Żużlowiec na kwarantannie. Plan dnia rozpisał co do minuty, tęskni za synami skaczącymi po głowie

Dariusz Ostafiński 14 Maja 2020, 08:45

Archiwum prywatne / Martin Vaculik / Na zdjęciu: Martin Vaculik

• Żużel. Marek Cieślak: Nie będę siedział w klatce. A jak będą potrzebowali trenera w niebie, pójdę [WYWIAD]

Przyjechało nas trzech, ja i dwóch mechaników. Wjechaliśmy do Polski dwoma autami, osobowym i busem do przewożenia sprzętu. Do tego drugiego zapakowałem nie tylko motocykle i cały potrzebny sprzęt, ale też stacjonarny rower, ubrania i wszystko, co będzie mi potrzebne do życia w Polsce. Nie wiem, kiedy wrócę do domu. Może się okazać, że dopiero w październiku, po zakończeniu sezonu.

Przez tę niepewność miałem ciężkie pożegnanie w domu. Mam dwóch małych synków. Marko ma 4,5 roku, Maxim 2,5. Jesteśmy ze sobą mocno związani, bardzo kocham swoje dzieci. Ostatnio, z racji kwarantanny, mieli tatę dla siebie non-stop. Dlatego przy rozstaniu były łzy. Trudno było mi tak po prostu wyjść za drzwi i ich zostawić. Wiem, że będą bezpieczni z mamą, ale jeśli czegoś w tej kwarantannie żałuję, to tylko tego, że musiałem się rozdzielić z rodziną. Liczę jednak, że przepisy szybko się zmienią i będę mógł jeździć na Słowację, jak tylko nadarzy się okazja. Jestem w tej kwestii optymistą.

Od kilku dni mieszkam w Wilkanowie pod Zieloną Górą. To niewielka wieś, gdzie - jak przeczytałem, kiedyś spadł meteoryt. Nie ma jednak możliwości, bym teraz poznał okolicę. Kwarantanna nie pozwala nam wychylić nosa z domku, w którym mieszkamy. Na szczęście jest balkon i ogródek, więc mamy się gdzie przewietrzyć i złapać trochę słońca. Poza tym każdy z nas ma swój pokój do dyspozycji. Jest jeszcze salon dla wszystkich. W nim ustawiłem rower. Trenuję dwie i pół godziny dziennie.

Reżim, który sobie wprowadziłem, bardzo mi odpowiada. Lubię, kiedy wszystko mam ustalone, kiedy wiem, co i kiedy będę robił. Wtedy jest mi dużo lżej, nic mnie nie zaskakuje. Niektórzy lubią żyć spontanicznie, ale ja lubię mieć jakiś system. Nawet w takim miejscu, gdzie jest mała przestrzeń. Niemniej, jak już się ta kwarantanna skończy, to chętnie wyjdę na jakiś spacer, pozwiedzam okolicę.

Życie na kwarantannie ma pewne zalety. Z posiłków przygotowuję tylko śniadanie. Zabrałem trochę jedzenia ze Słowacji, głównie chodzi o składniki potrzebne do utrzymania diety. Resztą jedzenia przywozi sponsor, właściciel jednej z restauracji. Robią obiad i kolację pode mnie. Zostawiają woreczek pod drzwiami, ja tylko odbieram i przekładam na talerz.

Trening na kwarantannie trwa dwie i pół godziny. Jest luźny, bo ja jestem gotowy do sezonu już od dawna. Teraz chodzi tylko o podtrzymanie formy. Zbijam mięśnie, trzymam wagę, na razie jakoś mi się wszystko udaje. Przed przyjazdem do Polski udało mi się potrenować na torze w Żarnowicy, na Słowacji. Tam mogłem się przekonać, że z moją formą jest dobrze. W ogóle fantastycznie było wsiąść znów na motocykl i pojeździć.

Sportowiec powinien jednak dbać nie tylko o ciało, ale i o głowę. Dlatego zabrałem ze sobą sporo książek z psychologii. Mam też trochę opracowań lekarzy-specjalistów o koronawirusie, ale nie tylko. Uważam, że trzeba się rozwijać, a to można zrobić, poznając świat. Jako król wolnego czasu mam teraz wiele możliwości. Sportowe biografie wszystkie przeczytałem. Tyson, Bolt, Ronaldo nie mają przede mną tajemnic. Lektura wiele mi dała. Patrzę na świat i ludzi inaczej niż kiedyś.

Tak sobie myślę, że niewykluczone, iż kiedyś zostanę trenerem mentalnym. Wiem, jak sport działa od środka, do tego dokładam coraz większą wiedzę teoretyczną. Przede wszystkim patrzę jednak na to wewnętrzne lustro, które mam w sobie. Siebie samego nie oszukam. Sportowcy zmierzając po sukces, zakładają różną odzież. Coś niecoś o tym wiem.

Martin Vaculik

Czytaj także:
Hampel: w tym roku walczymy, żeby ten sport przetrwał
Crump zaoferował swoje usługi Fogo Unii