi, które trwały dwie godziny. Podczas nich starałem się chodzić, aby krew przepływała przez moje ciało. To sprawiło, że szybciej dochodziłem do zdrowia - mówi.

- Było ciężko, ale dzięki temu już po półtora miesiąca mogłem pożegnać się z kołnierzem ortopedycznym. Wówczas rozpocząłem treningi pod kątem sezonu. Gdybym chodził w kołnierzu jeszcze przez kolejne sześć tygodni, teraz nie byłbym raczej tak dobrze dysponowany - kończy Lindgren.